“Regelmatig vragen lezers me of ik ooit nog een thriller, een misdaadroman zal schrijven. Meestal antwoord ik dat die kans klein is, een andere manier om te zeggen dat ik het niet van plan ben.”
Met deze mededeling zal Pierre Lemaitre een groot aantal liefhebbers van zijn thrillers teleurstellen. En toch is het nooit een bewuste keuze van hem geweest. Toen hij Tot ziens daarboven schreef, was dit bedoeld als een uit de hand gelopen historische thriller. Dit boek heeft echter wel de weg geopend voor een werkelijk prachtig drieluik over het interbellum in Frankrijk. Door het succes en de lof die hem werd toegespeeld voor deze serie, is hij verwijderd geraakt van de thriller.
Omdat zijn afscheid eigenlijk zonder waarschuwing is gekomen en dit niet zijn gewoonte is, heeft hij gemeend om zijn liefhebbers toch nog iets mee te geven. In 1985 schreef hij een roman, die hij nooit naar een uitgever stuurde, maar in een la liet verdwijnen. Dit verhaal, Het serpent, is nu als een soort van goedmaker uitgebracht en in het Nederlands vertaald door Andreas Dijkzeul.
Wie de thrillers van Lemaitre kent weet dat hij nogal ruw met zijn personages kan omgaan. En dat dit eigenlijk vanaf het begin al zo is geweest, wordt wel duidelijk in Het serpent. Hij is niet van de school dat het altijd goed moet aflopen met zijn hoofdpersonage. Dit en zijn weergaloze manier van schrijven, maken van Lemaitre een bijzonder auteur.
Mathilde is drieënzestig jaar, elegant en goedgekleed. In de buurt kent iedereen haar dankzij haar wandelrondes met Ludo, een dalmatiër. Wat niemand weet is dat zij een koelbloedige huurmoordenaar is en dat ze altijd keurig en onberispelijk werk aflevert. Ze is meedogenloos, kent de straten van Parijs op haar duimpje en er is geen brug in de Franse hoofdstad waar ze in de afgelopen dertig jaar geen pistool heeft gegooid.
Maar Mathilde wordt oud en slechtgehumeurd, en haar opdrachtgever maakt zich zorgen. Als Mathilde haar grip op de zaken verliest, moet ze zelf vrezen voor haar leven. Maar dat laat ze niet zomaar over haar kant gaan.
Het serpent heeft wat raakvlaken met De zaak Alzheimer van Jef Geeraerts, maar Lemaitre haalt meer uit het verhaal. Vooral de genegenheid en affectie tussen haar opdrachtgever en Mathilde is een prachtig omschreven liefde van beide kanten, die nooit werkelijkheid wordt. Zoals het Lemaitre betaamt, zijn de personages sterk, maar bondig in het verhaal gezet. Deze laten niets aan de verbeelding van de lezer over.
Het verhaal begint met een afrekening waar Mathilde tegen de opdracht te ver gaat. Dit veroorzaakt een keten van gebeurtenissen die elkaar in sneltreinvaart opvolgen. Op de kaft staat de vermelding ‘als een Tarantino-film’ en daar slaat men de spijker op de kop.
Toch is duidelijk dat Lemaitre op dat moment aan het zoeken was naar een stijl. Hij heeft in dit boek nog niet echt een idee welke kant hij opgaat en dat houdt in dat er wat diverse stijlen door elkaar heen lopen. Normaal gesproken wordt het verhaal daar niet sterker van. Maar bij het Serpent lijkt dit de auteur niet echt te deren. Hij weet op een of andere manier zijn zoektocht binnen de perken te houden.
Dat het verhaal zich afspeelt in de jaren tachtig en ook in deze periode is geschreven, heeft geen enkele invloed op deze duistere misdaadroman. Deze duistere kant die ook zo goed zichtbaar in zijn latere thrillers
Het serpent is een verhaal dat nooit zo lang in de bureaulade van Lemaitre had moeten liggen. Het is een boek waarin de schrijver zoekende is maar toen de basis voor zijn werk vond. Waarschijnlijk moest hij alleen de bevestiging nog krijgen.
Pierre Lemaitre is werkelijk een geweldige auteur en het is spijtig dat hij de misdaadroman vaarwel heeft gezegd. Maar hij heeft ook als schrijver van romans laten zien wat hij in zijn mars heeft. Hiervan zijn Tot ziens daarboven, De kleuren van de brand en De spiegel van ons verdriet zijn meesterlijke voorbeelden.
Wat vinden lezers...
Minder pakkend dan ik verwachtte...
Ik heb het voorwoord gelezen vóór het boek zelf. Zodra ik las dat Het Serpent het eerste misdaadverhaal van de auteur was, dat jarenlang is blijven liggen, was ik erop voorbereid dat het boek wel eens minder pakkend kon zijn dan ik verwachtte. Zeker omdat hij het bijna ongewijzigd uitgegeven heeft, terwijl hij toch “een groot aantal onvolkomenheden” had aangetroffen.
Dat de auteur ook scenarioschrijver is, verbaast me niet. Hij schrijft beknopt en krachtig, je ziet de scènes als het ware voor je ogen afspelen. Vooral de voorstelling van de personages is erg beeldend. Daarom uiteindelijk toch een totaalscore van 7,7/10.
De spanning zakt weg na de eerste hoofdstukken, samen met de humor waar ik zo op gehoopt had. De laatste hoofdstukken zijn weer spannender, maar het boek stelt me toch teleur. Te weinig spanning, en zeker geen humor en zalige over-the-top scènes zoals in de films van Tarantino.
Het Serpent
Recensie van:
Het Serpent
Als in de thriller Het serpent van Pierre Lemaitre de opdrachtgever van de bejaarde huurmoordenaar Mathilde besluit haar uit de weg te willen ruimen, neemt ze het heft in eigen handen.
Auteur: Pierre Le Maitre
De Franse schrijver en scenarist Pierre Lemaitre is opgeleid als psycholoog en is een autodidact in de literatuur, die sinds 2006 van zijn pen leeft. Naast zijn bekroonde literaire romans (winnaar van de prestigieuze Prix Goncourt) schreef hij zeer succesvolle thrillers. In Nederland en België verkocht Lemaitre inmiddels meer dan 90.000 boeken.
Wijze van lezen:
Boek ontvangen voor de Leesclub van Thrillzone o.l.v. Cees van Rhienen in ruil voor mijn deelname en recensie.
Uitgeverij: Xander
Genre: thriller
Cover en flaptekst:
Wat me aanspreekt zijn de grijze en groene kleuren. Het past bij elkaar. De hond, een Dalmatiër, kijkt mij recht aan. Hij doet mij denken aan de film 101 Dalmatiërs. Hij laat mijn hart voor dieren sneller kloppen. Waar ik me aan erger is dat hij niet helemaal op de foto staat. Waarom aan de rechterkant en niet in het midden. Of slaat de titel Het Serpent op hem. Zodat hij bepaald of hij goed wil poseren. Nu lijkt het alsof hij gehaast is of gestoord wordt en na het maken van de foto zo weer weg sprint.
De flaptekst vind ik informerend maar ook grappig. Wie verwacht nu een oude dame als huurmoordenaar. En gelijk maak je je zorgen omdat ze misschien té oud wordt voor het vak en zelf doelwit wordt. Maar deze tekst maakt wel dat ik gelijk wil gaan lezen. Of het een thriller als een Tararantino-film is weet ik niet. Ik heb nooit een Tarantino film gezien.
Het verhaal:
In de Quentin Tarantino-achtige thriller Het serpent van Pierre Lemaitre ontmoeten we Mathilde, een drieënzestig jarige vrouw, elegant en goedgekleed. In de buurt kent iedereen haar dankzij haar wandelrondjes met Ludo, haar dalmatiër. Niemand weet echter dat ze een koelbloedige huurmoordenaar is en dat ze áltijd keurig en onberispelijk werk levert. Mathilde is meedogenloos, kent de straten van Parijs op haar duimpje en er is geen brug waar ze de afgelopen dertig jaar geen pistool vanaf heeft gegooid.
Maar Mathilde wordt oud en slechtgehumeurd, en haar opdrachtgever maakt zich zorgen. Als Mathilde haar grip op de zaken verliest, moet ze zélf vrezen voor haar leven... En dat laat ze niet zomaar over haar kant gaan.
Mijn leesbeleving:
Voordat ik in dit boek begon te lezen kende ik de auteur Pierre Lemaitre niet. Maar door het open en eerlijke voorwoord had ik er veel zin in om dit boek te gaan lezen. Ik verwachte een diepgaande en bloedstollende thriller. Is het naast gruwelijkheden, dood en verderf ook een verhaal waarin de personages zichzelf etaleren. Leer je ze daadwerkelijk ten diepste kennen of blijft het oppervlakkig?
De spanning is sluimerend aanwezig is zo van wat zal de volgende stap zijn van de dader of van de recherche tot bloedstollend op het moment dat de dader op missie is in opdracht. En de gevaren van een haperend brein en welke tragische gevolgen dat kan hebben. Het voortdurende kat en muis spel van jagen of gejaagd worden sprak mij zeer aan.
Ik ondervond veel leesplezier omdat naast de nodige spanning er ook vileine humor in zat, het heel beeldend en filmisch las. Een situatie snel tot je doordrong omdat het zo beeldend beschreven werd.
De schrijfstijl is zeer beeldend en levendig voortdurend was ik onderdeel was van het verhaal als je las. Ik vergat de wereld om mij heen.
Het verhaal scoort voor mij hoog qua originaliteit want nog nooit las ik vanuit het perspectief van een dame op leeftijd die zeer ondernemend en actief is. Terwijl je bij haar verschijning een nette, aristocratische, achter de geraniums zittende dame verwachtte. Maar ik werd aangenaam verrast door de karakter beschrijving van Mathilde. Haar overpeinzingen over een tijd die achter haar ligt. Een diepgeworteld gevoel van passie en liefde die nooit ingelost werd. De intense tragiek van het verval van een mensenleven. Mentaal of fysiek. Buitengewoon mooi in beeld gebracht met ruimte voor emotie. En dat wat je aan de buitenkant ziet je ongelooflijk op het verkeerde been kan zetten.
Voor mij had dit verhaal psychologische diepgang omdat dit verhaal gelijk onderhuids gaat. Het laat je niet los. Hetzij je bouwt een band met diverse personages. Op vreemde wijze voel je compassie met hen, zie je hun worstelingen op gebied van gezondheid, van een ogenschijnlijk machtig imperium maar een eenzaamheid die kapot vreet. Maar ook de diepgaande speurtocht van een politieman, die graag goed werk wil leveren en tot get uiterste gaat. Maar die ook persoonlijke bagage mee zeult. Het verhaal raakt je of je dat nu wilt of niet.
De plot zag ik niet aankomen. Deze was voor mij overrompelend en onverwacht. Ik begrijp deze goed maar mijn hart huilde ook omdat ik me altijd zo hecht aan de personages. Maar dat is persoonlijk. Toen het verhaal uit was en ik het boek dicht deed was ik eerst boos maar dat bleek dus verdriet te zijn. Het was allemaal zo abrupt. Maar was het anders geweest als protocollen gevolgd waren, de geijkte paden? Misschien was het dan te langdraderig geworden en was de rode draad dan minder rood geweest.
Een thriller die naast gitzwart en duister ook de nodige sarcastische, spottende humor bevat. Die uitblinkt in het beschrijven van de psyche van de personages. Wat is belangrijk in iemands leven en waarom, diepgewortelde liefde voor elkaar, hunkeringen naar een tijd die ooit was. Steun vinden bij een dier om het leven aan te kunnen. Al met al een prima thriller.
Pierre Lemaitte heeft mij aangenaam verrast met deze thriller. Hij heeft er talent voor. Zijn andere boeken wil ik zeker nog lezen. Het zou mooi zijn als Het Serpent verfilmd kon worden. Ik zie het voor me.
Mijn mening:
Ik geef 4 sterren. De opbouw, spanning, personage uitwerking, de beeldende, filmische schrijfstijl zijn van een goede kwaliteit. Ook met de psychologische diepgang is goed rekening gehouden. Toch had ik nog wat meer achtergrond en intenties willen hebben an de personages maar dat is persoonlijk.
Cees van Rhienen bedankt voor de leesclub. De nieuwe opzet met de bookchat vond ik geweldig. Ik doe in de toekomst graag weer mee.
Tegenvaller
Na het lezen van de achterkant van het boek had ik er helemaal zin in. Het idee dat er een ouder dame door de straat wandelt met haar dalmatiër waarvan de buurt denkt dit is een zielige weduwnaar . Maar niets blijkt minder waar meer zielig. Het is een bikkel harde tante.
Helaas vond ik het boek tegen vallen. Het leest erg vlot dat wel en er worden zat mensen aan hun einde gebracht maar het is een zwak verhaal met weinig diepgang.
een leuk boekje voor tussen door maar niet eentje waarvan ik denk deze MOET je echt lezen.
Het serpent
Je bent vrouw, 63 jaar, klein, gedrongen. Dan ben je toch geen serpent?
Er worden toch met regelmaat mensen vermoord in Het Serpent. Wat ligt er aan ten grondslag, daar het geen willekeur lijkt te zijn dat juist deze mensen zijn omgebracht.
Erg jammer dat de beginnoot mijns inziens ontbrak bij het lezen van dit boek. Echt een gemiste kans. Gaande weg ben ik Het Serpent toch gaan waarderen door haar onbaatzuchtige manier van werken en handelen in situaties. Tijdens het verhaal wordt je meegenomen door Lamaitre die op een heerlijk doorlopende manier zijn hoofdpersoon Mathilda, door met name Parijs, haar werk laat doen.
Ik heb het boek gewaardeerd met een 7,5. Het is geen pareltje, maar zeker de moeite waard om te lezen.
Geweldig en bizar
Voor de leesclub Het Serpent van Thrillzone las ik de laatst uitgekomen thriller van Pierre Lemaître, die hij overigens zelf in zijn voorwoord een misdaadroman noemt. Voor zover ik heb begrepen gaat Lemaître vanaf nu over op het genre (historische) roman.
Het Serpent heeft hij als jongeman in 1985 geschreven. Het manuscript lag dus al een tijdje bij hem in de kast te verstoffen, tot hij besloot het dit jaar uit te brengen. Ik ben blij dat hij het heeft gedaan. Ik heb meerdere van zijn thrillers gelezen en ook nu heeft hij me weer verrast.
Lemaître heeft een voorkeur voor bijzondere, vaak bizarre karakters. Hij moet beschikken over een zeer vrije geest want de verhalen die hij schrijft hebben vaak een behoorlijk absurdistisch tintje. Ik hou ervan! Hij onderscheidt zich hiermee van de gemiddelde thrillerschrijver. Lemaître wordt vergeleken met de filmregisseur Tarantino. Zelf vind ik eerder dat hij te vergelijken is met een andere grootheid in de fimwereld: Federico Fellini.
De hoofdpersoon Mathilde, een drieënzestigjarige elegant en goedgeklede vrouw is in haar Parijse buurt bekend dankzij de vele wandelrondjes met Ludo, haar dalmatiër. Niemand weet echter dat zij een koelbloedige huurmoordenaar is. Dit gegeven maakt het boek uniek. Mathilde wordt ouder en vergeetachtiger en heeft bovenal een kort lontje. Dit alles maakt haar tot een ongeleid projectiel en laat haar de grip op de zaken verliezen. Dit zorgt voor een ongekende en vaak ook onverwachte wreedheid bij de oude dame. Soms wekt dit zelfs weerzin op. Niet geschikt voor teerhartige lezers, tenzij je de absurditeit en satire op waarde weet te schatten.
Pierre Lemaître is tevens scenarist en psycholoog en dat is te merken. Dit boek zou voor mij verfilmd mogen worden. Het verhaal en de karakters van de personages lenen zich hier uitstekend voor.
Het Serpent is geweldig geschreven, is geestig, sarcastisch en bizar. Ik hoop nog veel van deze schrijver te mogen lezen. Ik geef 4,5 ster.
Een vrolijke schelmenroman met een overvloed aan kille moorden
Een contrasterende cover die eigenlijk niks weggeeft over de inhoud. De naam van de schrijver in grote, gifgroen letters. De titel "Het Serpent" legt natuurlijk de link met dat gif. En een serpent staat dan weer in schril contrast met een hond. En de afbeelding an een dalmatiër met weemoedige ogen neemt het grootste deel van de cover in. Tegen een "degrading" grijze achtergrond dat vaak in verband wordt gebracht met ouderdom en het proces van ouder worden.
En dat geeft dat vat dan toch weer wel een deel van het boek samen, maar dat besef je pas nadat je het gelezen hebt.
Ook het voorwoord geeft wat informatie prijs maar dan vooral over het tot stand komen van het boek, niet over de inhoud. Het plaatst het wel in perspektief als een vroeg werk van de auteur waar hij weinig aan veranderd heeft voor de uiteindelijke publicatie nu.
Wel hint hij op een dramatische afloop.
Het verhaal wordt grotendeels vanuit het perspektief van Mathilde vertelt, een ietwat oudere dame met bijhordende ouderdomskwaaltjes. Maar, verrassing, ze blijkt een kille huurmoordenaar te zijn die ondertussen financieel goed geboerd heeft door haar "werk". Haar baas, contact en vriend-van-vroeger speelt ook een belangrijk rol. Vanuit zijn perspektief worden ook enkele hoofdstukken gepresenteerd. En dan ook nog vanuit het (uiteraard relatief korte) perspektief van de slachtoffers.
In contrast daarmee staat het perspektief van een minder belangrijk inspekteur die aan het onderzoek naar de moorden meewerkt en, eerder toevallig en zelfs moedwillig, op het juiste spoor terecht komt.
Er wordt nogal wat tijd besteed aan het situeren van Mathilde als verzetsstrijdster onder leiding van Henri, waar de basis werd gelegd van de kille, lichtelijk sadistische, moordenaar die ze geworden is. Haar huwelijk, met een ondertussen overleden dokter, dat voor haar eerder een plicht waar ze zich zo goed mogelijk van kweet dan een genoegen was passeert de reveu. En haar dochter waarvoor ze geen enkel gevoel van liefde heeft, wordt vermeld maar speelt geen rol van betekenis.
Een belangrijk bijfiguur waarvan de rol altijd nogal mysterieus blijft is haar buurman. Beleefd-opdringerig, tikje verliefd misschien, irriterend en een potentiële bron van gevaar door zijn nieuwsgierigheid.
Zoals de cover doet vermoeden spelen ook honden een belangrijke rol. De schrijver gebruikt die om de gedachtenwereld van Mathilde te illustreren, hoe die uit mekaar valt en dat vertaalt zich in haar liefde voor honden die tegelijk heel erg dodelijk kan zijn.
En dat brent ons op het onderliggende thema van dementie, een ziekte waar niet alleen Mathilde blijkt aan te lijden. Bij Mathilde betreft het het beginstadium van de ziekte, zij zit nog in de ontkenningsfase waarin gaten in het geheugen door de eigen fantasie worden ingevuld en betrapt worden op die leugens resulteren in agressiviteit. Ook aan de kant van de gerechtigheid komt dementie voor, en wel in gevorderde vorm waar enkele heldere ogenblikken afgewisseld worden met periodes van plantaardig bewustzijn.
Pierre Lemaitre is niet alleen auteur, hij is eveneens scenarioschrijver en dat voel je. Maar de vergelijking met Quentin Tarrentino gaat voor mij een stap te ver, behalve misschien voor het aantal moorden, de lijken vallen bij wijze van spreken van de bladzijden af.
Mathilde pleegt eigenlijk de perfekte moord zoals ze er in haar succesvolle carrière al heel veel heeft gepleegd. Toch maakt ze een aantal foutjes maar die zullen eerder leiden tot bestraffing door haar opdrachtgever dan door de politie. De schrijver besteedt veel aandacht aan het aftakelingsproces van het ouder worden, dementie in het bijzonder, maar ook loslaten van schoonheidsidealen, overgewicht door de geneugten des levens, uithoudingsvermogen, kracht, enz.
Door de overdaad aan moorden valt de spanning na zekere tijd weg, het lijkt te veel op een herhaling. Maar dan brengt de schrijver er de zijlijnen in van het privé-leven van René buiten het politieonderzoek om, de uitgebreide beschrijving van de moeder die per ongeluk werd doodgeschoten, de herinneringen aan vroeger, het dispuut met de buurman. De nog steeds onbeantwoorde vraag wie van beide uiteindelijk de damatiër de kop heeft afgesneden. En natuurlijk naar het einde toe de vraag of ze het zal overleven, haar toekomst met of zonder Henri, dat houdt het toch wel doorheen het hele boek spannend. Al is dat vooral een onderhuidse spanning.
Ook blijven er nog enkele ‘grijze’ gebieden die niet worden uitgewerkt. Zoals: wie is de opdrachtgever, waarom moeten mensen vermoord worden, hoe zit die superorganisatie in mekaar...
Een uniek gegeven dat doet denken aan De Zaak Alzheimer maar de problematiek ook vanuit de criminaliteit maar toch totaal ander behandelt.
Geen topboek, wel de moeite van het lezen waard.
De Franse Pierre Lemaitre heeft al meerdere thrillers geschreven en met succes.
Ook is hij bekend van de historische spannende boeken, zoals onder meer tot ziens daarboven en De spiegel van ons verdriet.
Dit boek - Het serpent - is zijn eerste boek en heeft jaren in een lade gelegen, nu is het dan toch nog uitgegeven.
De hoofdpersoon, de 63 jarige Mathilde - werkt als huurmoordenaar en levert in die functie goed werk af.
Mathilde is een kleine, gezette en goedverzorgde vrouw met een uilenbril, de buurt kent haar van haar wandelingen met Ludo, haar hond, een dalmatiër.
Maar Mathilde wordt vergeetachtig en begint minder goed werk te leveren.
Haar opdrachtgever wil van haar af, maar dat laat ze niet zomaar over haar kant gaan.
De schrijfstijl van Het serpent is goed, maar toch, wat mij betreft, minder goed dan in zijn historische romans.
Ik had, gezien het onderwerp, veel meer humor verwacht.
Het boek is best spannend, hoewel het in het midden een tijdje nogal langdradig wordt.
Het onderwerp is wel apart en origineel, maar ik heb diepgang gemist bij de personages.
Toch vond ik Het serpent, alles bij elkaar, wel het lezen waard.
Meedogenloos, maar toch met humor
Met een groep van 15 lezers mogen we het nieuwste boek van Pierre Lemaitre lezen, Het Serpent. Pierre is een voor mij onbekende schrijver. De tekst op de achterflap sprak mij aan: een verhaal over een op leeftijd zijnde huurmoordenaar die zelf het doelwit wordt als ze haar vermogens begint te verliezen. Er wordt verwezen naar de grootste films van Tarantino. Nu heb ik ontzettend genoten van Kill Bill Vol. 1 en 2, maar Pulp Fiction was totaal niet mijn ding. Dus als de bewering waar is en het verhaal lijkt op Kill Bill, dan zal ik er hoogstwaarschijnlijk veel plezier aan beleven.
Pierre Lemaitre is een Franse schrijver/scenarist/psycholoog die sinds 2006 met zijn boeken zijn geld verdient. Hij is bekend door zijn serie over commissaris Camille Verhoeven. Met zijn roman Tot ziens daarboven won hij de Prix Goncourt, de belangrijkste Franse literatuurprijs. Dit boek is ook verfilmd.
Op de cover zien we de naam van de schrijver met grote lichtgroene letters en daaronder de titel Het Serpent in zwarte letters. De ondertitel (of eigenlijk boektitel aangezien hij bovenaan staat) is 'Ze is de meest onwaarschijnlijke, maar beste huurmoordenaar ooit. Dat prikkelt toch de fantasie? Een vrouw die huurmoordenaar is. Wie is zij? Hoe is zij huurmoordenaar geworden? Wat is haar werkwijze? Maar het belangrijkste beeld op de voorkant is de grote dalmatiër. We weten van de flaptekst dat het Ludo, de hond van onze hoofdpersoon is. Maar waarom staat hij op de voorkant? Ook de originele versie van het boek heeft een dalmatiër op de voorkant. Alhoewel ik ook een versie zag met het beeld van een oudere dame met grijs haar, zonnebril en drankje. De Nederlandse omslag is ontworpen door Studio Marlies Visser. Zij is ontwerper, illustrator en initiator. Apart is dat de omslag aangeeft dat het een thriller is, maar dat de schrijver in zijn voorwoord het heeft over een misdaadroman.
De vertaling is van Andreas Dijkzeul. Hij studeerde Franse taal- en letterkunde en vertaalt boeken van diverse Franse schrijvers.
De manier waarop hij de karakters beschrijft is prettig. Hij verbloemt niks. Maakt het niet mooier dan het is. Mathilde is geen lieve vrouw. Ze is koud en hard. Nu haar geheugen tanende is, wordt haar lontje steeds korter. Maar ze weet steeds een soort omweggetje te vinden om te komen waar ze wil zijn. Ze weet van zichzelf dat ze dingen vergeet, maar vertrouwt op haar instincten om haar te helpen. René Vassiliev is een gedegen politieman. Wars van status en aanzien. Hij wil gewoon zijn werk doen, maar is zeer onzeker over zijn uiterlijk. Mensen onderschatten hem. Zijn baas Occhipinti wantrouwt hem, denkt dat hij zijn baan wil en geeft hem allerlei vervelende klussen. Bij hem draait alles om zijn ego. Henri Latournelle is de opdrachtgever van Mathilde. Hij vindt haar aan de ene kant doodeng en aan de andere kant is hij al jarenlang verliefd op haar. Dat brengt hem in een spagaat over wat hij met haar aanmoet. De humor is vaak aanwezig, waardoor het verhaal luchtiger wordt.
"Hij heeft mama op 8 november 1949 verleid en is op de dag af 3 jaar later gestorven, waarmee hij liet zien dat hij een stipt en nauwgezet man was."
Pierre vindt dat het leven ook soms bruut is en ziet geen reden om in zijn verhalen verzachtend te zijn over de dingen die gebeuren. Dat blijkt wel door de manier waarop hij op zeer duidelijke, maar in mijn ogen ook humoristische wijze bepaalde gebeurtenissen beschrijft. De verwijzing naar Tarantino begrijp ik wel: het brute, het meedogenloze, maar ook de humor en de filmische scènes die hij neerzet, heel beeldend.
Ik heb het verhaal vaak met een glimlach op mijn gezicht gelezen. En toch had ik graag nog wat meer diepgang in de personages gezien. Nog meer willen weten wie ze waren en hoe ze zo geworden zijn. Maar misschien had dan het verhaal veel zwaarder geworden en weer gebotst met de humor die erin zit. Daarom ben ik waarschijnlijk een lezer en geen schrijver. Ik laat schrijvers schrijvers zijn en geniet als lezer van hun verhalen. Dat heb ik zeker van dit boek. Op mijn veel te lange 'wil-ik-nog-lezenlijst' komen zijn andere boeken erbij. Ik ben zeer benieuwd naar zijn romans en zijn serie met commandant Camille Verhoeven.
dikke 9
Een zalig verhaal uit de ogen van een vrouw een moordenaar en toch een vrouw waar je veel respect voor hebt. Ze kent Parijs als geen ander. elke hoekje en kantje kent ze.
Nee weet echt niet of ik haar wil tegen komen of bevriend wil zijn met haar. >>>>>>>>>>>>Een hond die ze 1 keer lief heeft andere keer heel rot tegen doet. Je weet echt niet hoe je deze vrouw hebt. Loop je in de weg pang. doe je iets wat haar niet aanstaat pang. een opdracht geen probleem pang. het is een zalig boek wat je echt heel moeilijk kan weg leggen. Als het uit is heb je echt tijd nodig om te laten bezinken wat je gelezen hebt.
Dir boek vraagt naar meer. Ik wil echt nog een boek van hem lezen.