Het zal je overkomen. Snij je een stukje af van de normale looproute naar de basis, stap je op een geïmproviseerde bermbom. Het overkwam Harry Parker, kapitein in het Britse leger. Hij diende in 2007 in Irak en in 2009 in Afghanistan en in dat laatste land raakte hij zwaargewond. De bermbom zorgde ervoor dat hij beide benen kwijtraakte. Parker besloot er het beste van te maken en schreef de roman Anatomie van een soldaat, een soort autobiografie (door de ogen van een ander). Het lijkt daarin op Gele vogels van Kevin Powers, ook een ex-soldaat die zijn ervaringen over zijn uitzending in Irak in een pakkende roman verwoordde. Is Anatomie van een soldaat net zo aangrijpend als het verhaal van Powers?

Maak kennis met kapitein Tom Barnes, een jonge kapitein op uitzending in Afghanistan. Het is zijn taak om zijn peloton heelhuids door hun missie heen te loodsen. Maar al snel gaat het mis; tijdens een patrouille wordt een van zijn kompanen gedood door een bermbom. Het is het begin van een indrukwekkende en heftige periode, die uiteindelijk uitmunt in zijn eigen stap op een bermbom. Een voetstap die hem bijna fataal wordt.

Het gegeven hierboven lijkt simpel, maar Harry Parker heeft van zijn levenservaring een ingenieuze roman gemaakt. Zijn verhaal wordt namelijk niet verteld door de ogen van Barnes, maar door voorwerpen die in zijn omgeving aanwezig zijn; een medaille, een zak bloed, een prothese. De lezer die het boek openslaat, wordt al snel gegrepen door deze geniale vorm van vertellen. Het is in het begin een beetje vreemd, maar ontzettend pakkend. Niet alleen de kant van Barnes wordt in Anatomie van een soldaat belicht, maar ook die van zijn vijanden én een familie die er in het gewelddadige Afghanistan het beste van probeert te maken. Zij komen in het spervuur van het gevecht terecht. Ook hun verhaal zien we door de ogen van voorwerpen; een fiets, een zak kunstmest om een bom mee te maken, schoenen. Parker neemt het overigens ook niet zo nauw met chronologie. Zo begint het verhaal met Barnes die net zwaargewond is geraakt, en springt het verhaal steeds tussen hem in revalidatie en de soldaat Barnes op uitzending.

Harry Parker schrijft klinisch en nergens wordt er gebruik gemaakt van sentiment. Dit komt omdat er door de ogen van voorwerpen wordt gekeken. Maar toch weet hij je te pakken en kruipt het boek onder je huid. Parker laat bijvoorbeeld zien hoe kapitein Barnes op uitzending probeert emoties te voelen bij het verlies van de soldaat in zijn peloton, maar dat hij eigenlijk vooral zijn eigen hachje wil redden: "...De aalmoezenier sprak nu over het slachtoffer en hij wilde verdriet voelen, maar hij voelde zich leeg. Het deed hem niets. Het enige dat hem bezighield, was de bevelsuitgifte in zijn zak..." Het is rauw, maar eerlijk. Parker zal hierin autobiografisch zijn geweest en dat maakt de vertelling die Anatomie van een soldaat is, enorm geloofwaardig en even heftig. Wat deze roman compleet maakt, is dat het alle facetten belicht van het leven van een soldaat die zwaargewond raakt. Dus ook de revalidatie komt -nadrukkelijk- aan bod. En daarbij het moeten accepteren van het verlies van zijn benen. Die acceptatie komt, maar enorm langzaam. Zo komt er op een gegeven moment een dienstmaat langs in het ziekenhuis. Hij heeft een foto van hun in gelukkigere tijden. Barnes knakt. "...Die vent die staat te dansen op die foto, dat ben ik. Niet degene in dit kapotte lijf. Ik ben een hardloper, een soldaat..." Op die momenten komt het boek hard binnen en zorgt voor een brok in de keel.

Al deze facetten zorgen voor een indrukwekkend en onvergetelijk verhaal. Een soort van in het reine komen met de realiteit, zo lijkt het voor Harry Parker te zijn. En de manier waarop hij zijn levensverhaal vertelt, laat zien dat hij een groot talent is. Respect.