Het zal je maar gebeuren. Je wordt als man van middelbare leeftijd verleid door een jonge, knappe vrouw. Het overkomt beleggingsadviseur Arnoud de Fijt, maar helaas wordt de term happy ending iets anders geïnterpreteerd dan de Fijt wellicht vantevoren bedacht. Hij wordt gedrogeerd, vastgebonden en zo achtergelaten in zijn woning. Totdat zijn eigen vrouw hem uit zijn benarde en enigszins gênante positie weet te bevrijden. Maar dat is niet alles, want op zijn buik prijkt de spreuk “jij maakte mij zwanger en nu heb ik jou zwanger gemaakt”. Daar blijft het echter niet bij. De jaargenoot en goede vriend van Arnoud, Nico Blondaal, overkomt hetzelfde. Helaas wel met een definitiever afloop: hij is dood. Hun vriend Otto de Knegt voelt nattigheid en linkt de gebeurtenissen met een heftige avond uit hun studententijd en vraagt daarom als privédetective Joost Ternate om onderzoek te doen naar de gebeurtenissen. Het verleden blijkt de vriendengroep in te halen…
Auteur Walther van Venrooij was vroeger wetenschappelijk onderzoeker en schrijft nu thrillers. Naast spannende boeken heeft hij ook een aantal kinderboeken uitgegeven. In de reeks rond de Nijmeegse detective Joost Ternate is Nora E. alweer het vierde deel (vandaar de afdruk ‘Een JT-mysterie). Eerdere thrillers in de reeks werden door ons gerecenseerd (lees hier) en wat bijbleef was dat van Venrooij ‘een heerlijke vorm van deductie’ in zijn boeken heeft opgenomen.
Eigenlijk is de conclusie na het dichtslaan van Nora E. simpwelweg dat het een heerlijke whodunnit is, waarin van Venrooij laat zien liefhebber te zijn van een ingewikkelde intrige. Voor de lezer is dit soms opletten geblazen (“wie is nu de zoon van wie”, “wie is dit”) maar door de schrijfstijl van van Venrooij is dit geen straf. Het blijft voor de lezer tot ver in het boek onbekend wie er nu achter de daden zit. En als je dan denkt dit wel te weten, komt er nog een mooie climax uit die weet te verrassen.
Het is allemaal geen hogeschool schrijverij. De echt goede auteurs leggen in het verhaal meer ‘spek over het bot’ en geven een boek daarmee diepgang en body. Dat doet van Venrooij niet. Het gaat bij hem om de plot, en die zit goed in elkaar. Wat de auteur wel doet, is de hoofdpersoon (die overigens pas op 1/3 van het boek zijn intrede doet!) wat meer karakter meegeven ten opzichte van de vorige boeken. Zo is zijn relatie aan het evolueren en ligt de vraag voor of ze gaan switchen van LAT naar samenwonen. Best leuk om als lezer in deze zoektocht te participeren.
Een kritiekpuntje van Nora E. is dat de auteur de conversaties in het boek op een wel heel schoolse manier laat verlopen. Die voelen daardoor soms te gekunsteld af, alsof ze inderdaad op papier zijn verzonnen. Als Walther van Venrooij daar nog wat meer aandacht aan weet te besteden, zou hij zomaar een mooi plekje in de reeks van vaderlandse auteurs kunnen bemachtigen die de kunst van deductie op een welkome manier beheersen.
Een leuke intrige, dat is het gevoel wat overheerst na het dichtslaan van Nora E. Er zouden best meer liefhebbers mogen grijpen naar een JT-mysterie: niet teveel poespas, maar complexe intrige dat met een goede dosis deductie wordt aangepakt.
Auteur Walther van Venrooij was vroeger wetenschappelijk onderzoeker en schrijft nu thrillers. Naast spannende boeken heeft hij ook een aantal kinderboeken uitgegeven. In de reeks rond de Nijmeegse detective Joost Ternate is Nora E. alweer het vierde deel (vandaar de afdruk ‘Een JT-mysterie). Eerdere thrillers in de reeks werden door ons gerecenseerd (lees hier) en wat bijbleef was dat van Venrooij ‘een heerlijke vorm van deductie’ in zijn boeken heeft opgenomen.
Eigenlijk is de conclusie na het dichtslaan van Nora E. simpwelweg dat het een heerlijke whodunnit is, waarin van Venrooij laat zien liefhebber te zijn van een ingewikkelde intrige. Voor de lezer is dit soms opletten geblazen (“wie is nu de zoon van wie”, “wie is dit”) maar door de schrijfstijl van van Venrooij is dit geen straf. Het blijft voor de lezer tot ver in het boek onbekend wie er nu achter de daden zit. En als je dan denkt dit wel te weten, komt er nog een mooie climax uit die weet te verrassen.
Het is allemaal geen hogeschool schrijverij. De echt goede auteurs leggen in het verhaal meer ‘spek over het bot’ en geven een boek daarmee diepgang en body. Dat doet van Venrooij niet. Het gaat bij hem om de plot, en die zit goed in elkaar. Wat de auteur wel doet, is de hoofdpersoon (die overigens pas op 1/3 van het boek zijn intrede doet!) wat meer karakter meegeven ten opzichte van de vorige boeken. Zo is zijn relatie aan het evolueren en ligt de vraag voor of ze gaan switchen van LAT naar samenwonen. Best leuk om als lezer in deze zoektocht te participeren.
Een kritiekpuntje van Nora E. is dat de auteur de conversaties in het boek op een wel heel schoolse manier laat verlopen. Die voelen daardoor soms te gekunsteld af, alsof ze inderdaad op papier zijn verzonnen. Als Walther van Venrooij daar nog wat meer aandacht aan weet te besteden, zou hij zomaar een mooi plekje in de reeks van vaderlandse auteurs kunnen bemachtigen die de kunst van deductie op een welkome manier beheersen.
Een leuke intrige, dat is het gevoel wat overheerst na het dichtslaan van Nora E. Er zouden best meer liefhebbers mogen grijpen naar een JT-mysterie: niet teveel poespas, maar complexe intrige dat met een goede dosis deductie wordt aangepakt.
Afbeelding
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
Auteur Walther van Venrooij was vroeger wetenschappelijk onderzoeker en schrijft nu thrillers. Naast spannende boeken heeft hij ook een aantal kinderboeken uitgegeven. In de reeks rond de Nijmeegse detective Joost Ternate is Nora E. alweer het vierde deel (vandaar de afdruk ‘Een JT-mysterie). Eerdere thrillers in de reeks werden door ons gerecenseerd (lees hier) en wat bijbleef was dat van Venrooij ‘een heerlijke vorm van deductie’ in zijn boeken heeft opgenomen.
Eigenlijk is de conclusie na het dichtslaan van Nora E. simpwelweg dat het een heerlijke whodunnit is, waarin van Venrooij laat zien liefhebber te zijn van een ingewikkelde intrige. Voor de lezer is dit soms opletten geblazen (“wie is nu de zoon van wie”, “wie is dit”) maar door de schrijfstijl van van Venrooij is dit geen straf. Het blijft voor de lezer tot ver in het boek onbekend wie er nu achter de daden zit. En als je dan denkt dit wel te weten, komt er nog een mooie climax uit die weet te verrassen.
Het is allemaal geen hogeschool schrijverij. De echt goede auteurs leggen in het verhaal meer ‘spek over het bot’ en geven een boek daarmee diepgang en body. Dat doet van Venrooij niet. Het gaat bij hem om de plot, en die zit goed in elkaar. Wat de auteur wel doet, is de hoofdpersoon (die overigens pas op 1/3 van het boek zijn intrede doet!) wat meer karakter meegeven ten opzichte van de vorige boeken. Zo is zijn relatie aan het evolueren en ligt de vraag voor of ze gaan switchen van LAT naar samenwonen. Best leuk om als lezer in deze zoektocht te participeren.
Een kritiekpuntje van Nora E. is dat de auteur de conversaties in het boek op een wel heel schoolse manier laat verlopen. Die voelen daardoor soms te gekunsteld af, alsof ze inderdaad op papier zijn verzonnen. Als Walther van Venrooij daar nog wat meer aandacht aan weet te besteden, zou hij zomaar een mooi plekje in de reeks van vaderlandse auteurs kunnen bemachtigen die de kunst van deductie op een welkome manier beheersen.
Een leuke intrige, dat is het gevoel wat overheerst na het dichtslaan van Nora E. Er zouden best meer liefhebbers mogen grijpen naar een JT-mysterie: niet teveel poespas, maar complexe intrige dat met een goede dosis deductie wordt aangepakt.