Na het succes van Guillaume Musso in Nederland probeert uitgeverij Cargo het nu met Maud Mayeras. In haar thuisland Frankrijk zorgde Reflex namelijk voor dé grote doorbraak van deze schrijfster.
In Reflex maken we kennis met Iris Baudry, politiefotografe. Op een mooie, warme zomerdag wordt het dode lichaam van een klein jongetje aangetroffen en wordt Iris erbij geroepen. Het lichaam is gevonden in het dorp dat Iris jaren geleden is ontvlucht en precies op de plek waar elf jaar geleden haar eigen zoontje vermoord werd aangetroffen.
Dit lijken de perfecte ingrediënten te zijn voor een spannende thriller, maar niets is minder waar. Het boek kabbelt lange tijd voort zonder dat er echt wat gebeurt en pas tegen het einde komt er enigszins wat spanning in het verhaal. De sticker 'thriller' dekt de lading niet.
Er lopen een aantal verhaallijnen naast elkaar: het verhaal van Iris, die alsnog op zoek gaat naar de moordenaar van haar zoontje; de verhaallijn van Lucie, die zich afspeelt tijdens en rond de Tweede Wereldoorlog; en de verhaallijn van Henry, de zoon van Lucie. Uiteindelijk komen deze verhaallijnen mooi bij elkaar en wordt duidelijk wat ze met elkaar te maken hebben. De lezer blijft dus niet met losse eindjes achter! Daarnaast kent Reflex een climax die de lezer zal verrassen.
Het hoofdpersonage Iris is goed uitgewerkt maar ergens roept ze ook irritatie bij de lezer op. En dat zal niet de bedoeling van de Franse thrillerschrijfster zijn geweest, maar ongewild gebeurt dat toch. Want ondanks dat ze iets verschrikkelijks heeft meegemaakt, voelde ik als lezer totaal geen medelijden met haar. Ze is een negatieve vrouw die heel veel klaagt en telkens maar benadrukt wat voor zwaar leven ze heeft gehad. Dat is doorgeslagen. Ook de verhouding met haar moeder, die inmiddels met Alzheimer in een verpleeghuis is opgenomen, speelt een centrale rol in het boek. Niet helemaal duidelijk wordt wat deze verstoorde verhouding met haar moeder met het grote geheel te maken heeft. Toch heeft het van Mayeras een redelijk prominente rol in Reflex gekregen.
De schrijfstijl die Mayeras gebruikt is uitgebreid. Ze gebruikt veel zinnen om weinig te vertellen en het taalgebruik is een beetje wollig. Dat zal sommige lezers aanspreken, maar daardoor leest het boek niet al te gemakkelijk. Ook de songteksten die zo nu en dan tussen de hoofdstukken staan voegen weinig toe. De lezer neemt het op en slaat de pagina om, zonder enige notie te nemen van de betekenis die Mayeras er blijkbaar bij had bedacht.
Al met al heeft Reflex geen blijvende indruk achtergelaten. De lading zou beter gedekt zijn met de titel 'roman' met een vleugje spanning dan als een thriller. Dat is echt teveel eer voor dit boek. Daarbij komen de wollige schrijfstijl en irritante hoofdpersonage. Nee, helaas is Reflex het (voor mij) net niet.
In Reflex maken we kennis met Iris Baudry, politiefotografe. Op een mooie, warme zomerdag wordt het dode lichaam van een klein jongetje aangetroffen en wordt Iris erbij geroepen. Het lichaam is gevonden in het dorp dat Iris jaren geleden is ontvlucht en precies op de plek waar elf jaar geleden haar eigen zoontje vermoord werd aangetroffen.
Dit lijken de perfecte ingrediënten te zijn voor een spannende thriller, maar niets is minder waar. Het boek kabbelt lange tijd voort zonder dat er echt wat gebeurt en pas tegen het einde komt er enigszins wat spanning in het verhaal. De sticker 'thriller' dekt de lading niet.
Er lopen een aantal verhaallijnen naast elkaar: het verhaal van Iris, die alsnog op zoek gaat naar de moordenaar van haar zoontje; de verhaallijn van Lucie, die zich afspeelt tijdens en rond de Tweede Wereldoorlog; en de verhaallijn van Henry, de zoon van Lucie. Uiteindelijk komen deze verhaallijnen mooi bij elkaar en wordt duidelijk wat ze met elkaar te maken hebben. De lezer blijft dus niet met losse eindjes achter! Daarnaast kent Reflex een climax die de lezer zal verrassen.
Het hoofdpersonage Iris is goed uitgewerkt maar ergens roept ze ook irritatie bij de lezer op. En dat zal niet de bedoeling van de Franse thrillerschrijfster zijn geweest, maar ongewild gebeurt dat toch. Want ondanks dat ze iets verschrikkelijks heeft meegemaakt, voelde ik als lezer totaal geen medelijden met haar. Ze is een negatieve vrouw die heel veel klaagt en telkens maar benadrukt wat voor zwaar leven ze heeft gehad. Dat is doorgeslagen. Ook de verhouding met haar moeder, die inmiddels met Alzheimer in een verpleeghuis is opgenomen, speelt een centrale rol in het boek. Niet helemaal duidelijk wordt wat deze verstoorde verhouding met haar moeder met het grote geheel te maken heeft. Toch heeft het van Mayeras een redelijk prominente rol in Reflex gekregen.
De schrijfstijl die Mayeras gebruikt is uitgebreid. Ze gebruikt veel zinnen om weinig te vertellen en het taalgebruik is een beetje wollig. Dat zal sommige lezers aanspreken, maar daardoor leest het boek niet al te gemakkelijk. Ook de songteksten die zo nu en dan tussen de hoofdstukken staan voegen weinig toe. De lezer neemt het op en slaat de pagina om, zonder enige notie te nemen van de betekenis die Mayeras er blijkbaar bij had bedacht.
Al met al heeft Reflex geen blijvende indruk achtergelaten. De lading zou beter gedekt zijn met de titel 'roman' met een vleugje spanning dan als een thriller. Dat is echt teveel eer voor dit boek. Daarbij komen de wollige schrijfstijl en irritante hoofdpersonage. Nee, helaas is Reflex het (voor mij) net niet.
Image
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
In Reflex maken we kennis met Iris Baudry, politiefotografe. Op een mooie, warme zomerdag wordt het dode lichaam van een klein jongetje aangetroffen en wordt Iris erbij geroepen. Het lichaam is gevonden in het dorp dat Iris jaren geleden is ontvlucht en precies op de plek waar elf jaar geleden haar eigen zoontje vermoord werd aangetroffen.
Dit lijken de perfecte ingrediënten te zijn voor een spannende thriller, maar niets is minder waar. Het boek kabbelt lange tijd voort zonder dat er echt wat gebeurt en pas tegen het einde komt er enigszins wat spanning in het verhaal. De sticker 'thriller' dekt de lading niet.
Er lopen een aantal verhaallijnen naast elkaar: het verhaal van Iris, die alsnog op zoek gaat naar de moordenaar van haar zoontje; de verhaallijn van Lucie, die zich afspeelt tijdens en rond de Tweede Wereldoorlog; en de verhaallijn van Henry, de zoon van Lucie. Uiteindelijk komen deze verhaallijnen mooi bij elkaar en wordt duidelijk wat ze met elkaar te maken hebben. De lezer blijft dus niet met losse eindjes achter! Daarnaast kent Reflex een climax die de lezer zal verrassen.
Het hoofdpersonage Iris is goed uitgewerkt maar ergens roept ze ook irritatie bij de lezer op. En dat zal niet de bedoeling van de Franse thrillerschrijfster zijn geweest, maar ongewild gebeurt dat toch. Want ondanks dat ze iets verschrikkelijks heeft meegemaakt, voelde ik als lezer totaal geen medelijden met haar. Ze is een negatieve vrouw die heel veel klaagt en telkens maar benadrukt wat voor zwaar leven ze heeft gehad. Dat is doorgeslagen. Ook de verhouding met haar moeder, die inmiddels met Alzheimer in een verpleeghuis is opgenomen, speelt een centrale rol in het boek. Niet helemaal duidelijk wordt wat deze verstoorde verhouding met haar moeder met het grote geheel te maken heeft. Toch heeft het van Mayeras een redelijk prominente rol in Reflex gekregen.
De schrijfstijl die Mayeras gebruikt is uitgebreid. Ze gebruikt veel zinnen om weinig te vertellen en het taalgebruik is een beetje wollig. Dat zal sommige lezers aanspreken, maar daardoor leest het boek niet al te gemakkelijk. Ook de songteksten die zo nu en dan tussen de hoofdstukken staan voegen weinig toe. De lezer neemt het op en slaat de pagina om, zonder enige notie te nemen van de betekenis die Mayeras er blijkbaar bij had bedacht.
Al met al heeft Reflex geen blijvende indruk achtergelaten. De lading zou beter gedekt zijn met de titel 'roman' met een vleugje spanning dan als een thriller. Dat is echt teveel eer voor dit boek. Daarbij komen de wollige schrijfstijl en irritante hoofdpersonage. Nee, helaas is Reflex het (voor mij) net niet.