Hakan Nesser (1950) is vooral bekend om de twee reeksen die hij over inspecteurs Barbarotti en Van Veeteren heeft geschreven. Met deze twee reeksen heeft hij een grote en trouwe schare fans opgebouwd. Ook heeft de voormalige leraar een aantal zeer goed ontvangen stand alone romans geschreven, zoals De stilte na Sarah (2009) en De Zomer van Kim Novak (1998).

De levenden en de doden in Winsford gaat over Maria Holinek, een Zweedse vrouw, die samen met haar hond in een klein gehucht (Winsford) op de Exmoorse heide in het zuidwesten van Engeland neerstrijkt. Ze betrekt er voor zes maanden een afgelegen cottage. Waar ze vandaan komt, waarom ze daar alleen is en welke duistere geheimen ze met zich meedraagt blijft lang onduidelijk.

Hakan Nesser beschrijft op prachtige wijze de eenzaamheid van Maria en het desolate landschap van Exmoor. Het dorp Winsford en de directe omgeving bestaan echt en worden door Hakan Nesser minutieus in beeld gebracht. De dampende heide, de nevelachtige luchten, de modderige paden dragen allemaal bij aan de claustrofobische atmosfeer van het boek. Door het gebruik van regelmatige en uitvoerige flashbacks onthult Nesser zeer gedoseerd het verleden van Maria. Het is een klassieke en niet bijzonder originele verhaalconstructie, maar het werkt hier bijzonder goed. De combinatie van uitvoerige landschapsbeschrijvingen, de ontmoetingen met de lokale bevolking en de regelmatige flashbacks zorgen ervoor dat de spanningsboog aangenaam gespannen blijft en de aandacht van de lezer goed bij het verhaal blijft.

Het verhaal heeft geen hoog tempo. Hakan Nesser is nooit een schrijver geweest van veel actie en hoogspanning en De levenden en de de doden van Winsford vormt daarop geen uitzondering. Het maakt het boek tot een echte slowreader. De aanwijzingen over de mysterieuze achtergrond van Maria worden zeer gedoseerd vrijgegeven naarmate het verhaal zich steeds verder ontvouwt. Ondertussen rijgt Hakan Nesser zoals gebruikelijk weer de mooie zinnen aan elkaar. Alleen al de openingszinnen: ‘Eergisteren heb ik besloten mijn hond te overleven. Dat ben ik aan hem verplicht.’ zijn een mooi voorbeeld van het prachtige proza dat hij aan zijn lezers voorschotelt. Zijn manier van vertellen en zijn taalgebruik dragen op die typische Nesseriaanse wijze verder bij aan de onderhuidse spanning.

Ook toont Nesser zich weer een meester in de psychologie van zijn personages. De spanning van het boek zit hem niet zozeer in de onthullingen, maar in de complexiteit en de gelaagdheid van zijn personages. Elk persoon is een ingewikkeld landkaart met veel witte gaten die langzaam worden ingevuld. De Levenden en de doden van Winsford is een verhaal dat daardoor lang na resoneert en is een mooie toevoeging aan het inmiddels uitgebreide en indrukwekkende oeuvre van Nesser.