Nobody is de negende thriller van Marelle Boersma, die onder andere Ik volg je (2013), Moederziel (2013) en Vals alarm (2011) schreef. Vals alarm won de tweede prijs bij de Thrillerawards 2012. Boersma schrijft over actuele misstanden die vaak gebaseerd zijn op waargebeurde verhalen van slachtoffers. Naast schrijfster is ze schrijfdocent en schrijfcoach, waarbij ze aankomende schrijvers helpt hun verhaal pakkend te brengen. Na een goede recensie van Ik volg je, zijn wij erg benieuwd naar Nobody.
Lynn, een 17-jarige HAVO-leerling, zit niet goed in haar fel constateert haar docente Vivian. Ze is afwezig, stil, mager en bleek. Vivian maakt zich zorgen om Lynn en wil haar helpen, maar Lynn laat weinig los. Af en toe vertelt ze iets, maar voor Vivian blijft dit vaag en ze kan er geen samenhangend geheel van maken. Ze vermoedt dat Lynn misbruikt wordt en doet er alles aan om erachter te komen wat er speelt, zodat ze haar kan helpen.
Edo, haar directeur en minnaar op de vrijdagavond, is niet zo gecharmeerd van de manier waarop Vivian dit aanpakt. Hij wil haar hier, net als haar zus Nanet, van weerhouden. Maar Vivian is vastberaden en standvastig. Er is iets niet in de haak en ze moet uitzoeken hoe dit zit. Lynn verdient een normaal leven, net als elke andere puber.
Als Tijs wordt vermist, krijgt Vivian in de gaten, dat Lynn hier meer vanaf weet. Vivian neemt contact op met de moeder van Tijs en al snel blijkt dat die een lugubere ontdekking heeft gedaan. Ze is gestuit op een genootschap dat samenkomt en die praktijken uitvoert die het daglicht niet kunnen verdragen. Is dit echt waar denkt Vivian? Als op een dag haar neefje Milan verdwijnt, kan Vivian het niet meer ontkennen. Er is een genootschap en ze moet Milan, Lynn en Tijs hier zo snel mogelijk vandaan halen voordat het te laat is! Maar kunnen ze op tegen deze machtige wereld?
We beleven het verhaal vanuit drie perspectieven. Namelijk vanuit het gezichtspunt van Lynn, Vivian en Martin Meidam. Laatstgenoemde is lid van het genootschap en neemt een steeds hogere rang in. De hoofdstukken zijn kort en lezen vlot weg. Het verhaal is luguber en wordt erg rauw beschreven. Als lezer verafschuw je de gebeurtenissen die plaatsvinden en eigenlijk wil je je hier van distantiëren en het boek aan de kant leggen. Als je er dan over nadenkt dat zulke praktijken in onze maatschappij voorkomen, sta je hier versteld van. Boersma beschrijft de gebeurtenissen in het genootschap in mijn ogen te gedetailleerd en persoonlijk vond ik het begin van het boek daarom ook helemaal niet prettig om te lezen. Gruwelijk wat daar gebeurt, met kippenvel op mijn armen las ik de gebeurtenissen en verafschuwde het. Maar eenmaal begonnen aan een boek, moet ik ook weten hoe het afloopt en ben dan ook door gaan lezen. Gelukkig werd er in het tweede gedeelte van het boek minder uitvoerig beschreven welke gebeurtenissen er plaatsvonden in het genootschap en werd de focus gelegd op het ontmantelen van deze groep en het zoeken naar Milan en Tijs. Boersma weet de spanning op te voeren, je voelt de rauwe sfeer en de personages worden zo geschreven dat je er in dit geval afkeer tegen hebt. Het plot kent en verrassende wending. Een die je niet zo één twee, drie verwacht.
Knap dat Boersma schrijft over zulke vreselijke onderwerpen, maar dit boek kan ik helaas niet aanbevelen aan andere lezers. Het is een eyeopener dat dít in onze maatschappij plaatsvindt en dat de politie in dit soort gevallen zo weinig kan doen. Hopelijk draagt het lezen van dit boek voor sommige mensen bij aan een betere maatschappij, maar ik vond het te gruwelijk om er plezier aan te beleven.
Ik ben getrouwd met Marinus en samen hebben wij twee prachtige dochters.
Kinderen hebben mijn hart gestolen, hun onbevangenheid en hun gedrag heeft me altijd erg gefascineerd.
Ze zitten boordevol fantasie en leven vanuit hun gevoel.
Hoe mooi is dat? Dat zijn wij als volwassenen een beetje verleerd.
Ik ben leerkracht in het speciaal onderwijs voor kinderen met een taalontwikkelingsstoornis en slechthorendheid.
Daarnaast heb ik sinds ’21 mijn eigen praktijk als kinder- jongeren- en opvoedcoach en werk ik veel met emotionele uitdagingen en gedrag.
In mijn vrije tijd hou ik van wandelen, wielrennen, gravelen, winkelen, gezelligheid met familie en vrienden en lees ik graag een boek.
Heerlijk dat je vanuit je luie stoel op reis kunt naar verre oorden en allerlei karakters en personages leert kennen. Daar kan ik onwijs van genieten!
Ik geniet van het recenseren voor Thrillzone en vind het leuk om af en toe zeer verrast te worden door nieuwe debuten.
Lynn, een 17-jarige HAVO-leerling, zit niet goed in haar fel constateert haar docente Vivian. Ze is afwezig, stil, mager en bleek. Vivian maakt zich zorgen om Lynn en wil haar helpen, maar Lynn laat weinig los. Af en toe vertelt ze iets, maar voor Vivian blijft dit vaag en ze kan er geen samenhangend geheel van maken. Ze vermoedt dat Lynn misbruikt wordt en doet er alles aan om erachter te komen wat er speelt, zodat ze haar kan helpen.
Edo, haar directeur en minnaar op de vrijdagavond, is niet zo gecharmeerd van de manier waarop Vivian dit aanpakt. Hij wil haar hier, net als haar zus Nanet, van weerhouden. Maar Vivian is vastberaden en standvastig. Er is iets niet in de haak en ze moet uitzoeken hoe dit zit. Lynn verdient een normaal leven, net als elke andere puber.
Als Tijs wordt vermist, krijgt Vivian in de gaten, dat Lynn hier meer vanaf weet. Vivian neemt contact op met de moeder van Tijs en al snel blijkt dat die een lugubere ontdekking heeft gedaan. Ze is gestuit op een genootschap dat samenkomt en die praktijken uitvoert die het daglicht niet kunnen verdragen. Is dit echt waar denkt Vivian? Als op een dag haar neefje Milan verdwijnt, kan Vivian het niet meer ontkennen. Er is een genootschap en ze moet Milan, Lynn en Tijs hier zo snel mogelijk vandaan halen voordat het te laat is! Maar kunnen ze op tegen deze machtige wereld?
We beleven het verhaal vanuit drie perspectieven. Namelijk vanuit het gezichtspunt van Lynn, Vivian en Martin Meidam. Laatstgenoemde is lid van het genootschap en neemt een steeds hogere rang in. De hoofdstukken zijn kort en lezen vlot weg. Het verhaal is luguber en wordt erg rauw beschreven. Als lezer verafschuw je de gebeurtenissen die plaatsvinden en eigenlijk wil je je hier van distantiëren en het boek aan de kant leggen. Als je er dan over nadenkt dat zulke praktijken in onze maatschappij voorkomen, sta je hier versteld van. Boersma beschrijft de gebeurtenissen in het genootschap in mijn ogen te gedetailleerd en persoonlijk vond ik het begin van het boek daarom ook helemaal niet prettig om te lezen. Gruwelijk wat daar gebeurt, met kippenvel op mijn armen las ik de gebeurtenissen en verafschuwde het. Maar eenmaal begonnen aan een boek, moet ik ook weten hoe het afloopt en ben dan ook door gaan lezen. Gelukkig werd er in het tweede gedeelte van het boek minder uitvoerig beschreven welke gebeurtenissen er plaatsvonden in het genootschap en werd de focus gelegd op het ontmantelen van deze groep en het zoeken naar Milan en Tijs. Boersma weet de spanning op te voeren, je voelt de rauwe sfeer en de personages worden zo geschreven dat je er in dit geval afkeer tegen hebt. Het plot kent en verrassende wending. Een die je niet zo één twee, drie verwacht.
Knap dat Boersma schrijft over zulke vreselijke onderwerpen, maar dit boek kan ik helaas niet aanbevelen aan andere lezers. Het is een eyeopener dat dít in onze maatschappij plaatsvindt en dat de politie in dit soort gevallen zo weinig kan doen. Hopelijk draagt het lezen van dit boek voor sommige mensen bij aan een betere maatschappij, maar ik vond het te gruwelijk om er plezier aan te beleven.