Met IJskoud levert Isa Maron het tweede deel in de reeks van de Noordzeemoorden af, dat in totaal vier delen moet gaan krijgen. Inmiddels is de serie overgeheveld van uitgeverij Mistral naar uitgeverij The House of Books.

IJskoud houdt op waar het eerste deel is gebleven. Kyra is inmiddels aan haar opleiding forensische recherche begonnen en is nog steeds op zoek naar haar zus Sarina die enkele jaren geleden na een vakantie op Texel spoorloos is verdwenen. Maud ziet zich ondertussen geconfronteerd met een reeks van ontvoeringen waarbij de daders het gemunt hebben op kinderen in de leeftijdscategorie van zeven tot ongeveer twaalf jaar. De ontvoeringen maken diepe indruk door het hele land en niet in het minst bij zowel Kyra als Maud die om allerlei persoonlijke redenen extra bij deze zaak betrokken zijn.

Isa Maron heeft een vlotte en prettige schrijfstijl en dat resulteert net als in het eerste deel weer in een fijne leeservaring. Je zit al snel in het verhaal dat op een heldere manier wordt gepresenteerd. Isa Maron heeft met Maud en Kyra twee aansprekende karakters gecreëerd die elk hun eigen verleden met zich meedragen en daarbij dus extra geraakt worden door de verdwijningen van de kinderen. Je voelt hun betrokkenheid, waardoor er een stukje extra diepgang aan het verhaal wordt toegevoegd en het belang van het opsporen van de kinderen een extra lading krijgt.

IJskoud is een mooi gekozen titel. De kou die de verschillende personen in het boek ervaren is tastbaar aanwezig. Meteen al in het begin als Kyra een ijskoude duik maakt in het Noordhollands Kanaal alsz e op zoek is naar een vermist jongetje en daarna voortdurend in de hoofdstukken waarin het perspectief bij dat van de ontvoerde kinderen ligt, die naast onderkoeling te maken krijgen met ondervoeding. De manier waarop Isa Maron de ellende van de ontvoerde kinderen en de ontberingen die ze daarbij moeten doorstaan beschrijft maken indruk.

Er wordt in dit deel ook meer aandacht dan in het vorige deel gegeven aan de zoektocht van Kyra naar haar oudere zus. De manier waarop dat gebeurt - telkens wordt een extra puzzelstukje omgedraaid - houdt de lezer benieuwd en geïnteresseerd naar de verdere ontwikkelingen die komen gaan. De passages waarin Kyra het spoor van haar verdwenen zus volgt behoren tot de beste in het boek.

Toch heb ik ook wel wat op- en aanmerkingen op dit deel uit de Noordzeemoorden. Er wordt af en toe voor mijn gevoel net wat teveel teruggegrepen naar de gebeurtenissen uit het vorige deel. Verder kun je je afvragen waarom Maud zich zoveel zorgen maakt om haar dochter terwijl die zo duidelijk buiten de leeftijdsgroep van de ontvoerde kinderen valt en ze vanaf een bepaald punt door heeft wat de ontvoerde kinderen met elkaar verbindt. Maar goed, daar zul je misschien een moeder voor moeten zijn om dat te begrijpen. Verder duurt het dit keer wat lang voordat er een beetje vaart en spanning in het verhaal komt. Lange tijd blijft onduidelijk wat de motieven van de ontvoerders zijn en veel tijd en aandacht wordt dan ook besteed aan het recherchewerk. Meer dan het vorige deel is het daardoor een procedurethriller geworden, en als dan ineens toch het kwartje valt en de ontvoerders worden opgespoord is het opeens allemaal erg snel voorbij.

Desalniettemin is het weer een redelijk boeiend boek geworden en ik blijf benieuwd naar de verdere belevenissen van het vrouwelijke speurdersduo.