Een paar geleden introduceerde Tomas Ross zijn eigen boekenlijn; Tomas Ross Crime. In deze lijn krijgen Nederlandse thrillerauteurs een kans, waarvan Ross denkt dat ze het waard zijn. Onder andere Bart-Jan Kazemier kreeg een kans van de grootmeester en met succes; en ook Donald Nolet kwam onder de vleugels van Ross terecht. En met succes, zwak uitgedrukt.
In Versleuteld maken we kennis met de Nederlandse geheim agent Douglas Schermerhorn. Geen actieheld, geen James Bond. Nee, een verstokte alcoholist die op het punt van ontslag staat bij de AIVD. Hij is op een zijspoor terechtgekomen en is een echte raamambtenaar geworden. Totdat hij een opdracht krijgt een stel Amerikanen te volgen die iets met ‘Afrikaanse misdaad’ te maken zouden hebben. Maar niets is wat het lijkt, zo blijkt al snel.
In Versleuteld zien we ook Joshua Lambert, een ICT’er die van zijn oma te horen krijgt dat zijn opa ene Walther Grüber was. Grüber was een Duitse militair die in WO2 in Nederland gelegerd was als radiotechnicus. Het lijkt erop dat zijn werk iets teweeg heeft gebracht, want opeens zitten zowel de CIA als andere Amerikanen achter Lambert aan.
Versleuteld zit knap in elkaar. Het start met een proloog die meteen naar meer smaakt en daar geeft Nolet zeker invulling aan. Zijn personages zijn doodnormale mensen, zonder superkrachten of vooruitziende blikken waarbij de lezer zijn wenkbrauwen fronst. Ook hun conversaties zijn realistisch en doorspekt met humor. Soms geeft het de lezer het gevoel naar een pingpongwedstrijd te kijken, zo snel en gevat als de conversaties plaatsvinden. Het maakt Versleuteld een realistische faction-thriller, die enorm gestoeld is op de geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog. Nolet gebruikt waargebeurde feiten en vermengt ze met fictie, waardoor een spannend en intrigerend verhaal ontstaat. De groep personages die op zoek gaat naar de oplossing, is er wel eentje die we kennen uit andere thrillers. De hoofdpersoon die geen blaam treft; de vrouw die wellicht een dubbele agenda heeft; de oude, sympathieke professor die (te) hulpvaardig is. We hebben het allemaal al wel een keertje gezien, maar door de manier waarop Nolet schrijft, heb je dit eigenlijk geen moment door.
De climax is zo’n beetje de enige scene waar Nolet een beetje extra gas geeft, want de rest van het boek heeft dit niet nodig. Het slot geeft zijn thriller extra allure, waardoor het bijna internationaal aan doet. En dat is een groot compliment, helemaal voor een debuut!
Enige kritiekpunt zit hem niet in het boek zelf, maar de kaft. Daarop doet de uitgever al een boekje open over het geschiedkundige aspect waar het allemaal om draait. Iets waar de hoofdrolspelers bijna het hele boek voor nodig hebben. Enorm jammer, want het is eigenlijk een regelrechte spoiler.
In Versleuteld maken we kennis met de Nederlandse geheim agent Douglas Schermerhorn. Geen actieheld, geen James Bond. Nee, een verstokte alcoholist die op het punt van ontslag staat bij de AIVD. Hij is op een zijspoor terechtgekomen en is een echte raamambtenaar geworden. Totdat hij een opdracht krijgt een stel Amerikanen te volgen die iets met ‘Afrikaanse misdaad’ te maken zouden hebben. Maar niets is wat het lijkt, zo blijkt al snel.
In Versleuteld zien we ook Joshua Lambert, een ICT’er die van zijn oma te horen krijgt dat zijn opa ene Walther Grüber was. Grüber was een Duitse militair die in WO2 in Nederland gelegerd was als radiotechnicus. Het lijkt erop dat zijn werk iets teweeg heeft gebracht, want opeens zitten zowel de CIA als andere Amerikanen achter Lambert aan.
Versleuteld zit knap in elkaar. Het start met een proloog die meteen naar meer smaakt en daar geeft Nolet zeker invulling aan. Zijn personages zijn doodnormale mensen, zonder superkrachten of vooruitziende blikken waarbij de lezer zijn wenkbrauwen fronst. Ook hun conversaties zijn realistisch en doorspekt met humor. Soms geeft het de lezer het gevoel naar een pingpongwedstrijd te kijken, zo snel en gevat als de conversaties plaatsvinden. Het maakt Versleuteld een realistische faction-thriller, die enorm gestoeld is op de geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog. Nolet gebruikt waargebeurde feiten en vermengt ze met fictie, waardoor een spannend en intrigerend verhaal ontstaat. De groep personages die op zoek gaat naar de oplossing, is er wel eentje die we kennen uit andere thrillers. De hoofdpersoon die geen blaam treft; de vrouw die wellicht een dubbele agenda heeft; de oude, sympathieke professor die (te) hulpvaardig is. We hebben het allemaal al wel een keertje gezien, maar door de manier waarop Nolet schrijft, heb je dit eigenlijk geen moment door.
De climax is zo’n beetje de enige scene waar Nolet een beetje extra gas geeft, want de rest van het boek heeft dit niet nodig. Het slot geeft zijn thriller extra allure, waardoor het bijna internationaal aan doet. En dat is een groot compliment, helemaal voor een debuut!
Enige kritiekpunt zit hem niet in het boek zelf, maar de kaft. Daarop doet de uitgever al een boekje open over het geschiedkundige aspect waar het allemaal om draait. Iets waar de hoofdrolspelers bijna het hele boek voor nodig hebben. Enorm jammer, want het is eigenlijk een regelrechte spoiler.