Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen. Ik ben een groot liefhebber van Andrew Pyper en vind het daarom moeilijk om niet in superlatieven over hem te schrijven. Aan de andere kant, geen enkele recensent zal met droge ogen kunnen beweren dat hij geen voorkeuren heeft. Tegelijkertijd realiseer ik me maar al te goed dat Andrew Pyper niet ieders cup of tea zal zijn. Zo blijkt ook altijd wel weer uit de recensies van zijn boeken. Either you love him or you hate him. Voor degene die nog niets van Pyper heeft gelezen is dit wellicht handig om in het achterhoofd te houden voordat tot aanschaf van een van zijn boeken wordt besloten.

Moordkring gaat over Patrick Rush, een schrijver die sinds de dood van zijn vrouw in een writers block terecht is geraakt en om nieuwe inspiratie op te doen zich heeft aangemeld voor een workshop creatief schrijven. De bedoeling is dat de leden van de workshop elke week een schrijfopdracht inleveren en dan commentaar op elkaars werk leveren. Vooral het griezelverhaal, De Zandman, maakt veel indruk op de overige deelnemers. De Zandman is half geest half mens die kinderen ontvoert en ze op gruwelijke wijze om het leven brengt, waarbij hun lichamen in verschillende brokstukken worden teruggevonden. Helaas blijft het niet bij dit griezelverhaal als blijkt dat iemand het verhaal als inspiratiebron lijkt te hebben opgevat en in het echt mensen op dezelfde gruwelijke wijze om het leven gaat brengen, waaronder de leden van de schrijfgroep. Uiteraard verdenkt Patrick een van de leden van de schrijfgroep, maar wie zou het zijn? En hoe lang heeft hij de tijd om daar achter te komen voordat hij zelf het slachtoffer wordt?

De Moordkring zou je misschien nog het beste kunnen classificeren als literaire horror. Het boek deed me erg denken aan een klassieke horrorfilm uit het begin van de jaren '90, The Candyman. Vanaf het begin hangt er een naargeestige sfeer over het verhaal die vaak zo kenmerkend is voor de schrijfstijl van Pyper en het is af en toe best even doorbijten voor de gemiddelde lezer. Het blijft lang de vraag of de Zandman echt bestaat of dat Patrick Rush door de dood van zijn vrouw dusdanig uit balans is geraakt dat hij dingen is gaan zien die er in werkelijkheid niet zijn. Hierdoor wordt de spanning danig opgevoerd en wordt je als lezer diverse keren op een ingenieuze manier op een vals spoor gezet. Het einde van het boek zal niet iedereen aanspreken, maar ik vind het persoonlijk erg verfrissend dat Pyper ook wat aan de fantasie van de lezer overlaat. Moordkring is niet het beste dat hij ooit heeft geschreven (mijn favoriet blijft wat dat betreft toch Vuurstorm), maar ik heb mij weer uitstekend vermaakt.