“[…] een weinig inspirerende kopie, het resultaat van de aloude denkfout dat een vervolg beter en grootser wordt als je hetzelfde verhaal naar New York City verplaatst.”
Na een geslaagd en succesvol eerste deel is het altijd maar weer de vraag of een tweede deel kan voldoen aan de ontstane verwachtingen. Zeker als de eersteling een dijk van een thriller was, met niets dan lovende kritieken en hoge waarderingen. Met Ragdoll legde Daniel Cole de lat voor zichzelf ontzettend hoog. Gekscherend verwijst hij in de opvolger, Marionet, naar zijn aanpak en hoe dit ook verkeerd kan uitpakken. Het verhaal van Ragdoll wordt verplaatst naar New York. Niet letterlijk natuurlijk, want een copycat is Marionet allerminst.
Het verhaal concentreert zich dit keer op Emily Baxter, die voor haar werk aan de Lappenpop-zaak is gepromoveerd tot DCI. De zaak, waarvoor Lethaniel Masse in het gevang zit, zal haar nooit loslaten; het krijgt veel media-aandacht en ook onder collega’s is ze een beroemdheid. Wanneer een er aan de Brooklyn Bridge opgeknoopt lichaam wordt gevonden, is het lijntje naar Baxter kort. Het heeft er alle schijn van dat er een imitator van de Ragdoll-moordenaar actief is en aangezien Baxter de held is van die (afgeronde?) zaak, wordt ze naar New York gestuurd om te helpen. Vol afschuw ontdekken ze dat het woord ‘LOKAAS’ in de borst van het slachtoffer is gekerfd. Is het een boodschap van de dader?
Het is in ieder geval het begin van een bloedige en afschuwelijke reeks moorden, die zowel in de VS als Engeland voor veel commotie zorgt. Naast het woord ‘LOKAAS’ worden er ook lichamen met ‘POP’ als inkeping in het bovenlichaam gevonden. Naast een race tegen de klok, is het voor Baxter ook een nare herinnering aan de Lappenpop-case, die ze juist dacht achter zich gelaten te hebben. Niets is minder waar…
Hoewel het erg veel weg heeft van Ragdoll, is Marionet een geheel op zichzelf staand verhaal. Waar in Ragdoll William ‘Wolf’ Fawkes de glanzende hoofdrol opeiste, is het nu Baxter waarop Daniel Cole zich heeft geconcentreerd. Deels is dit een noodzakelijke zet, want het einde van Ragdoll maakte ons duidelijk dat Wolf even uit beeld is. Baxter worstelt hier nog altijd mee – en niet zonder reden. Ze is een emotioneel wrak, wat ze probeert te verbergen met sarcasme en snauwende opmerkingen. Ze houdt haar hoopvolle vriendje Thomas aan het lijntje en neemt een strenge houding aan tegenover haar collega’s.
In Marionet krijgt ze gezelschap van een clubje mannen en een enkele vrouw. Alhoewel ze niet echt welkom is bij de Amerikaanse instanties, vormt ze algauw een sterk team met CIA-agent Rouche (een heerlijk uitgewerkt personage) en Curtis van de FBI (een ambitieuze en strikte dame). De zwarte humor tussen hen vormt een aangenaam contrast met de gruwelijkheden die ze tegenkomen. Bovendien toont het aan dat Baxter het verhaal prima alleen kan dragen en dat ze interessant genoeg is om Wolf te doen vergeten.
In de recensie van Ragdoll vergeleken we het lezen daarvan met het 'bingewatchen' van een serie, vanwege de verslavende werking. Nu is deze vergelijking ook in Marionet van toepassing, want eenmaal aan de eerste pagina’s begonnen waan je je in een film. Daniel Cole toont zich een meester in het filmisch en beeldend beschrijven van de situaties. Of hij dat nu met speelse dialogen doet, met treffende omschrijvingen van omgeving en voorvallen of met bloedstollende en zinderende spanning: het is werkelijk fantastisch.
En waar je denkt dat het niet bruter kan dan Ragdoll, is Marionet toch nog een niveau waanzinniger. De lappenpop-scene in Ragdoll staat nog in ieders geheugen gegrift, maar ook in Marionet zitten een aantal gedenkwaardige scenes. En dat is nu net wat deze thriller onderscheidend maakt, iets wat het doet uitsteken boven het gemiddelde misdaadboek. Nog ondersteboven van het nagelbijtende verhaal, wil je het liefst van de daken schreeuwen hoe goed het is en hoe snel iedereen dit boek moet gaan lezen. Dat is dan ook onze raad: leg alles aan de kant en begin aan deze voor Daniel Cole gedroomde opvolger van Ragdoll.
Na een geslaagd en succesvol eerste deel is het altijd maar weer de vraag of een tweede deel kan voldoen aan de ontstane verwachtingen. Zeker als de eersteling een dijk van een thriller was, met niets dan lovende kritieken en hoge waarderingen. Met Ragdoll legde Daniel Cole de lat voor zichzelf ontzettend hoog. Gekscherend verwijst hij in de opvolger, Marionet, naar zijn aanpak en hoe dit ook verkeerd kan uitpakken. Het verhaal van Ragdoll wordt verplaatst naar New York. Niet letterlijk natuurlijk, want een copycat is Marionet allerminst.
Het verhaal concentreert zich dit keer op Emily Baxter, die voor haar werk aan de Lappenpop-zaak is gepromoveerd tot DCI. De zaak, waarvoor Lethaniel Masse in het gevang zit, zal haar nooit loslaten; het krijgt veel media-aandacht en ook onder collega’s is ze een beroemdheid. Wanneer een er aan de Brooklyn Bridge opgeknoopt lichaam wordt gevonden, is het lijntje naar Baxter kort. Het heeft er alle schijn van dat er een imitator van de Ragdoll-moordenaar actief is en aangezien Baxter de held is van die (afgeronde?) zaak, wordt ze naar New York gestuurd om te helpen. Vol afschuw ontdekken ze dat het woord ‘LOKAAS’ in de borst van het slachtoffer is gekerfd. Is het een boodschap van de dader?
Het is in ieder geval het begin van een bloedige en afschuwelijke reeks moorden, die zowel in de VS als Engeland voor veel commotie zorgt. Naast het woord ‘LOKAAS’ worden er ook lichamen met ‘POP’ als inkeping in het bovenlichaam gevonden. Naast een race tegen de klok, is het voor Baxter ook een nare herinnering aan de Lappenpop-case, die ze juist dacht achter zich gelaten te hebben. Niets is minder waar…
Hoewel het erg veel weg heeft van Ragdoll, is Marionet een geheel op zichzelf staand verhaal. Waar in Ragdoll William ‘Wolf’ Fawkes de glanzende hoofdrol opeiste, is het nu Baxter waarop Daniel Cole zich heeft geconcentreerd. Deels is dit een noodzakelijke zet, want het einde van Ragdoll maakte ons duidelijk dat Wolf even uit beeld is. Baxter worstelt hier nog altijd mee – en niet zonder reden. Ze is een emotioneel wrak, wat ze probeert te verbergen met sarcasme en snauwende opmerkingen. Ze houdt haar hoopvolle vriendje Thomas aan het lijntje en neemt een strenge houding aan tegenover haar collega’s.
In Marionet krijgt ze gezelschap van een clubje mannen en een enkele vrouw. Alhoewel ze niet echt welkom is bij de Amerikaanse instanties, vormt ze algauw een sterk team met CIA-agent Rouche (een heerlijk uitgewerkt personage) en Curtis van de FBI (een ambitieuze en strikte dame). De zwarte humor tussen hen vormt een aangenaam contrast met de gruwelijkheden die ze tegenkomen. Bovendien toont het aan dat Baxter het verhaal prima alleen kan dragen en dat ze interessant genoeg is om Wolf te doen vergeten.
In de recensie van Ragdoll vergeleken we het lezen daarvan met het 'bingewatchen' van een serie, vanwege de verslavende werking. Nu is deze vergelijking ook in Marionet van toepassing, want eenmaal aan de eerste pagina’s begonnen waan je je in een film. Daniel Cole toont zich een meester in het filmisch en beeldend beschrijven van de situaties. Of hij dat nu met speelse dialogen doet, met treffende omschrijvingen van omgeving en voorvallen of met bloedstollende en zinderende spanning: het is werkelijk fantastisch.
En waar je denkt dat het niet bruter kan dan Ragdoll, is Marionet toch nog een niveau waanzinniger. De lappenpop-scene in Ragdoll staat nog in ieders geheugen gegrift, maar ook in Marionet zitten een aantal gedenkwaardige scenes. En dat is nu net wat deze thriller onderscheidend maakt, iets wat het doet uitsteken boven het gemiddelde misdaadboek. Nog ondersteboven van het nagelbijtende verhaal, wil je het liefst van de daken schreeuwen hoe goed het is en hoe snel iedereen dit boek moet gaan lezen. Dat is dan ook onze raad: leg alles aan de kant en begin aan deze voor Daniel Cole gedroomde opvolger van Ragdoll.