Alex Marwood (1960) is het pseudoniem van de Britse auteur en journalist Serena Mackesy. Ze studeerde aan Oxford waar ze een bachelor in de Engelse literatuur haalde. Vorig jaar verraste ze ons met de geweldige thriller Waar is ze?, een thriller met een angstaanjagend plot dat deed denken aan de zaak Maddie McCann. Na een boek als dat, is het natuurlijk wachten op een nieuwe thriller. 

In Achter de voordeur maken we kennis met een stel huurders van een soort appartementencomplex, maar dan wel een verwaarloosde. In dit Londense complex wonen mensen van divers pluimage en met verschillende achtergronden. Zo maken we kennis met Huurbaas, de dikke en vunzige eigenaar van het complex. Hij wil geen cent teveel uitgeven aan het pand, tot woede van de bewoners. Op een dag komt Collette er wonen. Ze is op de vlucht en belandt in het complex, waar net de kamer van Nikki vrij is gekomen. Zij is met de noorderzon vertrokken, tot verdriet van Cher, haar vriendin en medebewoner. Vesta, een vrouw van bejaarde leeftijd, woont op de begane grond. Ze woont er al heel haar leven en wil er niet weg. Tot slot zijn er nog enkele mannelijke bewoners, zoals asielzoeker Hossein, een muziekleraar en een wat zonderling figuur die de zolder bewoont. In het complex zijn diverse duistere zaken gaande. Zo bekijkt Huurbaas het liefst de vrouwelijke bewoonsters als ze douchen; wordt er ingebroken bij Vesta; is Collette op de vlucht; Cher is een zakkenrolster; en tot slot bevindt zich een seriemoordenaar in hun midden. Genoeg stof voor een topthriller. 

Marwood is er wederom in geslaagd een boek te schrijven dat onder je huid kruipt. De duistere sfeer die ze oproept is daar 'debet' aan; het huis lijkt een donker kleed over alle bewoners heen te leggen. Allen hebben ze wel iets te verbergen, van klein (dief) tot groot (moordenaar). Elke bewoner/bewoonster heeft iets te verbergen, wat hen tot een bijzondere meerlaagse bevolking maakt. Marwood neemt de tijd om haar personages tot leven te brengen. Meer dan de helft van het boek gebruikt ze hiervoor, maar dat is geenszins vertragend of storend. Het blijkt namelijk het fundament onder Achter de voordeur te zijn. De personages zijn briljant vormgegeven en Marwood lijkt met hen te willen zeggen dat ieder mens uniek is, met een eigen verhaal en dat we niet al te snel moeten zijn met vooroordelen. Ze gebruikt de oogpunten van de eenzame bewoners om het verhaal van verschillende kanten te belichten, wat zijn eigen dynamiek bewerkstelligt. Overigens zorgt het er ook voor dat je nog wel eens twee keer nadenkt voordat je je buren uitnodigt... 

De verhaallijn is opgebouwd uit de levens van alle bewoners en die komen uiteindelijk, iets na de helft van het boek, gedwongen bij elkaar. Het verhaal gaat dan in een hogere versnelling en krijgt meer de stempel van een conventionelere thriller dan de onderhuidse, psychologische thriller die het in het eerste deel was. De kwaliteit en spanning lopen dan ook iets terug, maar zakken nergens onder het niveau van 'prima'. Wel had Marwood ervoor kunnen kiezen om niet al halverwege Achter de voordeur al prijs te geven wie de seriemoordenaar (De Minnaar) is. Dit had het verhaal nog meer spanning kunnen geven. 

De schrijfstijl die Marwood hanteert is pakkend, soms plat en regelmatig humoristisch. En goor. De beschrijvingen van lekkende lijken, sappen die een vloer zompig maken en rigor mortis zijn tastbaar. Een sterke maag wordt geadviseerd. 

Al met al zet Alex Marwood de lijn van Waar is ze? door met de uitstekende psychologische thriller Achter de voordeur. Het staat bol van de onderhuidse spanning en zorgt ervoor dat je nog wel een tweede keer nadenkt voordat je die buurman als 'aardig' bestempelt...