Thomas Enger (1973) debuteerde in 2010 met Skindodd dat in 2012 in Nederland onder de titel Schijndood werd uitgebracht. Het vormt het begin van een serie over Henning Juul, die evenals zijn bedenker als journalist voor een internetkrant werkt. Inmiddels is ook het tweede deel uit het Noors vertaald en heeft hier de titel Fantoompijn gekregen. Dit boek werd in Noorwegen gekandideerd voor de beste Noorse misdaadroman. Er volgen als het goed is nog twee andere titels die in het Nederlands moeten uitkomen, waarvan de eerste (Bloedmist) voor aanstaande september 2014 staat aangekondigd.

In dit eerste deel is Henning Juul nog maar net aan het werk na een noodgedwongen ziekteverlof van twee jaar als in het bos het lichaam van een dode vrouw wordt gevonden. Ze lijkt volgens de gebruiken van de Sharia, de traditioneel-Islamitische wetgeving om het leven te zijn gebracht. Ze is gestenigd en haar handen zijn van haar lichaam af gehakt. De politie denkt er snel uit te zijn als alle aanwijzingen naar haar Pakistaanse vriendje lijken te leiden, maar Henning is niet zo overtuigd en volgt zijn eigen spoor.

Eerlijk gezegd ben ik wel een beetje klaar met al die Scandinavische misdaadromans die de Nederlandse markt de laatste jaren heeft overspoeld. Telkens als je denkt dat die markt nu wel verzadigd is klopt er al weer een andere Scandinavische auteur enthousiast aan de deur. En toch... toch ben ik wel blij dat ik heb besloten om deze Thomas Enger een kans te geven. De vlotte en lezersvriendelijke schrijfstijl (met uitzondering van de merkwaardig theatraal aandoende proloog) maken van Schijndood een aangename leeservaring. De 73 korte hoofdstukken dragen daar trouwens ook zeker aan bij. Onderweg geen vervelende maatschappelijke toestanden waarop schrijvers uit Scandinavië het patent lijken te hebben. Een paar uurtjes lezen en ik had de eerste honderd pagina's al achter de rug.

Toch ruimt ook Thomas Enger voldoende ruimte in voor het privéleven van zijn hoofdpersoon en gaat het niet alleen maar om het plot. En daar verloochent zich de afkomst van Thomas Enger niet. Ook hij heeft een getormenteerde hoofdpersoon geschapen die tegen de demonen uit zijn verleden vecht. Leren ze dat in Scandinavië soms op de schrijvershogeschool? Of zit het gewoon in de genen van schrijvers boven een bepaalde breedtegraad? In dit geval tracht de hoofdpersoon het verlies van zijn zoontje te verwerken dat twee jaar geleden in een brand om het leven kwam. Geen malse kost, al besteedt Thomas Enger er niet al te veel woorden aan. De bedoeling is dan ook dat deze verhaallijn als een rode draad door de serie blijft lopen en de lezer nieuwsgierig houdt naar de verdere delen.

Uitgeverij Q heeft een Scandinavische schrijver gevonden die al met al toch een interessante toevoeging lijkt te zijn aan de reeds zeer uitgebreide Scandinavische catalogus. Ik zeg het onder enig voorbehoud, want de andere drie delen moet ik nog lezen. Ik zal hem in elk geval een tweede kans geven en heb Fantoompijn inmiddels op de kooplijst gezet.