Het kijken van tv-series is hedendaags ongekend populair. Diverse leeftijdsgroepen kijken veelvuldig naar de meest uiteenlopende reeksen, aangeboden door partijen als Netflix, HBO en Videoland. Of het lezen van een goed boek hieronder lijdt, is de vraag, maar het is eeuwig zonde als dat het geval zou zijn. De Britse Daniel Cole (1983) komt echter met een oplossing: Ragdoll.
De thriller, uitgegeven door Luitingh-Sijthoff, begint met een ultraspannende proloog. Het decor is Londens beruchte rechtbank Old Bailey. Terecht staat een seriemoordenaar – door de pers omgedoopt tot Crematiemoordenaar, aangezien hij zijn jonge slachtoffers in de brand steekt. Een jury, bestaande uit ‘gewone’ burgers, beslist over zijn lot. De advocaat van de vermoedelijke dader overtuigd de tienledige jury, waarna ze hem tot verbazing van de vele aanwezigen vrijspreken. Een van die toeschouwers is politieagent William Falkes, bijgenaamd Wolf, die de leiding had in het onderzoek en de aanhouding van de terechtgestelde. Wanneer hij de onverwachte uitspraak van de jury hoort, knapt er een draadje bij hem; hij stormt naar voren en valt de verdachte aan. De poging tot moord mislukt en Wolf wordt geschorst.
Zeer kort na de uitspraak slaat de Crematiemoordenaar weer toe; een jong meisje wordt bruut in de fik gestoken. Het zorgt voor ontzetting, behalve bij Wolf, die dus achteraf gelijk bleek te hebben. De moordenaar is ten onrechte onschuldig bevonden. Wolf wordt gerehabiliteerd en mag gelijk aan de bak als er een bijzonder lijk wordt gevonden. Als een lappenpop hangt een lichaam aan het plafond van een appartement. Het lichaam bestaat uit zes aan elkaar genaaide lichaamsdelen van verschillende personen. Zes slachtoffers, één lijk. Alsof dat nog niet alles is, wordt er op het lappenpop-lijk een blaadje gevonden met de namen van de zes volgende slachtoffers, compleet met datum van de toekomstige daad erbij. Wolf is de zesde naam op de lijst en moet dus vrezen voor zijn leven. Het rechercheteam onder leiding van commissaris Simmons moet in een race tegen de klok deze gruwelijke daden stoppen, maar gemakkelijk is dit allerminst, want de link tussen de (aankomende) slachtoffers is ver te zoeken…
Ragdoll voldoet aan alle thriller clichés; vanaf het eerste, briljante hoofdstuk houdt het je in z’n greep om vervolgens niet meer los te laten. Cole schrijft met zoveel spanning, durf, originaliteit, overtuiging en talent voor beeldende scènes dat je na het lezen in een zwart gat belandt. Gaan we dit jaar nog een betere thriller lezen? Het verlangen naar een volgend deel is groot en neigt naar een verslaving. Precies zoals het populaire serie-kijken van nu.
Lees Ragdoll en je zult merken dat de behoefte een tv-serie te kijken totaal verdwenen is. Ragdoll is een thriller die je kunt ‘bingereaden’ (lees: het snel achter elkaar lezen van meerdere hoofdstukken). De filmisch beschreven hoofdstukken eindigen vaak met een cliffhanger, waardoor momenten van rust kunnen worden overgeslagen.
De spanning in Ragdoll komt vanuit meerdere kanten. Enerzijds is daar de Lappenpop, waarvan de zes lichaamsdelen moeten worden geïdentificeerd. Wie zijn de slachtoffers en waarom heeft de moordenaar hen uitgekozen? Is er een verband? Aan de andere kant heb je de lijst met de zes volgende namen. Zij moeten in bescherming worden genomen en ook bij hen rijst de vraag waarom juist zij zijn uitgekozen. En dan zijn er ook nog volop intrinsieke spanningsvelden aanwezig, die tussen de teamleden onderling heersen, terwijl er ook op individueel vlak veel speelt. Wolf spant de kroon. Hij ondervindt nog altijd de gevolgen van het bewogen proces van de Crematiemoordenaar, zowel mentaal als fysiek, want hij wordt maar al te graag opgezocht door de pers. Zijn ex-vrouw Andrea is daar een leidend figuur in en het is zij die het nieuws rondom de Lappenpop-moorden verslaat, vaak tot ergernis van het rechercheteam.
Ook de andere leden kennen stuk voor stuk sterke karakters. De hardwerkende, ietwat stugge en gesloten Emily Baxter, die de jonge rechercheur Edmunds – overgekomen van de afdeling Fraude – onder haar hoede neemt en ziet hoe hij zich ontpopt tot een eigenwijze, maar slimme speurder. De levendige manier waarop Daniel Cole zijn personages neerzet maakt dat je al snel een band met hen krijgt. Vaak een lach, soms een traan; het zijn emoties die het gevolg daarvan zijn.
Alles klopt aan Ragdoll; het verhaal, de personages en de schrijfstijl van Cole, maar ook de prachtige vormgeving van het boek, de uitgebreide marketingactiviteiten, de brief van de auteur die bijgesloten is en de nieuwsgierig makende quotes. De hype rondom Ragdoll is geheel terecht; dit is een topthriller!
Het kijken van tv-series is hedendaags ongekend populair. Diverse leeftijdsgroepen kijken veelvuldig naar de meest uiteenlopende reeksen, aangeboden door partijen als Netflix, HBO en Videoland. Of het lezen van een goed boek hieronder lijdt, is de vraag, maar het is eeuwig zonde als dat het geval zou zijn. De Britse Daniel Cole (1983) komt echter met een oplossing: Ragdoll.
De thriller, uitgegeven door Luitingh-Sijthoff, begint met een ultraspannende proloog. Het decor is Londens beruchte rechtbank Old Bailey. Terecht staat een seriemoordenaar – door de pers omgedoopt tot Crematiemoordenaar, aangezien hij zijn jonge slachtoffers in de brand steekt. Een jury, bestaande uit ‘gewone’ burgers, beslist over zijn lot. De advocaat van de vermoedelijke dader overtuigd de tienledige jury, waarna ze hem tot verbazing van de vele aanwezigen vrijspreken. Een van die toeschouwers is politieagent William Falkes, bijgenaamd Wolf, die de leiding had in het onderzoek en de aanhouding van de terechtgestelde. Wanneer hij de onverwachte uitspraak van de jury hoort, knapt er een draadje bij hem; hij stormt naar voren en valt de verdachte aan. De poging tot moord mislukt en Wolf wordt geschorst.
Zeer kort na de uitspraak slaat de Crematiemoordenaar weer toe; een jong meisje wordt bruut in de fik gestoken. Het zorgt voor ontzetting, behalve bij Wolf, die dus achteraf gelijk bleek te hebben. De moordenaar is ten onrechte onschuldig bevonden. Wolf wordt gerehabiliteerd en mag gelijk aan de bak als er een bijzonder lijk wordt gevonden. Als een lappenpop hangt een lichaam aan het plafond van een appartement. Het lichaam bestaat uit zes aan elkaar genaaide lichaamsdelen van verschillende personen. Zes slachtoffers, één lijk. Alsof dat nog niet alles is, wordt er op het lappenpop-lijk een blaadje gevonden met de namen van de zes volgende slachtoffers, compleet met datum van de toekomstige daad erbij. Wolf is de zesde naam op de lijst en moet dus vrezen voor zijn leven. Het rechercheteam onder leiding van commissaris Simmons moet in een race tegen de klok deze gruwelijke daden stoppen, maar gemakkelijk is dit allerminst, want de link tussen de (aankomende) slachtoffers is ver te zoeken…
Ragdoll voldoet aan alle thriller clichés; vanaf het eerste, briljante hoofdstuk houdt het je in z’n greep om vervolgens niet meer los te laten. Cole schrijft met zoveel spanning, durf, originaliteit, overtuiging en talent voor beeldende scènes dat je na het lezen in een zwart gat belandt. Gaan we dit jaar nog een betere thriller lezen? Het verlangen naar een volgend deel is groot en neigt naar een verslaving. Precies zoals het populaire serie-kijken van nu.
Lees Ragdoll en je zult merken dat de behoefte een tv-serie te kijken totaal verdwenen is. Ragdoll is een thriller die je kunt ‘bingereaden’ (lees: het snel achter elkaar lezen van meerdere hoofdstukken). De filmisch beschreven hoofdstukken eindigen vaak met een cliffhanger, waardoor momenten van rust kunnen worden overgeslagen.
De spanning in Ragdoll komt vanuit meerdere kanten. Enerzijds is daar de Lappenpop, waarvan de zes lichaamsdelen moeten worden geïdentificeerd. Wie zijn de slachtoffers en waarom heeft de moordenaar hen uitgekozen? Is er een verband? Aan de andere kant heb je de lijst met de zes volgende namen. Zij moeten in bescherming worden genomen en ook bij hen rijst de vraag waarom juist zij zijn uitgekozen. En dan zijn er ook nog volop intrinsieke spanningsvelden aanwezig, die tussen de teamleden onderling heersen, terwijl er ook op individueel vlak veel speelt. Wolf spant de kroon. Hij ondervindt nog altijd de gevolgen van het bewogen proces van de Crematiemoordenaar, zowel mentaal als fysiek, want hij wordt maar al te graag opgezocht door de pers. Zijn ex-vrouw Andrea is daar een leidend figuur in en het is zij die het nieuws rondom de Lappenpop-moorden verslaat, vaak tot ergernis van het rechercheteam.
Ook de andere leden kennen stuk voor stuk sterke karakters. De hardwerkende, ietwat stugge en gesloten Emily Baxter, die de jonge rechercheur Edmunds – overgekomen van de afdeling Fraude – onder haar hoede neemt en ziet hoe hij zich ontpopt tot een eigenwijze, maar slimme speurder. De levendige manier waarop Daniel Cole zijn personages neerzet maakt dat je al snel een band met hen krijgt. Vaak een lach, soms een traan; het zijn emoties die het gevolg daarvan zijn.
Alles klopt aan Ragdoll; het verhaal, de personages en de schrijfstijl van Cole, maar ook de prachtige vormgeving van het boek, de uitgebreide marketingactiviteiten, de brief van de auteur die bijgesloten is en de nieuwsgierig makende quotes. De hype rondom Ragdoll is geheel terecht; dit is een topthriller!