In 2011 debuteerde Matthijs Kleyn (1979) met de roman Vita. Tot dan toe was hij achter de schermen actief als televisiemaker. In hetzelfde jaar als waarin hij met Vita zou debuteren, trad hij in dienst bij De Wereld Draait Door als Jakhals Thijs. Vita kwam op 8 juni 2011 als hoogste binnen in de top 60 van de CPNB en vijf jaar later is het de tijd voor Ik zie je.
In Ik zie je volgen we Fender, een wat bedeesde jonge dertiger, door zijn vader vernoemd naar een gitaarmerk en eigenaar van een zieltogende videotheek. Fender is nogal een dromer en ziet het hele leven als een grote film. Hij gelooft dat Elvis Presley zijn eigen dood in scene heeft gezet en is voortdurend op zoek naar bewijzen om andere mensen daarvan te overtuigen. Op een dag ontmoet hij een vrouw die in alles het tegenovergestelde is aan hem en die zijn hele leven overhoop gooit. Alsof het zo is voorbestemd blijkt ze Lisa-Marie te heten, de naam die Elvis aan zijn dochter gaf. Haar vader die een zware Elvis-fan is, heeft haar zo genoemd aangezien ze is geboren op de sterfdag van Elvis. Haar verjaardag is dus tevens altijd een sterfdag geweest. Het verklaart misschien haar extreme manier van leven, want alles wat ze doet gaat vol vermogen zonder oog te hebben voor eventuele consequenties voor haarzelf of voor haar omgeving. Ze gebruikt drugs en stort zich van het ene wilde feest in het andere.
Opposites attract, wordt wel eens gezegd van mensen die op het eerste gezicht totaal niet bij elkaar passen. Het gaat zeker op voor Fender en Lisa-Marie. Door haar komt Fender tot leven. Hij is tegelijkertijd haar anker. Als lezer begrijp en voel je meteen de aantrekkingskracht tussen beide personen. Matthijs Kleijn is in staat om beide personages niet alleen volstrekt geloofwaardig neer te zetten als autonome individuen, maar ook in hun relatie tot elkaar. Zowel de clashes, de conversaties, als de intieme momenten worden invoelbaar neergezet door de intense en raak neergeschreven dialogen, waarin alle angsten en onzekerheden haarzuiver worden neergezet. De beschrijvingen van het wereldje waarin Lisa-Marie verkeert, de innerlijke twijfel waaraan Fender constant wordt blootgesteld, het geduw en het getrek tussen beiden, aan alles merk je dat Mathijs Kleyn betrokken is bij zijn onderwerp en dat hij oprecht geeft om Fender en Lisa-Marie. De passie en de dynamiek tussen beiden vertaalt zich rechtsreeks door naar de pagina’s van Ik zie je. Het maakt het lezen van het boek tot een prikkelende leeservaring.
De titel van de roman is raak gekozen. Iedereen leeft om Lisa-Marie en Fender heen zonder dat er daadwerkelijk begrip en contact is. Alleen Fender en Lisa-Marie zijn uiteindelijk in staat om elkaar echt te zien. Dat laatste overigens niet alleen in fysieke zin, maar ook in metaforische en spirituele zin. Vooral dat laatste geeft de roman een extra meerwaarde en het verrassende einde van de roman is er des te indrukwekkender door.
In Ik zie je volgen we Fender, een wat bedeesde jonge dertiger, door zijn vader vernoemd naar een gitaarmerk en eigenaar van een zieltogende videotheek. Fender is nogal een dromer en ziet het hele leven als een grote film. Hij gelooft dat Elvis Presley zijn eigen dood in scene heeft gezet en is voortdurend op zoek naar bewijzen om andere mensen daarvan te overtuigen. Op een dag ontmoet hij een vrouw die in alles het tegenovergestelde is aan hem en die zijn hele leven overhoop gooit. Alsof het zo is voorbestemd blijkt ze Lisa-Marie te heten, de naam die Elvis aan zijn dochter gaf. Haar vader die een zware Elvis-fan is, heeft haar zo genoemd aangezien ze is geboren op de sterfdag van Elvis. Haar verjaardag is dus tevens altijd een sterfdag geweest. Het verklaart misschien haar extreme manier van leven, want alles wat ze doet gaat vol vermogen zonder oog te hebben voor eventuele consequenties voor haarzelf of voor haar omgeving. Ze gebruikt drugs en stort zich van het ene wilde feest in het andere.
Opposites attract, wordt wel eens gezegd van mensen die op het eerste gezicht totaal niet bij elkaar passen. Het gaat zeker op voor Fender en Lisa-Marie. Door haar komt Fender tot leven. Hij is tegelijkertijd haar anker. Als lezer begrijp en voel je meteen de aantrekkingskracht tussen beide personen. Matthijs Kleijn is in staat om beide personages niet alleen volstrekt geloofwaardig neer te zetten als autonome individuen, maar ook in hun relatie tot elkaar. Zowel de clashes, de conversaties, als de intieme momenten worden invoelbaar neergezet door de intense en raak neergeschreven dialogen, waarin alle angsten en onzekerheden haarzuiver worden neergezet. De beschrijvingen van het wereldje waarin Lisa-Marie verkeert, de innerlijke twijfel waaraan Fender constant wordt blootgesteld, het geduw en het getrek tussen beiden, aan alles merk je dat Mathijs Kleyn betrokken is bij zijn onderwerp en dat hij oprecht geeft om Fender en Lisa-Marie. De passie en de dynamiek tussen beiden vertaalt zich rechtsreeks door naar de pagina’s van Ik zie je. Het maakt het lezen van het boek tot een prikkelende leeservaring.
De titel van de roman is raak gekozen. Iedereen leeft om Lisa-Marie en Fender heen zonder dat er daadwerkelijk begrip en contact is. Alleen Fender en Lisa-Marie zijn uiteindelijk in staat om elkaar echt te zien. Dat laatste overigens niet alleen in fysieke zin, maar ook in metaforische en spirituele zin. Vooral dat laatste geeft de roman een extra meerwaarde en het verrassende einde van de roman is er des te indrukwekkender door.
Image
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
In Ik zie je volgen we Fender, een wat bedeesde jonge dertiger, door zijn vader vernoemd naar een gitaarmerk en eigenaar van een zieltogende videotheek. Fender is nogal een dromer en ziet het hele leven als een grote film. Hij gelooft dat Elvis Presley zijn eigen dood in scene heeft gezet en is voortdurend op zoek naar bewijzen om andere mensen daarvan te overtuigen. Op een dag ontmoet hij een vrouw die in alles het tegenovergestelde is aan hem en die zijn hele leven overhoop gooit. Alsof het zo is voorbestemd blijkt ze Lisa-Marie te heten, de naam die Elvis aan zijn dochter gaf. Haar vader die een zware Elvis-fan is, heeft haar zo genoemd aangezien ze is geboren op de sterfdag van Elvis. Haar verjaardag is dus tevens altijd een sterfdag geweest. Het verklaart misschien haar extreme manier van leven, want alles wat ze doet gaat vol vermogen zonder oog te hebben voor eventuele consequenties voor haarzelf of voor haar omgeving. Ze gebruikt drugs en stort zich van het ene wilde feest in het andere.
Opposites attract, wordt wel eens gezegd van mensen die op het eerste gezicht totaal niet bij elkaar passen. Het gaat zeker op voor Fender en Lisa-Marie. Door haar komt Fender tot leven. Hij is tegelijkertijd haar anker. Als lezer begrijp en voel je meteen de aantrekkingskracht tussen beide personen. Matthijs Kleijn is in staat om beide personages niet alleen volstrekt geloofwaardig neer te zetten als autonome individuen, maar ook in hun relatie tot elkaar. Zowel de clashes, de conversaties, als de intieme momenten worden invoelbaar neergezet door de intense en raak neergeschreven dialogen, waarin alle angsten en onzekerheden haarzuiver worden neergezet. De beschrijvingen van het wereldje waarin Lisa-Marie verkeert, de innerlijke twijfel waaraan Fender constant wordt blootgesteld, het geduw en het getrek tussen beiden, aan alles merk je dat Mathijs Kleyn betrokken is bij zijn onderwerp en dat hij oprecht geeft om Fender en Lisa-Marie. De passie en de dynamiek tussen beiden vertaalt zich rechtsreeks door naar de pagina’s van Ik zie je. Het maakt het lezen van het boek tot een prikkelende leeservaring.
De titel van de roman is raak gekozen. Iedereen leeft om Lisa-Marie en Fender heen zonder dat er daadwerkelijk begrip en contact is. Alleen Fender en Lisa-Marie zijn uiteindelijk in staat om elkaar echt te zien. Dat laatste overigens niet alleen in fysieke zin, maar ook in metaforische en spirituele zin. Vooral dat laatste geeft de roman een extra meerwaarde en het verrassende einde van de roman is er des te indrukwekkender door.