Sarah Lotz (Groot-Brittannië) debuteerde met De drie, over drie kinderen die verantwoordelijk lijken te zijn voor vliegrampen. Nu is ze terug met De vierde dag, wederom over een transportmiddel: een cruiseschip. Overigens is Lotz niet de eerste die haar thriller op zo'n drijvende luxevoorziening situeert: Passagier 23 van de Duitser Sebastian Fitzek speelde zich er onlangs ook af. En niet zonder succes; het boek was spannend en werd goed verkocht. Geldt dit ook voor De vierde dag?

Het lijkt zo idyllisch. Een zomercruise in het zonnige Caribische gebied. De passagiers op de The beautiful dreamer denken er net zo over. Het zijn doodnormale mensen die genieten van hun vakantie. Totdat de vierde dag aanbreekt. De stroom valt uit en daarmee ook de voorstuwing van het schip. Al snel breekt er onrust uit, helemaal als mensen reppen over spookverschijnselen. Dat er dan ook nog een lijk wordt ontdekt, werkt ook niet mee. Dan neemt de voedselvoorziening af, en het stromende water werkt ook niet meer. De bemanning krijgt het niet voor elkaar om hulp in te roepen van het vaste land. En ook zijn er vreemd genoeg geen schepen die hen te hulp komen. Hoe is dit mogelijk? Het lijkt erop dat er iemand moedwillig de boel heeft gesaboteerd. Wie is dat en met wat voor doel? En waarom mogen ze het vaste land niet meer zien?

De vierde dag is een thriller die het moet hebben van de psychologische effecten. Spookverschijningen, een medium dat echt contact lijkt te hebben met het hiernamaals; het zorgt ervoor dat De vierde dag beangstigend is op een griezelige, Stephen King-achtige manier. Lotz moet het niet hebben van snelle achtervolgingen, schietpartijen of de vraag whodunnit. Zo weet de lezer eigenlijk direct al wie de moordenaar van het gevonden meisje is. Wat de lezer echter niet weet, en het duurt 300 pagina's eer je daar achter komt, is wat er nu in hemelsnaam aan de hand is met het schip en waarom er geen hulp komt. Lotz maakt voor haar verhaal uitstekend gebruik van de krappe ruimte die een cruiseschip met zich meebrengt. Het is een afgesloten oppervlak en die extra dimensie kruipt onder de huid van de lezer. Te weten dat de 'lijdende voorwerpen' niet kunnen ontsnappen en tot elkaar veroordeeld zijn, zorgt voor eenzelfde huiverige gevoel bij de lezer. Het zorgt ook voor een zeer realistische weergave van het dierengedrag dat het bij mensen oproept wanneer je in een afgemeten ruimte met 2900 medemensen moet zien te overleven. Het is warm, vies, de wc's overstromen en tot overmaat van ramp breekt het norovirus ook nog uit. Mensen zetten zich tegen elkaar op, en wat ook gebeurt; er is groepsvorming. Wie is de sterkste groep, en wie maakt dus de grootste kans op overleving? Een zeer realistisch aandoend gevolg van het rampspoed dat The beautiful dreamer treft. Lotz beschrijft deze gevolgen uitstekend en het maakt van De vierde dag een thriller die je bij de keel grijpt. Op de kaft prijkt trots een quote van Stephen King over dit boek: dat je het boek niet kunt wegleggen. Dat is ook zo, al heeft Lotz wel geruime tijd nodig om op stoom te komen (okay, flauw). De prominentste reden hiervoor is dat ze tijd en pagina's nodig heeft om alle personages te introduceren en ze te leren kennen. Daarvoor gebruikt Lotz steeds het perspectief van terugkerende hoofdpersonen: een verpleegkundige, een stel oude vrouwen die zelfmoord willen plegen, de begeleidster van een medium, het medium zelf, een beveiliger. 'Doodnormale' mensen met een eigen kijk op de gebeurtenissen op The beautiful dreamer. Deze constante verandering van perspectief is interessant en zorgt voor afwisseling.

Wat het verhaal een extra draai meegeeft, is het einde; vanaf pak 'em beet pagina 300 gaat Lotz over op de beschrijving van de gebeurtenissen door middel van interviews en nieuwsartikelen. Het geeft een extra lugubere lading aan De vierde dag.

Zul je na het lezen van dit boek ooit nog een cruise boeken?