Als we het over Scandinavische thrillers hebben, gaat het in de meeste gevallen over Zweedse misdaadromans. Met wijlen Stieg Larsson en Henning Mankell, Jens Lapidus, Hakan Nesser, en de duo’s Börjlind, Kepler en Hjorth Rosenfeldt komt het gros van de Scandinavische toppers immers uit Zweden. Noorwegen heeft met Jo Nesbø, Thomas Enger en Jørn Lier Horst hun bekendste thrillerschrijvers. Uit Denemarken komen Jussi Adler-Olsen en Jens Henrik-Jensen, terwijl IJsland Arnaldur Indridason en Yrsa Sigurðardóttir als sterkhouders heeft.
Uit Finland daarentegen komen er relatief gezien minder schrijvers van misdaad. Of het komt doordat ze kwalitatief minder goed zijn of dat ze er gewoon niet zijn, is onbekend, maar feit is dat er gewoon minder Fins aanbod is. Met Simo Hiltunen (1977) komt daar verandering in. Als we de pers in Finland mogen geloven, is dit hun thrillerverrassing. Met In wolfskleren debuteert de Finse journalist en producent.
Misdaadjournalist Lauri Kivi onderzoekt een reeks dramatische gezinsmoorden in Finland. In alle gevallen is de vader degene die de gruwelijke daad op zijn geweten heeft; vrouw en kinderen worden gedood, waarna hij de hand aan zichzelf slaat. Het meest recente gezinsdrama vindt plaats in Helsinki, waarbij een politieagent de dader is. Althans, zo lijkt het…
Lauri Kivi krijgt van zijn redacteuren bij het Fins Dagblad de opdracht de afzonderlijke zaken te onderzoeken en te zien of er mogelijk een verband is. Hij ondervraagt getuigen, interviewt slachtoffers en reist naar de locaties waar de gruwel heeft plaatsgevonden. Na terugkomst in Helsinki is Kivi ervan overtuigd dat er iets anders aan de hand is, want in alle gevallen lijkt de vader compleet onschuldig te zijn en hij één van de slachtoffers. Conclusie: er moet een dader van buitenaf zijn. Maar wie? En waarom?
Lauri heeft zichzelf in een netelige situatie gebracht, omvangrijk en afgrijselijk. Gezinsdrama’s zijn op zichzelf al een ramp, maar wanneer steevast gewezen is naar een onschuldige dader kan er gesproken worden van een catastrofe. Lauri bijt zich er als een volhardende journalist in vast en zal pas loslaten op het moment dat hij de ware toedracht heeft gevonden en de dader weet te stoppen. Want tijdens het onderzoek wordt er opnieuw een gezin vermoord; de moordenaar is nog altijd actief. De zaak neemt een onverwachte wending wanneer de politie haar verdenking op Lauri legt.
Niet alleen zit hij er met zijn onderzoek bovenop, ook in zijn jeugd zijn de nodige dingen gebeurt die hem verdacht kunnen maken. Lauri’s kinderjaren waren een hel. Zijn moeder, broertje Tuómas en Lauri zelf werden geterroriseerd door zijn vader. Ze zijn mishandeld, beledigd, vernederd, gemarteld en geïntimideerd. Vader was een psychoot. Lauri heeft er zowel emotionele als fysieke schade aan overgehouden. Door de vele klappen liep hij gehoorschade op, waardoor hij een hoortoestel nodig heeft. Daarnaast hebben de kwellingen hem mentaal door de war geschopt. Hij is agressief, heeft woedeaanvallen en kan zichzelf stilaan in toom houden. Het maakt van hem een getekend, maar sterk personage, knap neergezet door Hiltunen.
De schepping van Lauri is sowieso een meesterzet van Simo Hiltunen. Een misdaadjournalist in de hoofdrol; dat doet natuurlijk gelijk denken aan Mikael Blomqvist van wijlen Stieg Larsson. In wolfskleren kent meer overeenkomsten met de Zweedse bestsellerauteur. Hiltunen heeft een stilistische schrijfstijl, rijk aan prachtige beschrijvingen, scherpe dialogen, humor, maar ook bittere ernst. Maatschappelijke thema’s als gezinsmoorden, criminaliteit, geloof, eenzaamheid en kindermishandeling weet hij met veel compassie over te brengen. Het verhaal leest als een trein en van minuut tot minuut weet het te boeien. De plot is weldoordacht en ragfijn opgebouwd met enkele verrassende wendingen tussendoor. Het is vermakelijk, soms schokkend, maar bovenal een genot om het verhaal tot je te nemen. Alle personages worden goed genoeg uitgediept om het verhaal geloofwaardig en meeslepend te vertellen.
De journalistieke ervaringen van Simo Hiltunen komen duidelijk tot uiting in het boek; het reilen en zeilen op een nieuwsredactie is interessant en wordt levensecht beschreven. De types die er rondlopen zijn herkenbaar en zie je zo voor je. Maar ook in het beschrijven van emoties toont Hiltunen een groot talent. Als je over gezinsdrama’s schrijft, weet je van tevoren dat het een gevoelig onderwerp is, maar Hiltunen weet precies de juiste emoties te omschrijven, waardoor er een indrukwekkend – maar ook hartverscheurend – relaas ontstaat.
In wolfskleren is sinds lange tijd weer een klassieke (!) Scandinavische thriller van formaat. Dit is een Scandi-thriller van het niveau Stieg Larsson, maar dan echt! Het is een debuut dat ons een nieuwe Scandinavische auteur schenkt, uit Finland welteverstaan. Zweden en Noorwegen, watch out, Finland is hier!
Als we het over Scandinavische thrillers hebben, gaat het in de meeste gevallen over Zweedse misdaadromans. Met wijlen Stieg Larsson en Henning Mankell, Jens Lapidus, Hakan Nesser, en de duo’s Börjlind, Kepler en Hjorth Rosenfeldt komt het gros van de Scandinavische toppers immers uit Zweden. Noorwegen heeft met Jo Nesbø, Thomas Enger en Jørn Lier Horst hun bekendste thrillerschrijvers. Uit Denemarken komen Jussi Adler-Olsen en Jens Henrik-Jensen, terwijl IJsland Arnaldur Indridason en Yrsa Sigurðardóttir als sterkhouders heeft.
Uit Finland daarentegen komen er relatief gezien minder schrijvers van misdaad. Of het komt doordat ze kwalitatief minder goed zijn of dat ze er gewoon niet zijn, is onbekend, maar feit is dat er gewoon minder Fins aanbod is. Met Simo Hiltunen (1977) komt daar verandering in. Als we de pers in Finland mogen geloven, is dit hun thrillerverrassing. Met In wolfskleren debuteert de Finse journalist en producent.
Misdaadjournalist Lauri Kivi onderzoekt een reeks dramatische gezinsmoorden in Finland. In alle gevallen is de vader degene die de gruwelijke daad op zijn geweten heeft; vrouw en kinderen worden gedood, waarna hij de hand aan zichzelf slaat. Het meest recente gezinsdrama vindt plaats in Helsinki, waarbij een politieagent de dader is. Althans, zo lijkt het…
Lauri Kivi krijgt van zijn redacteuren bij het Fins Dagblad de opdracht de afzonderlijke zaken te onderzoeken en te zien of er mogelijk een verband is. Hij ondervraagt getuigen, interviewt slachtoffers en reist naar de locaties waar de gruwel heeft plaatsgevonden. Na terugkomst in Helsinki is Kivi ervan overtuigd dat er iets anders aan de hand is, want in alle gevallen lijkt de vader compleet onschuldig te zijn en hij één van de slachtoffers. Conclusie: er moet een dader van buitenaf zijn. Maar wie? En waarom?
Lauri heeft zichzelf in een netelige situatie gebracht, omvangrijk en afgrijselijk. Gezinsdrama’s zijn op zichzelf al een ramp, maar wanneer steevast gewezen is naar een onschuldige dader kan er gesproken worden van een catastrofe. Lauri bijt zich er als een volhardende journalist in vast en zal pas loslaten op het moment dat hij de ware toedracht heeft gevonden en de dader weet te stoppen. Want tijdens het onderzoek wordt er opnieuw een gezin vermoord; de moordenaar is nog altijd actief. De zaak neemt een onverwachte wending wanneer de politie haar verdenking op Lauri legt.
Niet alleen zit hij er met zijn onderzoek bovenop, ook in zijn jeugd zijn de nodige dingen gebeurt die hem verdacht kunnen maken. Lauri’s kinderjaren waren een hel. Zijn moeder, broertje Tuómas en Lauri zelf werden geterroriseerd door zijn vader. Ze zijn mishandeld, beledigd, vernederd, gemarteld en geïntimideerd. Vader was een psychoot. Lauri heeft er zowel emotionele als fysieke schade aan overgehouden. Door de vele klappen liep hij gehoorschade op, waardoor hij een hoortoestel nodig heeft. Daarnaast hebben de kwellingen hem mentaal door de war geschopt. Hij is agressief, heeft woedeaanvallen en kan zichzelf stilaan in toom houden. Het maakt van hem een getekend, maar sterk personage, knap neergezet door Hiltunen.
De schepping van Lauri is sowieso een meesterzet van Simo Hiltunen. Een misdaadjournalist in de hoofdrol; dat doet natuurlijk gelijk denken aan Mikael Blomqvist van wijlen Stieg Larsson. In wolfskleren kent meer overeenkomsten met de Zweedse bestsellerauteur. Hiltunen heeft een stilistische schrijfstijl, rijk aan prachtige beschrijvingen, scherpe dialogen, humor, maar ook bittere ernst. Maatschappelijke thema’s als gezinsmoorden, criminaliteit, geloof, eenzaamheid en kindermishandeling weet hij met veel compassie over te brengen. Het verhaal leest als een trein en van minuut tot minuut weet het te boeien. De plot is weldoordacht en ragfijn opgebouwd met enkele verrassende wendingen tussendoor. Het is vermakelijk, soms schokkend, maar bovenal een genot om het verhaal tot je te nemen. Alle personages worden goed genoeg uitgediept om het verhaal geloofwaardig en meeslepend te vertellen.
De journalistieke ervaringen van Simo Hiltunen komen duidelijk tot uiting in het boek; het reilen en zeilen op een nieuwsredactie is interessant en wordt levensecht beschreven. De types die er rondlopen zijn herkenbaar en zie je zo voor je. Maar ook in het beschrijven van emoties toont Hiltunen een groot talent. Als je over gezinsdrama’s schrijft, weet je van tevoren dat het een gevoelig onderwerp is, maar Hiltunen weet precies de juiste emoties te omschrijven, waardoor er een indrukwekkend – maar ook hartverscheurend – relaas ontstaat.
In wolfskleren is sinds lange tijd weer een klassieke (!) Scandinavische thriller van formaat. Dit is een Scandi-thriller van het niveau Stieg Larsson, maar dan echt! Het is een debuut dat ons een nieuwe Scandinavische auteur schenkt, uit Finland welteverstaan. Zweden en Noorwegen, watch out, Finland is hier!