Sinds een aantal jaren produceert Tom Clancy gemiddeld eens per jaar een technothriller, de laatste tijd vaak met een co-schrijver. Zijn boeken komen na het debacle De tanden van de tijger (2004) gelukkig weer steeds meer in de buurt van de bestsellers die hij in de jaren tachtig en negentig schreef. Zo ook Dubbele dreiging, de laatste van de maestro.

Jack Ryan sr., een oude bekende voor de Clancy liefhebbers, heeft weer zitting in het Witte Huis. En dat zal hij weten: als president vocht hij tijdens zijn eerste ambtstermijn al tegen verschillende vijanden die Amerika wilden vernietigen. Nu duikt een oude vijand opnieuw op: China. En dat op twee slagvelden. Vandaar de titel Dubbele dreiging. Na een mislukte coup in China heeft de zittende premier slechts één keus: de generaal die hem hielp in het zetel te blijven, wordt zijn partner in crime. De generaal wil de wereld China’s spierballen laten zien. Zijn marineschepen sluiten de Zuid-Chinese Zee af. Amerika kan niet anders dan hier tegenin te gaan en stuurt oorlogsschepen om bondgenoot Taiwan te verdedigen. Tegelijkertijd vinden er een aantal zware cyberaanvallen plaats die de infrastructuur in de V.S. proberen plat te leggen. Zo neemt een cybercrimineel een onbemand oorlogsvliegtuig over en doodt daarmee Amerikaanse militairen in Afghanistan. Wie zit hierachter? Ook deze aanval lijkt uit China afkomstig te zijn. De Campus, een geheime inlichtingendienst waar de zoon van Ryan sr. dienst doet (Jack jr.) moet deze dreiging zien weg te nemen. Het levert spannende scènes op, vooral wanneer de leden van de Campus het hol van de leeuw moeten betreden om Amerika te verdedigen.

Dubbele dreiging leest als een Clancy uit de jaren negentig en dat is een compliment. Zo is er een schijnbaar onoverwinnelijke en ‘slechte’ vijand die alleen door Amerika kan worden bevochten. Maar het is een strijd die op een slagveld uit de 21ste eeuw wordt uitgevochten. Dat geeft een fris tintje aan Dubbele dreiging. Tegelijkertijd hebben de hoofdrolspelers hun eigen innerlijke perikelen waar ze mee moeten dealen. Zo heeft Jack jr. sinds kort een vriendin, maar is zij wel wie ze zegt dat ze is?

Al met al is het een flinke pil geworden die echter gemakkelijk wegleest. Daar is wel een verschil te zien met de vroegere Clancy’s: Dubbele dreiging is snel geschreven en het kost weinig moeite om in het verhaal te komen en te blijven. Dat was vroeger wel anders bij Clancy. Misschien is dat ook wel het grootste kritiekpunt al zal niet iedereen dat vinden: Clancy was op z’n best in de flink uitgewerkte verhalen waar de climax lang op zich liet wachten. Toch is Dubbele dreiging een sterk verhaal die zeker een flink aantal uren zal bekoren.