De Noord Gard Sveen brak door met De doden hebben geen verhaal. Daarmee won hij twee grote prijzen, zowel in Noorwegen als voor heel Scandinavië. De enige die hem daarin voorging, was Jo Nesbö. Dan heb je het dus wel ergens over. Sveen schrijft een thrillerreeks met hoofdpersoon Tommy Bergmann. Dansen met de duivel is de nieuwste thriller van zijn hand en onze bevindingen lees je in deze ThrillZone recensie.

Dansen met de duivel gaat door waar De hitte van de hel ophield. Bergmann is een getormenteerde politieagent met wat al te losse handjes. Zijn vriendin is bij hem weg en hij dreigt af te glijden naar een rol van einzelgänger. Hij jaagt in Dansen met de duivel op een seriemoordenaar. De dertienjarige Amanda is ontvoerd. Niemand weet waar ze is. Degene die het wellicht gedaan zou kunnen hebben, is dood. Deze Johan-Olav Farberg is in een verbrandingsoven gevonden. Toch wijzen alle signalen naar hem. Bergmann denkt dat Farberg nog leeft en duikt wederom in de zaak, tot ongenoegen van zijn leidinggevende bij de Oslose politie. Hij wordt dan ook op non-actief gesteld.

Onder de radar gaat hij door met zijn onderzoek. De sporen leiden naar Litouwen, waar een sekte huist die kinderen gruwelijk mutileert om zelf in het reine te komen. Is Amanda daar ook? En leeft ze nog? Ondertussen wordt Susanne Bech, de partner van Bergmann, naar een hotelkamer gelokt. Op de spiegel staat een boodschap: Zij zal hem verlossen. Heeft dit met de ontvoering van Amanda te maken?

De boeken van Gard Sveen kenmerken zich door het duistere beeld dat het van de mensheid schetst. Sveen ziet geen lichtpuntje voor de homo sapiens en laat dit in zijn boeken duidelijk merken. Het lezen van de Tommy Bergmann-reeks zal je dan ook geen frisse wereld doen voorstellen. Het slechtste in de mens wordt door Sveen constant benadrukt. Dansen met de duivel is daarin geen uitzondering. Het lezen van het boek is heftig, spannend en bij tijd en wijlen gruwelijk. Precies de ingrediënten waarom je een Scandi-thriller oppakt dus!

Tommy Bergmann is niet de hoofdpersoon waarbij de lezer zich direct senang zal voelen. Hij is niet vriendelijk, slaat zijn vrouw en is niet vies van een borreltje te veel. Daarnaast bezoekt hij frequent vrouwen van lichte zeden. Hij heeft dus genoeg problemen van zichzelf, los van de zaken waarop hij door zijn chef wordt gezet. Toch is in Dansen met de duivel een karakterontwikkeling te zien die hoop geeft. Hij is wat minder onvriendelijk en geeft zelfs om de medemens. Althans, daar lijkt het op. Sveen laat daarmee zien zijn karakters serieus te nemen en ze te laten evolueren door gebeurtenissen die ze hebben meegemaakt. Ook Susanne Bech, de politiecollega van Bergmann, heeft het nodige gezien. In Dansen met de duivel laat Sveen doorschemeren wat het met een politieagent doet wanneer een zaak te heftig is en daardoor 'binnenkomt'. Ze lijkt last te hebben van PTSS en maakt zich enorme zorgen om het welzijn van haar kind Mathea. Dat maakt de karakters in Dansen met de duivel tot mensen waarmee lezers zich kunnen identificeren. Ze komen echt tot leven.

Het verhaal is, net als in de voorgaande boeken, redelijk complex. Er passeren een hoop verschillende namen de revue en allemaal hebben ze iets met de zaak te maken. Dat maakt Dansen met de duivel tot een moeilijker lezende thriller, maar dat is geen zwaktebod. Het is alleen een oproep aan de lezer om je gedachten erbij te houden. Verschillende verhaallijnen lopen door elkaar heen en grijpen terug op vooral De hitte van de hel. Dat is wel direct een makke van het boek. Je moet de voorganger gelezen hebben om Dansen met de duivel in zijn volle kracht te kunnen waarderen.

De plot is heftig en confronterend voor de lezer. Het is duister en slaat op je mentale gesteldheid. Sveen verstaat de kunst om het ziekste van de mens naar de oppervlakte van een boek te halen. De duistere, ongrijpbare dreiging vibreert door de pagina's heen en zorgt voor een ongemakkelijk gevoel bij de lezer. Het lezen van een Sveen is dan ook geen pulp of een thriller die je er even gemakkelijk bij pakt. Het is een afdaling in de diepste krochten van de maatschappij. Laat je daardoor niet afschrikken. De Noor is veeleisend aan zichzelf, ziet de mensheid somber in en zijn thrillers laten dat duidelijk zien. En dat alles dan in nog geen 250 pagina's. Collega's kunnen daar een voorbeeld aan nemen!

Dansen met de duivel is weer een inkijkje in hetgeen de ziekste ziel qua misdrijven tot in staat is. Sveen verstaat de kunst dit in een pakkende, duistere thriller te gieten. Hij maakt het zijn lezers niet gemakkelijk, maar wie volhoudt, heeft het werk van een van de beste Scandinavische thrillerauteurs van dit moment te pakken.