Op een verlaten vliegveld wordt bij bouwwerkzaamheden het skelet van een vrouw gevonden. Tijdens een onderzoek naar de identiteit van de vrouw en de oorzaak van haar dood komen Pia Kirchhoff en haar chef Oliver von Bodenstein van de Duitse recherche terecht in het dorp Altenhain waar twee meisjes tien jaar geleden spoorloos zijn verdwenen. Een jongen die voor hun moord is veroordeeld is net daarvoor in hetzelfde dorp teruggekeerd en dat leidt uiteraard tot grote commotie onder de plaatselijke bevolking. Die commotie wordt nog groter als even na zijn terugkomst een derde meisje spoorloos verdwijnt. In deze rumoerige omstandigheden moeten Pia en Oliver hun werk zien te doen, maar ze zien zich daarin gedwarsboomd door de bevolking die liever het recht in eigen handen neemt en ook allerlei geheimen heeft die het liever niet aan de grote klok hangt.

"Sneeuwwitje Moet Sterven" is ondertussen alweer het vierde boek van de in Duitsland zeer populaire reeks over het speurdersduo Kirchhoff/ Von Bodenstein. Uitgeverij Q heeft besloten om dit boek echter als eerste in het Nederlands uit te geven. De reden hiervoor is dat de eerste twee boeken aanvankelijk in eigen beheer door Nele Neuhaus zijn uitgegeven. Pas haar derde boek kwam bij een reguliere uitgever uit. Het duurde echter tot Sneeuwwitje toen de verkoopcijfers de hoogte in knalden en toen moesten natuurlijk ook de eerdere drie boeken opnieuw worden uitgegeven en werden meteen de vertaalrechten aan diverse landen verkocht. Inmiddels zijn we ook in Nederland alweer een aantal titels verder en zijn inmiddels Diepe Wonden, Sneeuwwitje, Wie Wind Zaait en Boze Wolf in het Nederlands uitgegeven.

"Sneeuwwitje..." is voor mij het eerste boek van Nele Neuhaus en ik ben benieuwd of ik net zo enthousiast ben als zoveel andere lezers. Eerlijk gezegd ben ik na het lezen van het eerste deel nog niet echt helemaal over de streep, al ben ik voldoende geïnteresseerd geraakt om ooit eens een tweede deel aan te schaffen. Hoewel het dorpse leven aantrekkelijk genoeg wordt verteld met mooie beschrijvingen van het landschap en de plaatselijke bevolking duurde het behoorlijk lang voordat ik echt goed in het verhaal kwam. Er worden ongelooflijk veel personages in korte tijd ten tonele gevoerd die eigenlijk nauwelijks enige introductie krijgen. Verder is het zaak om goed bij de lest te blijven, want de ontwikkelingen in het verhaal volgen elkaar in sneltreintempo op. De enige momenten waarop het gas een beetje wordt teruggenomen is als het privé-leven van Pia en Oliver uit de doeken wordt gedaan. En laat nu net dat privé-leven niet overdreven interessant zijn. Pia en Oliver ogen kleurloos en hebben een wat vlak profiel. Oliver is boos als hij er achter komt dat zijn vrouw vreemdgaat en loopt de helft van de tijd verward en boos rond. Pia maakt zich vooral zorgen over de op handen zijnde gedwongen verhuizing van haar woonhuis. Om de één of andere reden raakte het me allemaal niet echt, maar misschien was ik gewoon niet in de goede stemming. Van mij had Nele Neuhaus best meer tijd en aandacht aan het misdaadverhaal mogen besteden, waardoor het allemaal iets beter bij te houden zou zijn. De privé-ontwikkelingen hadden wat mij betreft over meerdere delen uitgesmeerd kunnen worden.

Kortom, er gebeurt veel in het boek waardoor ik moeite had om steeds bij het verhaal te blijven en dat is best jammer. Als Nele iets meer tijd had besteed aan het plot, dan was de score behoorlijk wat hoger uitgevallen, want schrijven kan ze best.