Zuid-Afrika. Het land van heerlijke wijnen en prachtige natuur. Maar ook het land van corruptie en de Apartheid. Een land van tegenstellingen, tussen zwart en wit, tussen rijkdom en armoede. Én het land dat sinds een aantal jaren zeer degelijk thrillermateriaal voortbrengt. Noem alleen de naam van Deon Meyer maar en menig thrillerliefhebber zal naar adem snakken. En sinds kort kent de wereld de naam van Mike Nicol ook. Hij is de auteur van het uitstekende eerste deel in zijn Kaapstad-trilogie: Payback.

In deel twee, Killer Country, zien we de hoofdrolspelers uit het eerste deel weer terug. Mace Bishop en Pylon Buso zijn twee gewezen wapenhandelaren die nu in de beveiliging zitten en die hun zwarte geld graag in de witte wereld willen laten rollen. Maar hoe? Ze besluiten de stap te nemen om in vastgoed te investeren. Het project dat ze op het oog hebben, is echter ook gewild door Obed Chocho, een ex-politicus met zeer scherpe -en criminele- randjes. Chocho bedient zich van de diensten van advocate en schrikbeeld Sheemina February, een geduchte tegenstand zo weten onze helden Bishop en Buso maar al te goed. Zij zetten huurmoordenaar Spitz in om alle losse eindjes 'vast te maken'. En zo komt hij ook op het spoor van de B & B.

Killer Country gaat door waar Payback ophield. Een boek met taal van de straat, een principe dat we ook van de Zweedse Jens Lapidus kennen. Het komt stoer en vintage Zuid-Afrikaans over en geeft een extra dimenso aan Nicol's werk. Deze taal wordt gebezigd door, op z'n zacht gezegd, kleurrijke personages. Zo zijn Bishop en Buso twee zeer zelfverzekerde ex-criminelen, die de klappen van de zweep meer dan goed kennen. Hun conversaties zijn kort, pinnig en vaak enorm humoristisch. Aan de andere kant staat Sheemina February, een arrogante advocate met een duister verleden, op zoek naar wraak; maar ook huurmoordenaar Spitz is een karakter die zo uit een film van Quentin Tarantino lijkt te zijn gestapt. Duister, mysterieus en met een opvallende goede muzieksmaak. Hij is de liefhebber van het genre killer country, zwoele en lome country uit het zuiden van de V.S. Namen als Johnny Cash, Tindersticks en mijn eigen favoriet: Loom of the Land van The Walkabouts. Dit nummer ademt de sfeer van het boek uit; duister, onheilspellend en zwoel. Het is Nicol gelukt deze onderhuidse gevoelens in Killer Country te verwerken. Geen echte plottwists in het boek, wel een gevoel van naderend onheil dat steeds op de loer ligt. Een gevoel dat je laat zweten als de hitte op een Zuid-Afrikaanse savanne. Oef.