Een wat zonderlinge jongeman die te pas en te onpas allerlei filosofen en geschiedkundige personen citeert en die in een doe-het-zelf-zaak werkt, droomt er van om de perfecte moord te plegen. Zodra hij zijn plan helemaal heeft uitgewerkt en hij zijn daad wil gaan uitvoeren, wordt hij echter afgeleid door allerlei vrouwen die opeens dolgraag seks met hem willen hebben. Dat brengt hem danig van zijn stuk, want hij heeft normaliter de grootste moeite om een leuk meisje te vinden dat überhaupt ook maar enige interesse in hem toont. Zelf denkt hij dat het komt door de mannelijke feromonen die vrij zijn gekomen sinds hij zijn moordplannen beraamt. 

De Insteek is een heerlijke en bij vlagen hilarische roman, waarvan de inhoud zich eigenlijk moeilijk samen laat vatten. De inhoud zoals hierboven geschreven is eigenlijk maar een armoedige poging aangezien het verhaal meteen vanaf het begin alle kanten uitschiet. Je moet er gewoon aan gaan beginnen, alle ontwikkelingen op je af laten komen en je kop er goed bij houden. Soms doet het verhaal aan als een blijspel/klucht (waarin Piet Bambergen en John Leddy gefigureerd zouden kunnen hebben) waarin iedereen met iedereen wordt verward en allerlei gespreksmisverstanden voorkomen en soms heeft het verhaal wat thrillerachtige elementen als de hoofdpersoon zich bijvoorbeeld geconfronteerd ziet met een kinderpornobaron (ja, u leest het goed). Af en toe doet het verhaal misschien wat stuurloos aan, maar aan het einde grijpt alles op een briljante manier in elkaar. 

Tijdens het lezen wordt zoals eerder gemeld wel wat aandacht van de lezer vereist, want alhoewel het verhaal op een tamelijk achteloze wijze wordt verteld, passeren vele personages de revue waardoor je gemakkelijk de draad kwijt kunt raken. Het voelt soms net als een Ravensburger puzzel van een paar duizend stukjes die je compleet moet zien te krijgen. Uiteindelijk blijkt natuurlijk alles en iedereen met elkaar te maken te hebben en tegen de tijd dat het verhaal op zijn einde loopt, heb je als lezer - hopelijk net als ik - regelmatig kunnen glimlachen om alle woordspelletjes en spitsvondige dialogen die het boek rijk is. 

Serge Pils wordt op de achterflap van het boek omschreven als een amateur non-conformist, die ooit op school een opstel terugkreeg met de woorden 'Dit heb je niet zelf geschreven'. Dit boek zou een debuut moeten zijn, maar ik ruik BS. Wie heet er in hemelsnaam Serge Pils? En wie schrijft bij zo'n zogenaamd debuut meteen al zo'n goede roman? Nee, het gaat hier duidelijk om een pseudoniem. Het hele achtergrondverhaal over deze zogenaamde debutant ten spijt.