Karine en Rob zijn de gelukkige ouders van Sofie. Door de drukke baan van Rob zijn ze genoodzaakt te verhuizen naar een mooie boerderij in het Bourgondische Venlo.
Karine vindt al snel een baan als docent Engels en gaat op zoek naar opvang voor Sofie. Als het kinderdagverblijf nog geen plaats heeft, gaat ze op zoek naar een andere mogelijkheid.
Heleen, oud-verpleegkundige, blijkt een ervaren en deskundige nanny en kan gelijk beginnen. Sofie en Heleen hebben een klik en Karine begint vol vertrouwen aan haar nieuwe baan. Al snel gebeuren er vreemde dingen met Sofie en wordt ze ziek. Waarom krijgt Sofie het ene na het andere ongeluk? Karine is de wanhoop nabij en gaat op onderzoek uit, maar of iedereen daarop zit te wachten?
Vergeten grond is een vlot geschreven thriller en begint met een spannende proloog. Hiermee is de nieuwsgierigheid van de lezer gelijk gewekt. Daarna maken we kennis met Karine. Het boek wordt vanuit haar perspectief geschreven. Als lezer krijg je al gauw medelijden met de manier waarop haar leven op dit moment invulling krijgt. Ze worstelt met klassen die haar het leven zuur maken, wordt in de maling genomen door een collega, kampt met het Limburgse dialect en maakt zich zorgen om de gezondheid van Sofie.
Anne Nicolai maakt goed van deze factoren gebruik in het vervolg van het verhaal. Karine raakt overspannen, is af en toe gedeeltes kwijt uit haar geheugen en heeft last van waanbeelden. Dit laatste is iets waar ik persoonlijk niet zo'n fan van ben, maar Nicolai weet dit op zo'n manier te presenteren dat het niet alles overheersend is. Het zorgde ervoor dat ik niet afhaakte.
Ondanks dat er geen sprake is van constante spanning en ik al vrij snel in de gaten had hoe de vork in de steel zat, wilde ik toch doorlezen. De laatste 100 pagina's bevatte de spanning waar je als thrillerlezer naar op zoek bent en hier kon ik het boek dan ook moeizaam wegleggen. Het plot en climax waren voor mij niet verrassend, maar ondanks dat wel bevredigend door de manier hoe Nicolai het vorm heeft gegeven.
Er zijn ook wat punten die ik graag anders had gezien in Vergeten grond. Het verhaal had in mijn ogen meer diepgang en spanning gekregen als het ook vanuit Heleens personage was geschreven. Daarnaast miste ik in het verhaal wat de reden van de collega was om haar steeds zo in de maling te nemen. Dit had van mij wel wat meer uitgediept mogen worden.
Naast deze minpuntjes, was Vergeten grond een thriller die ik met plezier heb gelezen en die ik met name in het tweede deel van het boek moeilijk weg kon leggen.
Vergeten grond is een luchtig geschreven thriller die ondanks wat minpuntjes, toch het nodige leesplezier geeft.
Vergeten grond is een vlot geschreven thriller en begint met een spannende proloog. Hiermee is de nieuwsgierigheid van de lezer gelijk gewekt. Daarna maken we kennis met Karine. Het boek wordt vanuit haar perspectief geschreven. Als lezer krijg je al gauw medelijden met de manier waarop haar leven op dit moment invulling krijgt. Ze worstelt met klassen die haar het leven zuur maken, wordt in de maling genomen door een collega, kampt met het Limburgse dialect en maakt zich zorgen om de gezondheid van Sofie.
Anne Nicolai maakt goed van deze factoren gebruik in het vervolg van het verhaal. Karine raakt overspannen, is af en toe gedeeltes kwijt uit haar geheugen en heeft last van waanbeelden. Dit laatste is iets waar ik persoonlijk niet zo'n fan van ben, maar Nicolai weet dit op zo'n manier te presenteren dat het niet alles overheersend is. Het zorgde ervoor dat ik niet afhaakte.
Ondanks dat er geen sprake is van constante spanning en ik al vrij snel in de gaten had hoe de vork in de steel zat, wilde ik toch doorlezen. De laatste 100 pagina's bevatte de spanning waar je als thrillerlezer naar op zoek bent en hier kon ik het boek dan ook moeizaam wegleggen. Het plot en climax waren voor mij niet verrassend, maar ondanks dat wel bevredigend door de manier hoe Nicolai het vorm heeft gegeven.
Er zijn ook wat punten die ik graag anders had gezien in Vergeten grond. Het verhaal had in mijn ogen meer diepgang en spanning gekregen als het ook vanuit Heleens personage was geschreven. Daarnaast miste ik in het verhaal wat de reden van de collega was om haar steeds zo in de maling te nemen. Dit had van mij wel wat meer uitgediept mogen worden.
Naast deze minpuntjes, was Vergeten grond een thriller die ik met plezier heb gelezen en die ik met name in het tweede deel van het boek moeilijk weg kon leggen.
Vergeten grond is een luchtig geschreven thriller die ondanks wat minpuntjes, toch het nodige leesplezier geeft.
Image
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
Vergeten grond is een vlot geschreven thriller en begint met een spannende proloog. Hiermee is de nieuwsgierigheid van de lezer gelijk gewekt. Daarna maken we kennis met Karine. Het boek wordt vanuit haar perspectief geschreven. Als lezer krijg je al gauw medelijden met de manier waarop haar leven op dit moment invulling krijgt. Ze worstelt met klassen die haar het leven zuur maken, wordt in de maling genomen door een collega, kampt met het Limburgse dialect en maakt zich zorgen om de gezondheid van Sofie.
Anne Nicolai maakt goed van deze factoren gebruik in het vervolg van het verhaal. Karine raakt overspannen, is af en toe gedeeltes kwijt uit haar geheugen en heeft last van waanbeelden. Dit laatste is iets waar ik persoonlijk niet zo'n fan van ben, maar Nicolai weet dit op zo'n manier te presenteren dat het niet alles overheersend is. Het zorgde ervoor dat ik niet afhaakte.
Ondanks dat er geen sprake is van constante spanning en ik al vrij snel in de gaten had hoe de vork in de steel zat, wilde ik toch doorlezen. De laatste 100 pagina's bevatte de spanning waar je als thrillerlezer naar op zoek bent en hier kon ik het boek dan ook moeizaam wegleggen. Het plot en climax waren voor mij niet verrassend, maar ondanks dat wel bevredigend door de manier hoe Nicolai het vorm heeft gegeven.
Er zijn ook wat punten die ik graag anders had gezien in Vergeten grond. Het verhaal had in mijn ogen meer diepgang en spanning gekregen als het ook vanuit Heleens personage was geschreven. Daarnaast miste ik in het verhaal wat de reden van de collega was om haar steeds zo in de maling te nemen. Dit had van mij wel wat meer uitgediept mogen worden.
Naast deze minpuntjes, was Vergeten grond een thriller die ik met plezier heb gelezen en die ik met name in het tweede deel van het boek moeilijk weg kon leggen.
Vergeten grond is een luchtig geschreven thriller die ondanks wat minpuntjes, toch het nodige leesplezier geeft.