Vorig jaar verscheen het eerste boek uit een angstige realistisch, maar doch fictionele EMP-trilogie. In Een seconde later (lees de recensie hier) schetste schrijver en historicus William R. Forstchen een onthutsend wereldscenario, waarbij een EMP (Eletromagnetic Puls), een krachtige elektromagnetische stroomstoot, alle elektriciteit in Amerika in één klap uitschakelt. We lazen, in een boeiend geschreven verhaal, over John Matherson, inwoner van het kleine Amerikaanse dorpje Black Mountain, die naar voren werd geschoven als leider van de dorpsgemeenschap en door zijn heldhaftige beslissingen en strijdvoeringen de held van de aangeslagen regio werd.
Nu is het een jaar later, twee jaar na de EMP-ramp, en is de gemeenschap in Black Mountain goed gevorderd in de opbouw van nieuwe, noodzakelijke voorzieningen, een militair verdedigingsfront en een logische interne infrastructuur. Nog altijd leidt John Matherson en zijn sterke karakter helpt hem zijn persoonlijke tegenslagen te verwerken. Totdat er in een nabijgelegen stad een federale administrateur opduikt, Dale Fredericks. In eerste instantie komt hij met goed nieuws, want ook de Verenigde Staten zijn begonnen met de wederopbouw van het land, onder leiding van een nieuwe regering. Helaas volgt het slechte nieuws kort daarop. Er worden ruim 100 inwoners van Black Mountain als soldaat opgeroepen voor het nieuw te vormen ‘Leger van Nationaal Herstel’ (LNH).
De plotse oproep zit John niet lekker. Omdat het doel van het LNH nogal vaag wordt omschreven door Fredericks, omdat zijn eigen dochter ook een oproep heeft ontvangen, maar bovenal omdat de autoritaire Fredericks hem niet zint en er over de mobilisatie dubieuze geruchten rondgaan. Tegen welke vijand wordt er eigenlijk gevochten? Bovendien groeit er onrust en chaos onder de bewoners van Black Mountain, want niemand wil zich immers dienstplichtig in een onbekende oorlog wagen. Er ontstaan weerstand tegen de mobilisatie en de inwoners zetten hun hakken in het zand.
De centrale vragen die Forstchen in Een jaar later opvoert is: wat is wijsheid en wie heeft die wijsheid in pacht? De gemeenschap van Black Mountain is goed op weg om een zelfstandig opererende commune te worden, maar er wordt roet in het eten gegooid door de plannen van de nieuwe landsbestuurders. De weigering om in het LNH te dienen heeft grote gevolgen voor Black Mountain. Ze worden als verraders gezien en hun verzet wordt stevig de kop ingedrukt door datzelfde LNH. Het doel van dit Nationale Leger wordt daardoor ook pijnlijk duidelijk: oproerende groeperingen aanpakken en vernietigen.
De kracht en klasse van Forstchen komt geweldig tot uiting in dit tweede deel. Zijn kennis over technische en militaire aangelegenheden - opgedaan als liefhebber en vanuit zijn vakgebied - weet hij op een boeiende en treffende manier in het verhaal te verweven. De manier waarop de inwoners zich (zonder elektriciteit!) voorbereiden op de uiteindelijke confrontatie is zeer intrigerend. Vliegtuigen, rijdende voertuigen en wapens worden op alle mogelijke manieren gereed gemaakt en ook de oorlogstactieken zijn kundig beschreven. De lezer kruipt handenwrijvend steeds verder op het puntje van de stoel.
John Matherson is een heerlijk personage om over te lezen; strijdend, eerlijk, zorgzaam en integer leidt hij ‘zijn’ mensen en tracht hij het beste voor het volk te doen, al stuiten sommige beslissingen nog weleens op weerstand. De ontwikkeling op persoonlijk gebied blijft wat achter in dit tweede boek, iets dat in Een seconde later juist veelvuldig aanwezig is. In Een jaar later is het puur de confrontatie met het LNH en de gevolgen voor de samenleving dat de focus krijgt van Forstchen. Dat is niet erg, maar het verhaal mist daardoor wel wat diepgang.
Hoewel het verhaal in Een jaar later afstand neemt van de directe gevolgen van de EMP-aanval, beschrijft het de consequenties die ontstaan als de machtsverhoudingen in een opkrabbelende samenleving moeten worden bepaald. Meer actie en minder persoonlijk drama. Een jaar later is desalniettemin een prima tweede boek in de reeks; uiterst realistisch, levendig en vol boeiende feiten, waarbij constant de gedachte waart wat jij zou doen in zo’n situatie. Zijn we voldoende voorbereid?
Nu is het een jaar later, twee jaar na de EMP-ramp, en is de gemeenschap in Black Mountain goed gevorderd in de opbouw van nieuwe, noodzakelijke voorzieningen, een militair verdedigingsfront en een logische interne infrastructuur. Nog altijd leidt John Matherson en zijn sterke karakter helpt hem zijn persoonlijke tegenslagen te verwerken. Totdat er in een nabijgelegen stad een federale administrateur opduikt, Dale Fredericks. In eerste instantie komt hij met goed nieuws, want ook de Verenigde Staten zijn begonnen met de wederopbouw van het land, onder leiding van een nieuwe regering. Helaas volgt het slechte nieuws kort daarop. Er worden ruim 100 inwoners van Black Mountain als soldaat opgeroepen voor het nieuw te vormen ‘Leger van Nationaal Herstel’ (LNH).
De plotse oproep zit John niet lekker. Omdat het doel van het LNH nogal vaag wordt omschreven door Fredericks, omdat zijn eigen dochter ook een oproep heeft ontvangen, maar bovenal omdat de autoritaire Fredericks hem niet zint en er over de mobilisatie dubieuze geruchten rondgaan. Tegen welke vijand wordt er eigenlijk gevochten? Bovendien groeit er onrust en chaos onder de bewoners van Black Mountain, want niemand wil zich immers dienstplichtig in een onbekende oorlog wagen. Er ontstaan weerstand tegen de mobilisatie en de inwoners zetten hun hakken in het zand.
De centrale vragen die Forstchen in Een jaar later opvoert is: wat is wijsheid en wie heeft die wijsheid in pacht? De gemeenschap van Black Mountain is goed op weg om een zelfstandig opererende commune te worden, maar er wordt roet in het eten gegooid door de plannen van de nieuwe landsbestuurders. De weigering om in het LNH te dienen heeft grote gevolgen voor Black Mountain. Ze worden als verraders gezien en hun verzet wordt stevig de kop ingedrukt door datzelfde LNH. Het doel van dit Nationale Leger wordt daardoor ook pijnlijk duidelijk: oproerende groeperingen aanpakken en vernietigen.
De kracht en klasse van Forstchen komt geweldig tot uiting in dit tweede deel. Zijn kennis over technische en militaire aangelegenheden - opgedaan als liefhebber en vanuit zijn vakgebied - weet hij op een boeiende en treffende manier in het verhaal te verweven. De manier waarop de inwoners zich (zonder elektriciteit!) voorbereiden op de uiteindelijke confrontatie is zeer intrigerend. Vliegtuigen, rijdende voertuigen en wapens worden op alle mogelijke manieren gereed gemaakt en ook de oorlogstactieken zijn kundig beschreven. De lezer kruipt handenwrijvend steeds verder op het puntje van de stoel.
John Matherson is een heerlijk personage om over te lezen; strijdend, eerlijk, zorgzaam en integer leidt hij ‘zijn’ mensen en tracht hij het beste voor het volk te doen, al stuiten sommige beslissingen nog weleens op weerstand. De ontwikkeling op persoonlijk gebied blijft wat achter in dit tweede boek, iets dat in Een seconde later juist veelvuldig aanwezig is. In Een jaar later is het puur de confrontatie met het LNH en de gevolgen voor de samenleving dat de focus krijgt van Forstchen. Dat is niet erg, maar het verhaal mist daardoor wel wat diepgang.
Hoewel het verhaal in Een jaar later afstand neemt van de directe gevolgen van de EMP-aanval, beschrijft het de consequenties die ontstaan als de machtsverhoudingen in een opkrabbelende samenleving moeten worden bepaald. Meer actie en minder persoonlijk drama. Een jaar later is desalniettemin een prima tweede boek in de reeks; uiterst realistisch, levendig en vol boeiende feiten, waarbij constant de gedachte waart wat jij zou doen in zo’n situatie. Zijn we voldoende voorbereid?