René Appel is één van de bekendste misdaadauteurs van Nederland. Hij wordt ook wel ‘de godfather van de Nederlandse psychologische thriller’ genoemd en met meer dan 15 thrillers op zijn naam is dit ook niet verwonderlijk. Voor De derde persoon en Zinloos geweld won hij de Gouden Strop en voor zijn andere werken werd hij herhaaldelijk genomineerd voor deze prestigieuze prijs. Zijn boek Schone handen is vorig jaar succesvol verfilmd met o.a. Jeroen van Koningsbrugge in de hoofdrol. Verzwegen is zijn laatste aanwinst.
De hoofdrol in Verzwegen is weggelegd voor Suzan, die haar schaapjes goed op het droge lijkt te hebben: ze is getrouwd met Ron, woont in een mooi huis en heeft een winkel met vintage spulletjes die redelijk goed loopt. Enige smetje is dat Suzan haar vader nooit heeft gekend, sterker nog, ze weet niet eens wie haar vader is. Haar schok is dan ook groot als na het overlijden van haar moeder blijkt dat ze de dochter is van de man die 25 jaar geleden haar moeder heeft verkracht. Fred speelt ook een belangrijke rol in het verhaal: hij heeft net een aantal jaren TBS erop zitten en probeert zijn leven weer op de rit te krijgen, maar met alle verleidingen om hem heen is dat lastiger dan het lijkt. En dan kruisen de wegen van Suzan en Fred zich…
Ik zou dit boek eerder willen bestempelen als een misdaadroman dan als een thriller en zelfs die benaming is eigenlijk nog te sterk. Voor mij is spanning namelijk één van de vereisten voor een goede thriller en laat dat nou net zijn waar het in dit boek aan ontbreekt. Pas tegen het einde wordt er een moord gepleegd; een moord die de lezer al van mijlenver voelde aankomen. Omdat meteen duidelijk is wie de dader is, valt ook daar geen eer meer te behalen.
Appel heeft de neiging om in dit boek in clichés te vervallen: Ron, die verliefd wordt op de jonge, knappe winkelassistente, Fred, de ex-TBS-er die opnieuw de fout in dreigt te gaan, Suzan, die haar verdriet verwerkt in de armen van de knappe tekstschrijver die ze in het café tegenkomt. Het lijkt erop of Appel zich er in dit boek een beetje gemakkelijk vanaf wilde maken en dat is jammer, want we zijn zoveel beter van hem gewend.
Appel is geen schrijver die het moet hebben van wilde achtervolgingen en schietpartijen, maar psychologisch zitten zijn boeken altijd erg goed in elkaar. Ook dat is in Verzwegen niet het geval: de karakters zijn zo dun als karton en de beslissingen en handelingen van met name Suzan zijn soms ronduit onbegrijpelijk. De onderlinge verhoudingen tussen de karakters worden niet uitgewerkt…jammer, er had zoveel meer in gezeten.
Kortom: weinig diepgang, een gebrek aan spanning en een voorspelbaar plot. Ook de godfather van de Nederlandse psychologische thriller kan wel eens een mindere dag hebben.
De hoofdrol in Verzwegen is weggelegd voor Suzan, die haar schaapjes goed op het droge lijkt te hebben: ze is getrouwd met Ron, woont in een mooi huis en heeft een winkel met vintage spulletjes die redelijk goed loopt. Enige smetje is dat Suzan haar vader nooit heeft gekend, sterker nog, ze weet niet eens wie haar vader is. Haar schok is dan ook groot als na het overlijden van haar moeder blijkt dat ze de dochter is van de man die 25 jaar geleden haar moeder heeft verkracht. Fred speelt ook een belangrijke rol in het verhaal: hij heeft net een aantal jaren TBS erop zitten en probeert zijn leven weer op de rit te krijgen, maar met alle verleidingen om hem heen is dat lastiger dan het lijkt. En dan kruisen de wegen van Suzan en Fred zich…
Ik zou dit boek eerder willen bestempelen als een misdaadroman dan als een thriller en zelfs die benaming is eigenlijk nog te sterk. Voor mij is spanning namelijk één van de vereisten voor een goede thriller en laat dat nou net zijn waar het in dit boek aan ontbreekt. Pas tegen het einde wordt er een moord gepleegd; een moord die de lezer al van mijlenver voelde aankomen. Omdat meteen duidelijk is wie de dader is, valt ook daar geen eer meer te behalen.
Appel heeft de neiging om in dit boek in clichés te vervallen: Ron, die verliefd wordt op de jonge, knappe winkelassistente, Fred, de ex-TBS-er die opnieuw de fout in dreigt te gaan, Suzan, die haar verdriet verwerkt in de armen van de knappe tekstschrijver die ze in het café tegenkomt. Het lijkt erop of Appel zich er in dit boek een beetje gemakkelijk vanaf wilde maken en dat is jammer, want we zijn zoveel beter van hem gewend.
Appel is geen schrijver die het moet hebben van wilde achtervolgingen en schietpartijen, maar psychologisch zitten zijn boeken altijd erg goed in elkaar. Ook dat is in Verzwegen niet het geval: de karakters zijn zo dun als karton en de beslissingen en handelingen van met name Suzan zijn soms ronduit onbegrijpelijk. De onderlinge verhoudingen tussen de karakters worden niet uitgewerkt…jammer, er had zoveel meer in gezeten.
Kortom: weinig diepgang, een gebrek aan spanning en een voorspelbaar plot. Ook de godfather van de Nederlandse psychologische thriller kan wel eens een mindere dag hebben.
Image
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
De hoofdrol in Verzwegen is weggelegd voor Suzan, die haar schaapjes goed op het droge lijkt te hebben: ze is getrouwd met Ron, woont in een mooi huis en heeft een winkel met vintage spulletjes die redelijk goed loopt. Enige smetje is dat Suzan haar vader nooit heeft gekend, sterker nog, ze weet niet eens wie haar vader is. Haar schok is dan ook groot als na het overlijden van haar moeder blijkt dat ze de dochter is van de man die 25 jaar geleden haar moeder heeft verkracht. Fred speelt ook een belangrijke rol in het verhaal: hij heeft net een aantal jaren TBS erop zitten en probeert zijn leven weer op de rit te krijgen, maar met alle verleidingen om hem heen is dat lastiger dan het lijkt. En dan kruisen de wegen van Suzan en Fred zich…
Ik zou dit boek eerder willen bestempelen als een misdaadroman dan als een thriller en zelfs die benaming is eigenlijk nog te sterk. Voor mij is spanning namelijk één van de vereisten voor een goede thriller en laat dat nou net zijn waar het in dit boek aan ontbreekt. Pas tegen het einde wordt er een moord gepleegd; een moord die de lezer al van mijlenver voelde aankomen. Omdat meteen duidelijk is wie de dader is, valt ook daar geen eer meer te behalen.
Appel heeft de neiging om in dit boek in clichés te vervallen: Ron, die verliefd wordt op de jonge, knappe winkelassistente, Fred, de ex-TBS-er die opnieuw de fout in dreigt te gaan, Suzan, die haar verdriet verwerkt in de armen van de knappe tekstschrijver die ze in het café tegenkomt. Het lijkt erop of Appel zich er in dit boek een beetje gemakkelijk vanaf wilde maken en dat is jammer, want we zijn zoveel beter van hem gewend.
Appel is geen schrijver die het moet hebben van wilde achtervolgingen en schietpartijen, maar psychologisch zitten zijn boeken altijd erg goed in elkaar. Ook dat is in Verzwegen niet het geval: de karakters zijn zo dun als karton en de beslissingen en handelingen van met name Suzan zijn soms ronduit onbegrijpelijk. De onderlinge verhoudingen tussen de karakters worden niet uitgewerkt…jammer, er had zoveel meer in gezeten.
Kortom: weinig diepgang, een gebrek aan spanning en een voorspelbaar plot. Ook de godfather van de Nederlandse psychologische thriller kan wel eens een mindere dag hebben.