Als hoofdcommissaris Havinga wordt neergeschoten, ontdekken rechercheur Ava van Amstel en haar collega Rob Welsman dat hun baas op eigen houtje en in het grootste geheim bezig is met een onderzoek. Al zijn aantekeningen zijn in een code, die niet te kraken lijkt, waardoor Ava vermoedt dat er een insider bij betrokken is. Het spoor leidt naar internationaal netwerk. Ava en Rob weten een heleboel stukjes van de puzzel boven tafel te krijgen, maar er ontbreekt te veel informatie om het geheel te zien. En het ergste is: steeds is iemand hen een stap voor. Is van Dalsum, de plaatsvervangend hoofdcommissaris, wel te vertrouwen? Hoe zit het met Harmon Wilbrink, die Ava als een schaduw lijkt te volgen? Terwijl haar wantrouwen jegens haar nieuwe collega’s groeit, komt Ava stap voor stap dichter bij de waarheid, maar ook bij het gevaar. Dat de code gekraakt moet worden om de bende op te rollen, wordt al snel duidelijk. Maar hoe kraak je een code, als je de sleutel niet kent?

Els Ruiters heeft Bloedverwanten dusdanig goed geschreven, dat je je uitstekend kunt inleven in de persoon Ava. Ze is een rechercheur met pit en een dame die zegt wat ze denkt. Haar karakter komt goed naar voren in het boek. De andere karakters zijn iets minder goed beschreven maar je kunt je wel in hun inleven.

Bloedverwanten bevat een hoop spanning, maar ook de nodige humor en romantiek. Dat geeft deze thriller net dat beetje extra waardoor het boven de concurrentie uitstijgt. Het verhaal leest als een trein. Je kan het boek niet wegleggen omdat je gewoon wilt weten wat er allemaal aan de hand is. Een pageturner dus. Zoals gezegd zit er meer dan voldoende spanning in het boek. De opbouw naar het plot is goed, steeds een beetje spannender. Gruwelijke details worden zeer uitgebreid verteld. Het eind is niet voorspelbaar maar voor mij wel bevredigend. Eindelijk weer eens een thriller naar mijn hart.