Wim Belaen is professioneel muzikant. Als klarinettist en dirigent werkte hij met verschillende orkesten in binnen- en buitenland. Tevens is hij directeur van de kunstacademie Art’Iz. Een indrukwekkend resumé, waar hij sinds 2017 dus ook auteur aan heeft mogen toevoegen.

Met deze wetenschap is het dan ook niet verwonderlijk dat de Belgische auteur alle delen van de ‘diplomaat- trilogie’ heeft vernoemd naar begrippen uit de muziekwereld. De reeks begon met Het Venetiaans Concerto dat uitkwam in 2017 en werd opgevolgd door Het Londens Kwartet in 2019. Waar deel 1 zich afspeelde in Italië en het tweede deel in Engeland verschuift met Parijse Rapsodie het decor dus nu naar Frankrijk.

Parijse Rapsodie is naast het derde deel van de trilogie tevens het sluitstuk van de boekenreeks. Dit laatste deel van de serie heeft echter een heel eigen plot en kan dus als apart boek worden gelezen. Wie van de rode draad door de drie boeken heen wil genieten, kan de eerdergenoemde voorgangers lezen.

Het verhaal wordt ingeluid met de moord van twee Britten en een Française in Parijs. Dat dit een erg delicate zaak is, wordt pijnlijk duidelijk wanneer de Britten het hoofd van M15 en haar minnaar blijken te zijn en het Franse slachtoffer ook nog eens de dochter van de burgemeester van Parijs is. Wanneer de politie op de plaats delict DNA- sporen vindt die te herleiden zijn naar de zoon van een roemruchte terrorist komen zowel de Franse als Britse inlichtingendiensten met elkaar overhoop te liggen. Journalist Max Brunelli en zijn geliefde, de jonge diplomate Natalie Silva keren net als in de vorige twee delen terug in Parijse Rapsodie. Zodra zij ontdekken dat de moorden slechts het begin betekenen van een dodenlijst die moet worden afgewerkt, worden beiden in een duister complot gezogen, georkestreerd door een machtige vijand.

Waar Belaen in de vorige twee delen nog wel eens als kritiekpunt kreeg dat het verhaal wat traag opgang kwam, is dat in Parijse Rapsodie heel anders. Josephine Labadour en haar rechterhand Alexandre Dassonville zijn als Franse rechercheurs ter plaatse om de moorden in Parijs te onderzoeken. De moordzaak zorgt meteen voor de nodige suspense, waardoor de lezer vanaf het begin wordt meegenomen in het verhaal.

In het eerste gedeelte van het boek wordt vrijwel meteen duidelijk dat de Belaen zijn eigen personages heel goed kent en goed heeft nagedacht over de dynamiek en verhoudingen. Op een vermakelijke manier beschrijft hij de karakters van Labadour en Dassonville en hoe deze zich verhouden tot elkaar. Wim Belaen toont zich een meester in het uiteenzetten van menselijke interactie, wat ook goed naar voren komt in de passages waarin de Fransen en Britten een taskforce moeten vormen om de zaak op te lossen. Iedereen lijkt zijn eigen belangen en motieven te hebben en Belaen weet deze op een interessante wijze weg te schrijven. Dit maakt dat het verhaal en de verschillende personages realistisch aandoen.

De schrijfstijl valt dan ook te duiden als beschrijvend. Je kruipt in beperkte mate in de huid van individuele karakters, maar kijkt als het ware van boven mee naar hoe het verhaal zich ontvouwt. Soms is dat jammer, omdat je als lezer je minder snel verbonden zal voelen met een specifiek personage. Wat verder opvalt is dat het begrip ‘denkpiste’ heel vaak – eigenlijk te vaak – wordt gebruikt in het boek. Het komt bijna elk hoofdstuk wel terug en soms meerdere malen. Het is niet een heel erg groot probleem, maar je kwam er tijdens het lezen van het boek niet onderuit.

De natuurlijke en scherpzinnige conversaties tussen de personages, gecombineerd met een frequente verschuiving van het perspectief maakt dat het verhaal prettig en snel wegleest. Daarnaast toont Wim Belaen zich met verscheidene passages waarin een grote kennis van compositie en orkestratie in doorschemeren een waar musicus, maar de verschillende verhaalelementen die uit zijn muzikale pen komen gerold leiden helaas niet tot een verassend plot.

Waar het plot bij vlagen simpelweg ijzersterk is, omdat dit gewoon erg goed doordacht is, mis je de toch regelmatig de nodige spanning. Dit komt doordat er regelmatig wordt verklapt hoe dit plot precies in elkaar steekt. Dat is erg jammer, want hierdoor haalt hij compleet het verrassingselement en daarmee ook grotendeels de spanning uit het verhaal. Het had het boek veel meeslepender gemaakt als de lezer vaker in het ongewisse was gelaten.

Parijse rapsodie is een verhaal dat gaat over meerdere schijven. Oude en nieuwe karakters bundelen de krachten in een zoektocht naar de waarheid. De werkelijke toedracht van de moorden is diep gelaagd en weldoordacht. Het prachtige Parijs dat op schitterende wijze wordt beschreven door Belaen vormt het toonbeeld van hoe goed dit boek eigenlijk geschreven is. Het is des te jammer dat Wim Belaen het slotstuk van deze sterke trilogie niet naar het podium kan tillen dat het werkelijk verdient. De spanningsboog staat gedurende het hele boek te laag gespannen, omdat hij te weinig zijn kaarten tegen de borst houdt en je te vaak wijst op hoe de vork in de steel zit. Het ietwat abrupte, maar verrassende einde maakt echter het een en ander goed. Een werkelijk onverwachte slotscène waar elke lezer die begaan is met de karakters de nodige voldoening uit zal halen.