“Mochten er zaken, gegevens, omgevingen onjuist zijn of totaal nergens op slaan, dat kan kloppen. Net zoals veel dingen heb ik daar maling aan”.

Dit is waarmee Hans Breuker, de schrijver van het boek Mack Dime: het verraad van Lady Charlamane, meldt dat we dit boek vooral niet te serieus moeten nemen. Hans Breuker is eigenlijk al van jongs af aan ervan overtuigd dat hij schrijver wil worden, maar toch komt hij na een niet al te inspirerende studie Nederlandse taal in de marketing en reclamewereld terecht. De creativiteit die hij daarvoor nodig heeft gebruikt hij later als zijn ‘schrijversstemmetje’ zoals hij dit zelf noemt blijft opspelen. En halverwege 2016 verplichte hij zichzelf (al omschrijft hij het in zijn nawoord op een iets andere manier) om achter de laptop te gaan zitten en te gaan doen wat hij als zijn roeping ziet; schrijven.

Het eerste boek wat hij schrijft heeft de werktitel De Veteraan (wat over een jonge vrouw gaat die getraumatiseerd is door het leven als soldaat en door PTTS de realiteit uit het oog verliest wordt deze vrouw halverwege het boek wordt ze geholpen door ‘een grote succesvolle ongelikte beer’). Daarna doet Mack Dime zijn intrede in de fantasiewereld van Hans Breuker. Hij is ervan overtuigd dat deze man een eigen boekenserie moet krijgen, waarvan Het verraad van Lady Charlamane het eerste deel is. Als je het verhaal goed interpreteert zal dit ook niet het laatste zijn. Het is aan de lezer om te concluderen of dat een waardevolle toevoeging is aan het thrillergenre of niet. Want ondanks het feit dat dit boek niet beschikt over maar enige potentie om in het geheugen van zijn lezers te blijven hangen, is er niets wat Hans Breuker zal tegenhouden om nog meerdere delen van zijn hoofdpersonage te schrijven. Dat is natuurlijk ook zijn goed recht en waarschijnlijk zijn er lezers te vinden die dit (wel) een geweldig boek vinden.

Mack Dime is een twee meter lange en minstens zo brede, rijke bekende Nederlander, womanizer, drankorgel en adrenalinejunk. In dit verhaal wordt Mack in de val gelokt door zijn oud protegé Waardoor zijn reputatie ernstig wordt beschadigd. Dit kan hij absoluut niet gebruiken in zijn functie als eigenaar van het grootste beveiligingsbedrijf van Europa.

Dime wordt valselijk beschuldigd en is genoodzaakt te ontsnappen aan de politie en op de vlucht probeert hij zijn onschuld te bewijzen. Dit alles terwijl hij achterna wordt gezeten door de politie en een leger aan huurlingen. Zijn kantoor wordt bezet en hij wordt plots de meeste gehate BN’er. Hij kan alleen maar terug naar de Bijlmer waar hij vandaan komt. Daar vraagt hij zijn oude gangstervrienden om hulp. Dat de schrijver dit gegeven in iets meer dan 350 bladzijden weet te proppen is al een kunst en geeft aan dat het gas vol wordt ingetrapt. Dat heeft tot gevolg dat er weinig plek is om de personages uit te diepen, dus blijven deze redelijk vlak. Maar dat is niet het grootste mankement aan dit verhaal.

De verhaallijn in Mack Dime is uitermate dun en in het begin van het boek is het aftasten hoe het verhaal gaat groeien. Maar helaas moet de constatering zijn dat het vlak blijft en nergens ook maar een teken geeft van verbetering. Daarbij komt dat het plot wel heel doorzichtig is.

Het taalgebruik in het boek is voornamelijk populair en met name de vele Amerikaanse kreten die er doorsijpelen wordt het op den duur zelfs uitermate irritant.

“Aan de andere kant van de verdieping zat de Salesafdeling, tweehonderd vierkante meter vol ambitieuze money mensen. De enige afdeling op het hoofdkantoor groter dan legal. Hij duwde de deur open van de salesafdeling en riep ‘Show me the fucking dimes’ . De mannen die niet aan de telefoon zaten juichten en de rest hield een vuist omhoog. “Hustle, Hustle, Hustle hard” riep hij de kantoortuin in als een rapper en hij verdween. Hij vond het heerlijk om de apenkooi op zijn kop te zetten.’

Dit is een voorbeeld van de manier waarop Hans Breuker een deel van een hoofdstuk gebruikt om de lezer informatie te geven die er totaal niet toe doet.

Breuker probeert ook met humor het verhaal enige richting te geven. Maar dat weegt niet op tegen de onwaarschijnlijkheid van het verhaal en de onwerkelijke situatie die in zijn boek wordt gecreëerd.

Daarbij komt dat hij veel gebruik maakt van stereotypes. Zoals Brigadier Groot, die wel als een heel dom blondje wordt neergezet, maar ja wat kan je ook verwachten als de schrijver in het begin van zijn boek haar typeert als “een gleufdier”. Dit soort teksten maken van Mack Dime: het verraad van Lady Charlamane een slecht verteerbare hap.

Dit boek is niet een prachtvoorbeeld van hoe men een actiethriller in elkaar zet. Misschien kan Hans Breuker, voordat hij zijn onvermijdelijke tweede boek aan de lezer presenteert, eens een boek lezen van Charles den Tex of van Pjotr Vreeswijk. En dan noemt uw recensent er maar twee willekeurige, maar er zijn in de Nederlandse taal voorbeelden genoeg. Maar zoals in het begin van deze recensie al aangegeven, Hans Breuker heeft waarschijnlijk maling aan deze goedbedoelde tip...