David Ignatius mag in Nederland misschien onbekend zijn, in Amerika is het een ster. Niet alleen als auteur, maar vooral ook als journalist voor o.a. de Washington Post. Zijn boeken gaan als warme broodjes over de toonbank. Ook in Nederland zijn enkele van zijn boeken verschenen. Een van zijn bekendste is Het Suleiman Spel, die verfilmd werd (Body of Lies) met Russell Crowe en Leonardi di Caprio in de hoofdrol. Wij lezen het boek, wat vonden we ervan?

Maak kennis met Roger Ferris, een rijzende ster binnen de CIA. Hij diende in Irak en Jordanië. In dat eerste land raakte hij onlangs zwaargewond aan zijn been. Resultaat: een slepende tred. Zijn vrouw is een succesvol medewerker van Justitie, maar hij twijfelt aan hun huwelijk. Terwijl in Amman gestationeerd is, ontploffen er een aantal autobommen in Europese steden. Daarbij vallen tientallen doden. De wereld schreeuwt moord en brand en wil de daders gepakt hebben. Maar dat is nog niet zo makkelijk als het lijkt. Er zit een man achter die zijn sporen uitstekend uitwist en daarmee onvindbaar blijft. Zijn naam: Suleiman. Aan Ferris de opdracht om deze mysterieuze terrorist te vinden. Daarbij loopt hij verschillende risico's. Zo is hij gevallen voor een vrouw die in de Jordaanse vluchtelingenkampen werkt. Zij zou weleens in de vuurlinie terecht kunnen komen. En de Jordaanse spionnenbaas Hani helpt hem, maar is die wel te vertrouwen? Ferris besluit na het lezen van The man who never was, een boek over de Britse spionagedienst in de Tweede Wereldoorlog, een oude truc uit te halen. Hij laat een lijk van een Amerikaanse 'spion' achter bij een vuurgevecht in Pakistan. Met de papieren in zijn zakken moet hij een spoor uitzetten dat naar Suleiman leidt. De climax is zeker onverwacht en zal de lezer verrassen.

Ignatius heeft met Het Suleiman Spel een zeer aansprekende spionagethriller weten te schrijven. Al dateert het boek uit 2007, het is nog zeker actueel als het gaat om terrorisme en de jacht op de daders. Het boek is goed geschreven, uitstekend leesbaar en zeer spannend. De lezer weet tot het eind niet precies hoe het nu zit. Ook heeft Ignatius het verhaal menselijk gemaakt. Ten eerste door een spion neer te zetten die twijfelt, boos is, verliefd wordt en uiteindelijk zijn emoties niet meer de baas is. Ten tweede door er een vleugje romantiek in te gooien. Het plot is spannend, maar bij tijd en wijlen ook redelijk complex. Aan de lezer de opdracht zijn hoofd erbij te houden, vooral in het slotact. Ignatius is een aanwinst voor het spionagegenre. Het is daarom jammer dat zijn laatste thrillers niet vertaald zijn. @DeFontein, misschien een schone taak om hier eens over na te denken?