Eeuwig leven, wie wilt dat nu niet? Op het eerste gezicht is het inderdaad een aanlokkelijk idee; alles in de wereld kunnen zien, ontmoeten en meemaken, zonder tijdsdruk en gezondheidsklachten. Maar er zitten uiteraard ook flink veel nadelen aan, zo ondervindt ook Adeline LaRue, die deze unieke kans aanneemt, maar zich pas later de gevolgen beseft.
Het is het jaar 1714 als in een kleine dorpje in Frankrijk de dan jonge vrouw Adeline LaRue op het punt staat om uitgehuwelijkt te worden aan een man die ze helemaal niet wilt huwen. De eigenzinnige en nieuwsgierige Adeline heeft geen zin in een saai, voorbestemd leven in het dorp; ze wilt de wereld zien en ontdekken. Van de verschopte oude kruidenvrouw Estele heeft ze geleerd om tot de goden te bidden als het tegenzit, maar met de kanttekening dit nooit te doen als de duisternis al is gevallen. Maar wanhopig als ze is, bidt ze tot alle goden die haar maar willen horen en smeekt hen om haar meer tijd en vrijheid te geven. Tot haar verbazing antwoordt een duistere god – het is immers al avond – die haar wens vervult in ruil voor haar ziel. Een verbouwereerde Addie gaat akkoord, niet wetende dat haar wens een vloek is geworden. Ze is namelijk zo vrij, dat Adeline gedoemd is te worden vergeten door iedereen die ze ontmoet, zodra iemand zijn ogen van haar afwendt. Ze merkt het gelijk, als haar ouders haar niet herinneren en haar het huis uit jagen. Vanaf dat moment is Adeline eenzaam en alleen, en begint ze een nieuw (en eeuwig) leven als Addie LaRue.
V.E. Schwab (1987) is een Amerikaanse fantasyauteur. Het eerste deel van haar Schemering-trilogie werd door The Guardian uitgeroepen tot een van de beste fantasyboeken van het jaar en de filmrechten werden al snel verkocht. Het onzichtbare leven van Addie LaRue, dat overigens niet tot deze serie behoort, beschouwt ze zelf als haar magnus opus; ze nam er ruim de tijd voor om het te schrijven. Hoe ze aan het idee kwam en hoe Addie haar zelf ook tot inzichten bracht, is te lezen in een persoonlijk geschreven brief van de auteur, gericht aan haar Nederlandse en Vlaamse lezers, dat vooraan dit prachtig vormgegeven boek te vinden is.
Het indrukwekkende begin, waarin Schwab het unieke concept voor haar verhaal uit de doeken doet, houden je als lezer aan de pagina’s gebonden. Haar schrijfstijl is vloeiend en de sfeer is sprookjesachtig; de mooie zinnen, beschrijvingen en metaforen dansen op de bladzijdes. Dit fascinerende begin wordt echter gevolgd door een ietwat traag middenstuk. Addie heeft geleerd te leven met het feit dat ze eeuwig jong zal blijven en een onzichtbaar leven leidt. Mensen die ze ontmoet zijn haar vergeten zodra ze uit hun zicht is. Een deur die achter haar dichtvalt, een ruimte die wordt verlaten, Addie die een hoek omloopt; haar sporen worden uitgewist. Ze leert zichzelf handige trucjes aan, door artikelen te stelen, stiekeme locaties als overnachtingen te gebruiken en sluwe personen de loef af te steken. Het leidt tot bizarre en gekke situaties, die soms komisch worden neergezet. Maar deze situaties blijven zich op een gegeven moment herhalen, waardoor het verhaal lijkt te blijven hangen en het geen vlucht neemt. Het eeuwige leven van Addie, in diverse tijdsperiodes en op verschillende wereldlocaties is uiteraard zeer omvangrijk, maar Schwab had er dan wellicht beter voor kunnen kiezen het óf in meerdere delen uiteen te zetten óf wat meer spanning erin te bouwen, zodat de vaart en vernieuwing behouden blijft.
Het verhaal geraakt echter weer in een stroomversnelling op het moment dat Addie, die inmiddels in het jaar 2014 in New York is aanbeland, en dus al driehonderd jaar op aarde is, een boek uit een boekwinkel steelt met het idee het de volgende ochtend weer terug te brengen. Echter, wanneer ze dit doet, wordt ze teruggeroepen door een jonge medewerker Henry, die haar aanspreekt en zich haar herinnert van de vorige dag. Addie kan het niet geloven, maar het is echt waar, Henry herinnert zich haar… Vanaf dat moment ontspant zich een groots en meeslepend liefdesverhaal zoals het nog nooit verteld is. Voor beide karakters – ook het perspectief van Henry wordt toegevoegd – ontstaat er een ontdekkingstocht naar hun beide karakters, die tot dan toe erg eenzaam en oppervlakkig bleken. De vreugde, herkenning en opluchting van beiden doen een liefdevolle relatie ontstaan, en door middel van flashbacks leren ze elkaars geheimen kennen. Want ja, ook Henry heeft een verborgen eigenschap.
Beide personages zijn bijzonder en herkenbaar. Hedendaagse thema’s als gezien willen worden, ergens bij willen horen en erkenning krijgen spelen bij allebei een rol, evenals hun liefde voor kunst. Ondanks dat Addie geen sporen kan nalaten – ze kan zelfs haar naam niet uitspreken of opschrijven – weet ze haar stempel op de geschiedenis te drukken door kunstenaars zich te laten inspireren door haar. Zonder teveel van zijn geheim te verklappen, is ook Henry een voor velen herkenbaar karakter, in zijn verlangen naar verbondenheid en erkenning. En zelfs de duistere god – Addie noemt hem Luc – kent menselijke eigenschappen en worstelt daar mee. Het zijn krachtige onderwerpen die Schwab kundig en met klasse in haar creaties heeft verweven.
Gevoelens van wanhoop, eenzaamheid, daadkracht en verlies worden levendig beschreven. De terugkerende confrontaties met de duistere god, waarmee Addie deze deal heeft gesloten, geven het verhaal iets magisch, maar zijn zeker niet storend of gek. Integendeel, het verklaart een hoop en maken de gebeurtenissen zelfs geloofwaardig, hoe gek het ook klinkt. Alle personages kruipen in je hart en zullen je bijblijven. Het onvermijdelijke einde is het klapstuk van het boek. Schwab overtreft zichzelf en creëert een perfect slot. Het had niet beter gekund. Het maakt dat je het boek dichtslaat met een zucht van verwondering. Het onzichtbare leven van Addie LaRue is betoverend, liefdevol, onvergetelijk en bevat een aloude boodschap: heb je naasten lief en geniet van elk moment, want het leven is maar kort.
Het is het jaar 1714 als in een kleine dorpje in Frankrijk de dan jonge vrouw Adeline LaRue op het punt staat om uitgehuwelijkt te worden aan een man die ze helemaal niet wilt huwen. De eigenzinnige en nieuwsgierige Adeline heeft geen zin in een saai, voorbestemd leven in het dorp; ze wilt de wereld zien en ontdekken. Van de verschopte oude kruidenvrouw Estele heeft ze geleerd om tot de goden te bidden als het tegenzit, maar met de kanttekening dit nooit te doen als de duisternis al is gevallen. Maar wanhopig als ze is, bidt ze tot alle goden die haar maar willen horen en smeekt hen om haar meer tijd en vrijheid te geven. Tot haar verbazing antwoordt een duistere god – het is immers al avond – die haar wens vervult in ruil voor haar ziel. Een verbouwereerde Addie gaat akkoord, niet wetende dat haar wens een vloek is geworden. Ze is namelijk zo vrij, dat Adeline gedoemd is te worden vergeten door iedereen die ze ontmoet, zodra iemand zijn ogen van haar afwendt. Ze merkt het gelijk, als haar ouders haar niet herinneren en haar het huis uit jagen. Vanaf dat moment is Adeline eenzaam en alleen, en begint ze een nieuw (en eeuwig) leven als Addie LaRue.
V.E. Schwab (1987) is een Amerikaanse fantasyauteur. Het eerste deel van haar Schemering-trilogie werd door The Guardian uitgeroepen tot een van de beste fantasyboeken van het jaar en de filmrechten werden al snel verkocht. Het onzichtbare leven van Addie LaRue, dat overigens niet tot deze serie behoort, beschouwt ze zelf als haar magnus opus; ze nam er ruim de tijd voor om het te schrijven. Hoe ze aan het idee kwam en hoe Addie haar zelf ook tot inzichten bracht, is te lezen in een persoonlijk geschreven brief van de auteur, gericht aan haar Nederlandse en Vlaamse lezers, dat vooraan dit prachtig vormgegeven boek te vinden is.
Het indrukwekkende begin, waarin Schwab het unieke concept voor haar verhaal uit de doeken doet, houden je als lezer aan de pagina’s gebonden. Haar schrijfstijl is vloeiend en de sfeer is sprookjesachtig; de mooie zinnen, beschrijvingen en metaforen dansen op de bladzijdes. Dit fascinerende begin wordt echter gevolgd door een ietwat traag middenstuk. Addie heeft geleerd te leven met het feit dat ze eeuwig jong zal blijven en een onzichtbaar leven leidt. Mensen die ze ontmoet zijn haar vergeten zodra ze uit hun zicht is. Een deur die achter haar dichtvalt, een ruimte die wordt verlaten, Addie die een hoek omloopt; haar sporen worden uitgewist. Ze leert zichzelf handige trucjes aan, door artikelen te stelen, stiekeme locaties als overnachtingen te gebruiken en sluwe personen de loef af te steken. Het leidt tot bizarre en gekke situaties, die soms komisch worden neergezet. Maar deze situaties blijven zich op een gegeven moment herhalen, waardoor het verhaal lijkt te blijven hangen en het geen vlucht neemt. Het eeuwige leven van Addie, in diverse tijdsperiodes en op verschillende wereldlocaties is uiteraard zeer omvangrijk, maar Schwab had er dan wellicht beter voor kunnen kiezen het óf in meerdere delen uiteen te zetten óf wat meer spanning erin te bouwen, zodat de vaart en vernieuwing behouden blijft.
Het verhaal geraakt echter weer in een stroomversnelling op het moment dat Addie, die inmiddels in het jaar 2014 in New York is aanbeland, en dus al driehonderd jaar op aarde is, een boek uit een boekwinkel steelt met het idee het de volgende ochtend weer terug te brengen. Echter, wanneer ze dit doet, wordt ze teruggeroepen door een jonge medewerker Henry, die haar aanspreekt en zich haar herinnert van de vorige dag. Addie kan het niet geloven, maar het is echt waar, Henry herinnert zich haar… Vanaf dat moment ontspant zich een groots en meeslepend liefdesverhaal zoals het nog nooit verteld is. Voor beide karakters – ook het perspectief van Henry wordt toegevoegd – ontstaat er een ontdekkingstocht naar hun beide karakters, die tot dan toe erg eenzaam en oppervlakkig bleken. De vreugde, herkenning en opluchting van beiden doen een liefdevolle relatie ontstaan, en door middel van flashbacks leren ze elkaars geheimen kennen. Want ja, ook Henry heeft een verborgen eigenschap.
Beide personages zijn bijzonder en herkenbaar. Hedendaagse thema’s als gezien willen worden, ergens bij willen horen en erkenning krijgen spelen bij allebei een rol, evenals hun liefde voor kunst. Ondanks dat Addie geen sporen kan nalaten – ze kan zelfs haar naam niet uitspreken of opschrijven – weet ze haar stempel op de geschiedenis te drukken door kunstenaars zich te laten inspireren door haar. Zonder teveel van zijn geheim te verklappen, is ook Henry een voor velen herkenbaar karakter, in zijn verlangen naar verbondenheid en erkenning. En zelfs de duistere god – Addie noemt hem Luc – kent menselijke eigenschappen en worstelt daar mee. Het zijn krachtige onderwerpen die Schwab kundig en met klasse in haar creaties heeft verweven.
Gevoelens van wanhoop, eenzaamheid, daadkracht en verlies worden levendig beschreven. De terugkerende confrontaties met de duistere god, waarmee Addie deze deal heeft gesloten, geven het verhaal iets magisch, maar zijn zeker niet storend of gek. Integendeel, het verklaart een hoop en maken de gebeurtenissen zelfs geloofwaardig, hoe gek het ook klinkt. Alle personages kruipen in je hart en zullen je bijblijven. Het onvermijdelijke einde is het klapstuk van het boek. Schwab overtreft zichzelf en creëert een perfect slot. Het had niet beter gekund. Het maakt dat je het boek dichtslaat met een zucht van verwondering. Het onzichtbare leven van Addie LaRue is betoverend, liefdevol, onvergetelijk en bevat een aloude boodschap: heb je naasten lief en geniet van elk moment, want het leven is maar kort.