Eenzame prooi
Eenzame prooi
-
Serie
-
Auteur(s)
-
Uitgeverij(en)
-
Jaar van uitgave
-
Thrillzone score
-
Deel deze recensie
Het leven van een fervent thrillerlezer en recensent wordt er naarmate de tijd vordert ook niet simpeler op. Neem nu de Eenzame prooi, een Val McDermid uit 2018.
Ruim 25 jaar geleden maakten we kennis met Tony Hill en Carol Jordan. Profielschetser meets inspecteur. Ondertussen misschien niet meer zo origineel, maar De Sirene sloeg destijds (1995, in Nederlandstalige vertaling 1997) in als een bom. En opvolger Het Profiel bevestigde alleen maar het goede. Hill en Jordan werden in harten gesloten en de volgende boeken bleven dusdanig succesvol, dat ITV overging tot de even succesvolle televisieadaptatie ‘Wire in the blood’.
Maar dan moet je plots eerlijk zijn. Het niveau daalde, ergens maar zeker. Zo rond 2011 met Moment van afscheid. Misschien had de Nederlandstalige titel toen een belofte in zich moeten hebben, want het niveau van De sirene haalde McDermid al lang niet meer. En Hill & Jordan, we sloten ze nog steeds in onze harten, maar ergens wisten we dat hun geestelijke moeder tot veel meer in staat was en bleven we teleurgesteld achter.
De titel van mijn recensie Doorbreek de stilte, de voorganger van Eenzame prooi sprak over noodzakelijk kwaad in functie van een nieuwe start. Wat wist ik toen dat de opvolger meteen de laatste van de serie ging worden. Of hoe nieuwe mogelijkheden door een auteur niet gingen gegrepen worden, alsof ze de grip op haar personages kwijt is.
Want er zat echt wel meer in Eenzame prooi. En het was ook lange tijd weer genieten. Maar...
En dan zondig ik maar tegen recensieregel 1 (vermijd IK) - (deze recensie is dan ook absoluut persoonlijk), onmiddellijk ook tegens recensieregel 2 (wees objectief) - (tja, Tony & Carol heb ik nu eenmaal in mijn hart gesloten en ergens doet het pijn) maar blijf trouw aan de absolute regel: GEEN SPOILERS. (En inhoudelijk ga ik nu ook eens niets ter zaken doende zeggen, zelfs op geen 1/3de).
Beste Tony, Carol en co,
Jarenlang volgde ik jullie avonturen. Eerst volledig in de ban, later minder en minder. Niet jullie fout, maar die van jullie geestelijke moeder die alsmaar minder wist wat ze met jullie aan moest...
En dan is dit jullie afscheid. Lange tijd sterk, prikkelend en nieuwsgierig makend. Maar dan komt er plots een aap uit de mouw. Al lijkt die aap vooral symbool te staan voor wat jullie geestelijke moeder nog met jullie van plan was. En ergens klopt het wel, maar jullie verdienden meer. Dus laat ons hopen dat Val lijdt aan het Åke Edwardson-complex en jullie vroeg of laat, net als inspecteur Winter, het lezerslicht weer in alle glorie mogen aanschouwen (al zijn ze inmiddels zeven jaar verder)…
En in afwachting daarvan: het gaat jullie hopelijk goed!
Geboren in het jaar 1973, ontstond de liefde voor boeken enkele jaren later toen in de klas Koning van Katorenvoorgelezen werd. Na een relatief korte periode van jeugdboeken was al snel de Agatha Christie collectie van mijn ouders aan de beurt, al even snel gevolgd door de Stephen King collectie uit de plaatselijke bibliotheek.
De start van een passie voor spannende literatuur. Robin Cook en John Grisham behoorden, na de eerder genoemde Stephen King, tot de eerste favorieten, waarna de smaak steeds breder werd en na verloop van tijd steeds meer en meer ging toeleggen op de psychologische thrillers van oa Karin Fossum en Arnaldur Indridason.
Andere favorieten: RJ Ellory, Pierre Lemaitre, Sebastian Fitzek, Bernard Minier en Joseph Knox en dichter bij huis Hilde Vandermeeren en Anja Niewierra. Niet toevallig allemaal auteurs die met weinig woorden de lezer een verhaal kunnen intrekken en uitblinken in sfeerschepping en uitwerking van personages. Al moeten ook zij ook mijn kritische stem overwinnen en is,zoals voor elke ander auteur, het ene boek het ander niet.
Naast thrillers gaat mijn leestijd, mede door mijn achtergrond als maatschappelijk werker, ook uit naar goed onderbouwde true crime, waarbij mijn interesse voornamelijk ligt bij het psychologische. Sensationele feiten en gruwelijke details zijn niet aan mij besteed, het hoe en waarom des te meer. Mijn vriend de seriemoordenaar (The stranger beside me) van wijlen Ann Rule blijft op dat vlak voor mij een meesterwerk.
Schrijf jouw recensie!