Pol Dehullu, een voormalig pastoor uit Oostende die nu alleen nog rouwbegeleiding doet, heeft met zijn vorige roman Pontifex een besteller geschreven. Zijn tweede roman, Claustrum, kwam deze zomer uit. Van de boeken van Dehullu wordt soms gezegd dat ze tot het thriller-genre behoren, echter is hij het daar zelf niet helemaal mee eens. Hij beschouwt zijn schrijven meer als “puntige, lichtvoetige boeken vol humor”. Na het lezen van Claustrum is onze mening dat het meer een maatschappijkritische roman met af en toe een komische kwinkslag is. In Claustrum beschrijft Dehullu gebeurtenissen en misstanden omtrent een herbestemming van twee kloosters in Oostende ten tijde van grote politieke tegenstellingen. Het boek staat vol intriges, leugens en eigenbelangen.

Claustrum begint met een aanslag waarbij een auto van een donkere man op de oprit bij een docent aan de Gentse universiteit volledig uitbrandt. Het motief hiervoor is angst zaaien bij de docent, zodat hij zijn politiek getinte lezingen niet meer zou gaan geven. 
Dit alles speelt zich af tijdens een hittegolf in de heetste zomer sinds tijden. Tijdens deze hittegolf breekt er een storm uit die leidt tot een exodus van de stad. Mensen verlaten Oostende massaal. Het impliceert hiermee een soort spookstad te worden, wat Claustrum extra spannend lijkt te maken. Echter lijkt het er meer op dat Dehullu in dit boek het thema klimaat onder de aandacht wil brengen. De leider van het Groeningefront, Renaat Vanwynsberghe, grijpt dit alles aan om in de sociale media het nieuws aan te dikken en te polariseren. 

Ten tijde van deze polarisatie, dreigende klimaatproblemen en extremisme in de gemeente moet het Canticoproject worden geleid door priester Gilles Perrier. Hij wordt door het stadsbestuur gevraagd de twee kloosters een herbestemming te geven. Tijdens dit proces wordt er door het Groeningefront volop gesaboteerd. Lukt het de priester om het project te voltooien? En is het gemeentebestuur in straat vernieuwende initiatieven door te voeren alle sabotage vanuit het Groeningenfront het hoofd te bieden?

De schrijfstijl van Dehulle in Claustrum is helaas ondoorzichtig en verwarrend. Door het ontbreken van hoofdstukken en het van de hak op de tak springen tussen de onderwerpen en verschillende personages, is het moeilijk om de samenhang in het verhaal te vinden. Af en toe is er wel wat humor terug te vinden, echter is het maar sporadisch aanwezig om echt indruk te maken. Dehullu lijkt vooral veel aandacht te hebben voor maatschappelijke onderwerpen en politieke en kerkelijke misstanden, waardoor de plot achterblijft.

Het einde van Claustrum lijkt dan weer iets spannender, maar doordat het enigszins komisch en luchtig wordt beschreven is de spanning er snel af. De grootste kwaliteit van dit boek, naast de inkijk in de kerkelijke en politieke misstanden die we krijgen, is het taalgebruik dan de auteur. DeHullu gebruikt mooie woorden, beeldspraak en prettige zinnen.

Claustrum lijkt op voorhand een spannender boek te zijn dan het is en komt door het ontbreken van samenhang, niet goed uit de verf.