Wie met enige regelmaat literaire thrillers leest kan zomaar de indruk hebben gekregen dat een psychisch beschadigde hoofdpersoon een vast ingrediënt is voor dit genre. Neem bijvoorbeeld de Scandinavische literaire thriller waar de eenzame mannelijke aan alcohol verslaafde vijftigplusser welhaast een archetype is. Het sociaal onaangepaste type lijkt zodanig vaak een onontbeerlijk onderdeel te zijn van de literaire thriller dat het bijna op gaat vallen als de hoofdpersoon een succesvol gezinshoofd is en alle ballen met perfecte synchroniciteit in de lucht kan houden. De gedachte zal bij veel schrijvers ongetwijfeld zijn dat er met een beschadigde hoofdpersoon meer op het spel staat en dat een hoofdpersonage met de nodige rafelranden - zeker met het oog op een eventuele vervolgreeks - een stuk interessanter is. Nicolas Obregon heeft zich op dat punt zeker niet ingehouden en heeft meteen maar de alles overtreffende trap van stal gehaald toen hij zijn inspecteur Iwata introduceerde.
Inspecteur Iwata is een dertiger die net aan het werk is gegaan bij de afdeling moordzaken in Tokyo. Iwata heeft het niet gemakkelijk gehad in het verleden. Hij is als klein jongetje door zijn moeder op een busstation achtergelaten en is daarna in een christelijk jongensinternaat terechtgekomen. Een heel stuk later komt hij zijn vrouw in Amerika tegen, die later om nog onduidelijke redenen een zelfmoordpoging heeft gedaan door samen met haar kind van een vuurtoren af te springen. Zelf overleeft ze de val, maar het kind overlijdt. Zijn vrouw zit nu in een inrichting. Als dat nog niet voldoende is om een man aan de drank te brengen dan is er écht iets bijzonders aan de hand. Uiteraard is Iwata niet de uitzondering op de regel en zijn alcoholmisbruik brengt hem meerdere keren in de problemen. Er zitten nog behoorlijk wat gaten in het verleden van Iwata en dat is wel zo handig voor Obregon om later nog wat onverwachte kaarten uit te delen. Dat dit staat te gebeuren staat overigens al vast, want inmiddels staat een vervolgdeel op stapel en is er zelfs al weer een derde deel in de maak.
Dat deze serie zich in Japan afspeelt heeft voornamelijk te maken met toeval. De naam van de auteur klinkt uiteraard niet heel erg Japans en dat klopt ook. Nicolas Obregon is geboren in Londen, heeft een Spaanse vader en een Franse moeder, en heeft voor verschillende reistijdschriften gewerkt. Tijdens een reis in Japan schijnt hij helemaal verliefd op dat land te zijn geworden en besloot hij tijdens een rit in de Shinkansen van Hiroshima naar Kyoto om een roman te schrijven die zich in dat land plaatsvindt. We mogen ons daar met zijn allen behoorlijk gelukkig om prijzen, want met Blue Light Yokohama levert Obregon een bijzonder interessante roman af.
Inspecteur Iwata is nog maar net begonnen met zijn nieuwe baan als hij wordt geconfronteerd met een meervoudige rituele moord. Een heel gezin is afgeslacht en bij de vader van het gezin heeft de dader het hart weggenomen. Als er snel daarna een tweede moord plaatsvindt met eenzelfde modus operandi is het voor Iwata meteen duidelijk dat er sprake is van een seriemoordenaar. Het ligt er inderdaad nogal dik bovenop, maar de hogere legerleiding wil er om één of andere onduidelijke reden niet aan en wil de twee moordgevallen los van elkaar behandeld zien. Een nogal onlogische gang van zaken en daarmee één van de mindere aspecten van het boek. Veel meer minpunten zijn er overigens niet te vinden. Blue Light Yokohama moet het dan weliswaar niet van de voortdurende spanning hebben, maar dat wordt meer dan goedgemaakt door de prachtige schrijfstijl. Nicolas Obregon toont zich een echte stilist die actie en mooie zinnen aaneen weet te rijgen zonder dat het barok aandoet. Met prachtige woorden en zinnen creëert Obregon bij tijd en wijle een droomachtige setting die bijna poëtisch aanvoelt. Het leidt soms tot wonderschone passages die beslist de moeite waard zijn om voor een tweede keer te lezen. Zo nu en dan wordt het poëtische afgewisseld door plotselinge erupties van geweld die op Tarantineske wijze worden beschreven. Het levert een wonderlijke mix op die het verhaal van een enorme drive en dynamiek voorziet.
Met Iwata heeft Nicolas Obregon bovendien een intrigerende hoofdpersonage gecreëerd. Zijn privéleven en zijn verleden mogen dan volledig overhoop liggen, maar het wordt de lezer niet allemaal tegelijk voor de voeten geworpen. De uitstapjes naar het verleden van Iwata sluiten behoorlijk naadloos aan op de zoektocht naar de seriemoordenaar en geven de lezer op zeer gedoseerde wijze steeds meer inkijk in diens complexe karakter. Iwata ontstijgt daardoor het personage dat in eerste instantie zo voor de hand ligt. Als de vervolgdelen net zo goed zijn als Blue Light Yokohama dan staat ons een topserie te wachten.
Inspecteur Iwata is een dertiger die net aan het werk is gegaan bij de afdeling moordzaken in Tokyo. Iwata heeft het niet gemakkelijk gehad in het verleden. Hij is als klein jongetje door zijn moeder op een busstation achtergelaten en is daarna in een christelijk jongensinternaat terechtgekomen. Een heel stuk later komt hij zijn vrouw in Amerika tegen, die later om nog onduidelijke redenen een zelfmoordpoging heeft gedaan door samen met haar kind van een vuurtoren af te springen. Zelf overleeft ze de val, maar het kind overlijdt. Zijn vrouw zit nu in een inrichting. Als dat nog niet voldoende is om een man aan de drank te brengen dan is er écht iets bijzonders aan de hand. Uiteraard is Iwata niet de uitzondering op de regel en zijn alcoholmisbruik brengt hem meerdere keren in de problemen. Er zitten nog behoorlijk wat gaten in het verleden van Iwata en dat is wel zo handig voor Obregon om later nog wat onverwachte kaarten uit te delen. Dat dit staat te gebeuren staat overigens al vast, want inmiddels staat een vervolgdeel op stapel en is er zelfs al weer een derde deel in de maak.
Dat deze serie zich in Japan afspeelt heeft voornamelijk te maken met toeval. De naam van de auteur klinkt uiteraard niet heel erg Japans en dat klopt ook. Nicolas Obregon is geboren in Londen, heeft een Spaanse vader en een Franse moeder, en heeft voor verschillende reistijdschriften gewerkt. Tijdens een reis in Japan schijnt hij helemaal verliefd op dat land te zijn geworden en besloot hij tijdens een rit in de Shinkansen van Hiroshima naar Kyoto om een roman te schrijven die zich in dat land plaatsvindt. We mogen ons daar met zijn allen behoorlijk gelukkig om prijzen, want met Blue Light Yokohama levert Obregon een bijzonder interessante roman af.
Inspecteur Iwata is nog maar net begonnen met zijn nieuwe baan als hij wordt geconfronteerd met een meervoudige rituele moord. Een heel gezin is afgeslacht en bij de vader van het gezin heeft de dader het hart weggenomen. Als er snel daarna een tweede moord plaatsvindt met eenzelfde modus operandi is het voor Iwata meteen duidelijk dat er sprake is van een seriemoordenaar. Het ligt er inderdaad nogal dik bovenop, maar de hogere legerleiding wil er om één of andere onduidelijke reden niet aan en wil de twee moordgevallen los van elkaar behandeld zien. Een nogal onlogische gang van zaken en daarmee één van de mindere aspecten van het boek. Veel meer minpunten zijn er overigens niet te vinden. Blue Light Yokohama moet het dan weliswaar niet van de voortdurende spanning hebben, maar dat wordt meer dan goedgemaakt door de prachtige schrijfstijl. Nicolas Obregon toont zich een echte stilist die actie en mooie zinnen aaneen weet te rijgen zonder dat het barok aandoet. Met prachtige woorden en zinnen creëert Obregon bij tijd en wijle een droomachtige setting die bijna poëtisch aanvoelt. Het leidt soms tot wonderschone passages die beslist de moeite waard zijn om voor een tweede keer te lezen. Zo nu en dan wordt het poëtische afgewisseld door plotselinge erupties van geweld die op Tarantineske wijze worden beschreven. Het levert een wonderlijke mix op die het verhaal van een enorme drive en dynamiek voorziet.
Met Iwata heeft Nicolas Obregon bovendien een intrigerende hoofdpersonage gecreëerd. Zijn privéleven en zijn verleden mogen dan volledig overhoop liggen, maar het wordt de lezer niet allemaal tegelijk voor de voeten geworpen. De uitstapjes naar het verleden van Iwata sluiten behoorlijk naadloos aan op de zoektocht naar de seriemoordenaar en geven de lezer op zeer gedoseerde wijze steeds meer inkijk in diens complexe karakter. Iwata ontstijgt daardoor het personage dat in eerste instantie zo voor de hand ligt. Als de vervolgdelen net zo goed zijn als Blue Light Yokohama dan staat ons een topserie te wachten.
Afbeelding
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
Inspecteur Iwata is een dertiger die net aan het werk is gegaan bij de afdeling moordzaken in Tokyo. Iwata heeft het niet gemakkelijk gehad in het verleden. Hij is als klein jongetje door zijn moeder op een busstation achtergelaten en is daarna in een christelijk jongensinternaat terechtgekomen. Een heel stuk later komt hij zijn vrouw in Amerika tegen, die later om nog onduidelijke redenen een zelfmoordpoging heeft gedaan door samen met haar kind van een vuurtoren af te springen. Zelf overleeft ze de val, maar het kind overlijdt. Zijn vrouw zit nu in een inrichting. Als dat nog niet voldoende is om een man aan de drank te brengen dan is er écht iets bijzonders aan de hand. Uiteraard is Iwata niet de uitzondering op de regel en zijn alcoholmisbruik brengt hem meerdere keren in de problemen. Er zitten nog behoorlijk wat gaten in het verleden van Iwata en dat is wel zo handig voor Obregon om later nog wat onverwachte kaarten uit te delen. Dat dit staat te gebeuren staat overigens al vast, want inmiddels staat een vervolgdeel op stapel en is er zelfs al weer een derde deel in de maak.
Dat deze serie zich in Japan afspeelt heeft voornamelijk te maken met toeval. De naam van de auteur klinkt uiteraard niet heel erg Japans en dat klopt ook. Nicolas Obregon is geboren in Londen, heeft een Spaanse vader en een Franse moeder, en heeft voor verschillende reistijdschriften gewerkt. Tijdens een reis in Japan schijnt hij helemaal verliefd op dat land te zijn geworden en besloot hij tijdens een rit in de Shinkansen van Hiroshima naar Kyoto om een roman te schrijven die zich in dat land plaatsvindt. We mogen ons daar met zijn allen behoorlijk gelukkig om prijzen, want met Blue Light Yokohama levert Obregon een bijzonder interessante roman af.
Inspecteur Iwata is nog maar net begonnen met zijn nieuwe baan als hij wordt geconfronteerd met een meervoudige rituele moord. Een heel gezin is afgeslacht en bij de vader van het gezin heeft de dader het hart weggenomen. Als er snel daarna een tweede moord plaatsvindt met eenzelfde modus operandi is het voor Iwata meteen duidelijk dat er sprake is van een seriemoordenaar. Het ligt er inderdaad nogal dik bovenop, maar de hogere legerleiding wil er om één of andere onduidelijke reden niet aan en wil de twee moordgevallen los van elkaar behandeld zien. Een nogal onlogische gang van zaken en daarmee één van de mindere aspecten van het boek. Veel meer minpunten zijn er overigens niet te vinden. Blue Light Yokohama moet het dan weliswaar niet van de voortdurende spanning hebben, maar dat wordt meer dan goedgemaakt door de prachtige schrijfstijl. Nicolas Obregon toont zich een echte stilist die actie en mooie zinnen aaneen weet te rijgen zonder dat het barok aandoet. Met prachtige woorden en zinnen creëert Obregon bij tijd en wijle een droomachtige setting die bijna poëtisch aanvoelt. Het leidt soms tot wonderschone passages die beslist de moeite waard zijn om voor een tweede keer te lezen. Zo nu en dan wordt het poëtische afgewisseld door plotselinge erupties van geweld die op Tarantineske wijze worden beschreven. Het levert een wonderlijke mix op die het verhaal van een enorme drive en dynamiek voorziet.
Met Iwata heeft Nicolas Obregon bovendien een intrigerende hoofdpersonage gecreëerd. Zijn privéleven en zijn verleden mogen dan volledig overhoop liggen, maar het wordt de lezer niet allemaal tegelijk voor de voeten geworpen. De uitstapjes naar het verleden van Iwata sluiten behoorlijk naadloos aan op de zoektocht naar de seriemoordenaar en geven de lezer op zeer gedoseerde wijze steeds meer inkijk in diens complexe karakter. Iwata ontstijgt daardoor het personage dat in eerste instantie zo voor de hand ligt. Als de vervolgdelen net zo goed zijn als Blue Light Yokohama dan staat ons een topserie te wachten.