Grote, prehistorische monsters spreken tot de verbeelding. Helemaal als er mensenlevens op het spel staan. En haaien zijn dan misschien nog het wel spannendst, met grote tanden en een onstilbare honger naar mensenvlees. Toen in het diepe Marianentrog een grote tand van een haai werd gevonden, wist Steve Alten genoeg. Daar moest een boek over komen. MEG is het resultaat. Inmiddels is het boek ook verfilmd, de trailer vind je hier.
Jonas Taylor is ingehuurd door de Amerikaanse marine om als aquanaut in een diepzeevaartuig het Marianentrog in te duiken. De diepte van het water daar is gigantisch: ruim 10 kilometer. Hij heeft in zijn vaartuig twee wetenschappers die onderzoek gaan doen naar het gesteente aldaar. Maar op de diepte aangekomen vindt Taylor iets anders; een gigantische haai. In paniek vlucht hij met het vaartuig naar de oppervlak, maar het leed is al geschied; zijn twee kompanen zijn dood.
Terug aan de oppervlakte wordt hij voor gek verklaard en zijn loopbaan als aquanaut is voorbij. Hij besluit zich te werpen op een carriere als onderzoeker van de Megalodon: de megahaai die hij gezien denkt te hebben in de Marianentrog. En dan komt het beest opeens naar de oppervlakte en beginnen er slachtoffers te vallen…
De Megalodon, kortweg MEG, is een dier dat echt heeft bestaan. Volgens wetenschappers is hij na het Pleistoceen uitgestorven. Het was een haai die rond de twintig meter lang kon worden en geen natuurlijke vijanden had. En dat-ie er nu nog is, komt volgens Alten omdat het warm is op de bodem van het Marianentrog. Daarom komt het beest ook niet naar boven, want dan moet er een koudestroom worden gepasseerd. En dat doet de Meg in MEG (hihi) nu toevallig wel. In de beste traditie van Jaws, Godzilla en andere rampen-met-grote-monsters-films is MEG enorm agressief, hongerig en valt dan ook direct mensen aan. Toch wordt het boek nergens echt spannend. Dat komt omdat de karakters eendimensionaal zijn en daarom maakt het voor de lezer niet uit wie er sterft of leeft. Sterker nog, het is vervelender om te lezen hoe de walvissen aan hun eind komen door de tanden van de Megalodon dan de papieren personages. Daarnaast is iedereen óf goed, óf kwaad. Zo kwaad zelfs, dat er dieptebommen aan ten pas komen om de haai om te leggen.
Alles is filmisch opgeschreven, alsof Alten het boek voor het witte doek heeft geschreven. En 23 jaar later is het er dan toch van gekomen. Wie de film gaat zien, hoeft zich niet druk te maken over eventuele verklapsels in het plot; die kun je namelijk zelf wel invullen en je weet hoe het afloopt. Overigens valt wel op, bij het zien van de trailer, dat de film het boek slechts lichtjes volgt.
MEG is pulpvermaak, op een filmische manier geschreven en het boek zorgt voor een paar uurtjes vertier. In de bewoordingen van de Megalodon zelf: eigenlijk is het gewoon een lekker tussendoortje...
Jonas Taylor is ingehuurd door de Amerikaanse marine om als aquanaut in een diepzeevaartuig het Marianentrog in te duiken. De diepte van het water daar is gigantisch: ruim 10 kilometer. Hij heeft in zijn vaartuig twee wetenschappers die onderzoek gaan doen naar het gesteente aldaar. Maar op de diepte aangekomen vindt Taylor iets anders; een gigantische haai. In paniek vlucht hij met het vaartuig naar de oppervlak, maar het leed is al geschied; zijn twee kompanen zijn dood.
Terug aan de oppervlakte wordt hij voor gek verklaard en zijn loopbaan als aquanaut is voorbij. Hij besluit zich te werpen op een carriere als onderzoeker van de Megalodon: de megahaai die hij gezien denkt te hebben in de Marianentrog. En dan komt het beest opeens naar de oppervlakte en beginnen er slachtoffers te vallen…
De Megalodon, kortweg MEG, is een dier dat echt heeft bestaan. Volgens wetenschappers is hij na het Pleistoceen uitgestorven. Het was een haai die rond de twintig meter lang kon worden en geen natuurlijke vijanden had. En dat-ie er nu nog is, komt volgens Alten omdat het warm is op de bodem van het Marianentrog. Daarom komt het beest ook niet naar boven, want dan moet er een koudestroom worden gepasseerd. En dat doet de Meg in MEG (hihi) nu toevallig wel. In de beste traditie van Jaws, Godzilla en andere rampen-met-grote-monsters-films is MEG enorm agressief, hongerig en valt dan ook direct mensen aan. Toch wordt het boek nergens echt spannend. Dat komt omdat de karakters eendimensionaal zijn en daarom maakt het voor de lezer niet uit wie er sterft of leeft. Sterker nog, het is vervelender om te lezen hoe de walvissen aan hun eind komen door de tanden van de Megalodon dan de papieren personages. Daarnaast is iedereen óf goed, óf kwaad. Zo kwaad zelfs, dat er dieptebommen aan ten pas komen om de haai om te leggen.
Alles is filmisch opgeschreven, alsof Alten het boek voor het witte doek heeft geschreven. En 23 jaar later is het er dan toch van gekomen. Wie de film gaat zien, hoeft zich niet druk te maken over eventuele verklapsels in het plot; die kun je namelijk zelf wel invullen en je weet hoe het afloopt. Overigens valt wel op, bij het zien van de trailer, dat de film het boek slechts lichtjes volgt.
MEG is pulpvermaak, op een filmische manier geschreven en het boek zorgt voor een paar uurtjes vertier. In de bewoordingen van de Megalodon zelf: eigenlijk is het gewoon een lekker tussendoortje...
Afbeelding
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
Jonas Taylor is ingehuurd door de Amerikaanse marine om als aquanaut in een diepzeevaartuig het Marianentrog in te duiken. De diepte van het water daar is gigantisch: ruim 10 kilometer. Hij heeft in zijn vaartuig twee wetenschappers die onderzoek gaan doen naar het gesteente aldaar. Maar op de diepte aangekomen vindt Taylor iets anders; een gigantische haai. In paniek vlucht hij met het vaartuig naar de oppervlak, maar het leed is al geschied; zijn twee kompanen zijn dood.
Terug aan de oppervlakte wordt hij voor gek verklaard en zijn loopbaan als aquanaut is voorbij. Hij besluit zich te werpen op een carriere als onderzoeker van de Megalodon: de megahaai die hij gezien denkt te hebben in de Marianentrog. En dan komt het beest opeens naar de oppervlakte en beginnen er slachtoffers te vallen…
De Megalodon, kortweg MEG, is een dier dat echt heeft bestaan. Volgens wetenschappers is hij na het Pleistoceen uitgestorven. Het was een haai die rond de twintig meter lang kon worden en geen natuurlijke vijanden had. En dat-ie er nu nog is, komt volgens Alten omdat het warm is op de bodem van het Marianentrog. Daarom komt het beest ook niet naar boven, want dan moet er een koudestroom worden gepasseerd. En dat doet de Meg in MEG (hihi) nu toevallig wel. In de beste traditie van Jaws, Godzilla en andere rampen-met-grote-monsters-films is MEG enorm agressief, hongerig en valt dan ook direct mensen aan. Toch wordt het boek nergens echt spannend. Dat komt omdat de karakters eendimensionaal zijn en daarom maakt het voor de lezer niet uit wie er sterft of leeft. Sterker nog, het is vervelender om te lezen hoe de walvissen aan hun eind komen door de tanden van de Megalodon dan de papieren personages. Daarnaast is iedereen óf goed, óf kwaad. Zo kwaad zelfs, dat er dieptebommen aan ten pas komen om de haai om te leggen.
Alles is filmisch opgeschreven, alsof Alten het boek voor het witte doek heeft geschreven. En 23 jaar later is het er dan toch van gekomen. Wie de film gaat zien, hoeft zich niet druk te maken over eventuele verklapsels in het plot; die kun je namelijk zelf wel invullen en je weet hoe het afloopt. Overigens valt wel op, bij het zien van de trailer, dat de film het boek slechts lichtjes volgt.
MEG is pulpvermaak, op een filmische manier geschreven en het boek zorgt voor een paar uurtjes vertier. In de bewoordingen van de Megalodon zelf: eigenlijk is het gewoon een lekker tussendoortje...