Stad van de inkt heeft een kaft dat gelijk nieuwsgierigheid wekt. De achterkant van een vrouwelijk lichaam met over haar rug een getatoeëerde kaart wordt getoond. Het geheel doet duister en mysterieus aan. Voldoet het aan de verwachtingen die het daarmee schept?
In Stad van inkt schotelt Geoff Nicholson ons verschillende, niet alledaagse karakters voor. We maken kennis met Zak, die werkt in een kleine winkel waar hij veelal landkaarten verkoopt. Hij is een einzelgänger en vindt het heerlijk om rond te dwalen in de stad. Marilyn is fotografe en woont als kraker in een leegstaand hotel. En dan is er Billy. Alleenstaande vader, met de zorg voor dochter Carla, die probeert op het rechte pad te blijven. Samen wonen ze in twee caravans. Om de kost te verdienen heeft hij een lap grond gekocht dat dienst moet doen als parkeerterrein. De personages kruisen elkaar als er op een doodnormale dag een vrouw bij de winkel van Zak verschijnt die haar rug ontbloot en hem een tatoeage van een kaart over haar hele rug toont. Niet veel later wordt ze meegesleurd in een zwarte, aftandse Cadillac. Zak kan maar moeilijk begrijpen wat hij heeft gezien. Marilyn heeft dit tafereel aan de overkant van de straat ook waargenomen via haar lens. Samen gaan ze op onderzoek uit en willen ze de waarheid boven tafel krijgen, maar of ze daar nu wel zo goed aan doen?
Geoff Nicholson heeft een geheel eigen schrijfstijl, met korte hoofdstukken. Allen voorzien van een titel die weloverwogen gekozen is. Deze dekt veelal de lading van het gehele hoofdstuk. Altijd toch een prestatie vind ik, een originele en veelomvattende titel voor een hoofdstuk kiezen. Daarnaast schrijft hij vele droge en soms ook humoristische dialogen. De personages zijn sober uitgewerkt en niet alledaags. Dit vond ik erg opvallend, maar het was niet storend voor het verloop van het verhaal. Het maakte wel dat ik me niet echt met een personage kon identificeren.
Het verhaal kent niet de spanning waarop ik gehoopt had. Ik had gezien het kaft verwacht, veelal op het puntje van mijn stoel te zitten van spanning, maar het tegendeel was waar. Pas naar de climax toe was daar de spanning waarop ik gehoopt had. Echter was het plot voor mij dan weer niet niet verrassend, omdat ik voor mij zelf de puzzel al eerder had afgerond. Toch zorgde de verhaallijn en de vlotte en eigen schrijfstijl ervoor dat ik graag door wilde lezen en wilde weten hoe het afliep. Knap, maar de verhaallijn leent zich in mijn ogen toch meer voor een echte thriller; dat kwam echter minder uit de verf.
Stad van inkt is een eigenzinnige thriller, die niet heeft voldaan aan mijn verwachtingen, maar desalniettemin toch vermakelijk is om eens te lezen.
In Stad van inkt schotelt Geoff Nicholson ons verschillende, niet alledaagse karakters voor. We maken kennis met Zak, die werkt in een kleine winkel waar hij veelal landkaarten verkoopt. Hij is een einzelgänger en vindt het heerlijk om rond te dwalen in de stad. Marilyn is fotografe en woont als kraker in een leegstaand hotel. En dan is er Billy. Alleenstaande vader, met de zorg voor dochter Carla, die probeert op het rechte pad te blijven. Samen wonen ze in twee caravans. Om de kost te verdienen heeft hij een lap grond gekocht dat dienst moet doen als parkeerterrein. De personages kruisen elkaar als er op een doodnormale dag een vrouw bij de winkel van Zak verschijnt die haar rug ontbloot en hem een tatoeage van een kaart over haar hele rug toont. Niet veel later wordt ze meegesleurd in een zwarte, aftandse Cadillac. Zak kan maar moeilijk begrijpen wat hij heeft gezien. Marilyn heeft dit tafereel aan de overkant van de straat ook waargenomen via haar lens. Samen gaan ze op onderzoek uit en willen ze de waarheid boven tafel krijgen, maar of ze daar nu wel zo goed aan doen?
Geoff Nicholson heeft een geheel eigen schrijfstijl, met korte hoofdstukken. Allen voorzien van een titel die weloverwogen gekozen is. Deze dekt veelal de lading van het gehele hoofdstuk. Altijd toch een prestatie vind ik, een originele en veelomvattende titel voor een hoofdstuk kiezen. Daarnaast schrijft hij vele droge en soms ook humoristische dialogen. De personages zijn sober uitgewerkt en niet alledaags. Dit vond ik erg opvallend, maar het was niet storend voor het verloop van het verhaal. Het maakte wel dat ik me niet echt met een personage kon identificeren.
Het verhaal kent niet de spanning waarop ik gehoopt had. Ik had gezien het kaft verwacht, veelal op het puntje van mijn stoel te zitten van spanning, maar het tegendeel was waar. Pas naar de climax toe was daar de spanning waarop ik gehoopt had. Echter was het plot voor mij dan weer niet niet verrassend, omdat ik voor mij zelf de puzzel al eerder had afgerond. Toch zorgde de verhaallijn en de vlotte en eigen schrijfstijl ervoor dat ik graag door wilde lezen en wilde weten hoe het afliep. Knap, maar de verhaallijn leent zich in mijn ogen toch meer voor een echte thriller; dat kwam echter minder uit de verf.
Stad van inkt is een eigenzinnige thriller, die niet heeft voldaan aan mijn verwachtingen, maar desalniettemin toch vermakelijk is om eens te lezen.
Image
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
In Stad van inkt schotelt Geoff Nicholson ons verschillende, niet alledaagse karakters voor. We maken kennis met Zak, die werkt in een kleine winkel waar hij veelal landkaarten verkoopt. Hij is een einzelgänger en vindt het heerlijk om rond te dwalen in de stad. Marilyn is fotografe en woont als kraker in een leegstaand hotel. En dan is er Billy. Alleenstaande vader, met de zorg voor dochter Carla, die probeert op het rechte pad te blijven. Samen wonen ze in twee caravans. Om de kost te verdienen heeft hij een lap grond gekocht dat dienst moet doen als parkeerterrein. De personages kruisen elkaar als er op een doodnormale dag een vrouw bij de winkel van Zak verschijnt die haar rug ontbloot en hem een tatoeage van een kaart over haar hele rug toont. Niet veel later wordt ze meegesleurd in een zwarte, aftandse Cadillac. Zak kan maar moeilijk begrijpen wat hij heeft gezien. Marilyn heeft dit tafereel aan de overkant van de straat ook waargenomen via haar lens. Samen gaan ze op onderzoek uit en willen ze de waarheid boven tafel krijgen, maar of ze daar nu wel zo goed aan doen?
Geoff Nicholson heeft een geheel eigen schrijfstijl, met korte hoofdstukken. Allen voorzien van een titel die weloverwogen gekozen is. Deze dekt veelal de lading van het gehele hoofdstuk. Altijd toch een prestatie vind ik, een originele en veelomvattende titel voor een hoofdstuk kiezen. Daarnaast schrijft hij vele droge en soms ook humoristische dialogen. De personages zijn sober uitgewerkt en niet alledaags. Dit vond ik erg opvallend, maar het was niet storend voor het verloop van het verhaal. Het maakte wel dat ik me niet echt met een personage kon identificeren.
Het verhaal kent niet de spanning waarop ik gehoopt had. Ik had gezien het kaft verwacht, veelal op het puntje van mijn stoel te zitten van spanning, maar het tegendeel was waar. Pas naar de climax toe was daar de spanning waarop ik gehoopt had. Echter was het plot voor mij dan weer niet niet verrassend, omdat ik voor mij zelf de puzzel al eerder had afgerond. Toch zorgde de verhaallijn en de vlotte en eigen schrijfstijl ervoor dat ik graag door wilde lezen en wilde weten hoe het afliep. Knap, maar de verhaallijn leent zich in mijn ogen toch meer voor een echte thriller; dat kwam echter minder uit de verf.
Stad van inkt is een eigenzinnige thriller, die niet heeft voldaan aan mijn verwachtingen, maar desalniettemin toch vermakelijk is om eens te lezen.