Friedrich Dürrenmatt (1921-1990) was een Zwitserse auteur die, met name in eigen land, bekend is geworden als auteur van poëzie, fictie en uiteindelijk ook misdaadromans. Uitgeverij Athenaeum heeft in de voorbijgaande jaren zijn oeuvre uitgegeven. De rechter en de beul, De verdenking en De belofte zijn klassiekers die elke rechtgeaarde thrillerliefhebber gelezen moet hebben. Als laatste in de reeks is nu een bundel uitgegeven met de drie verhalen De val, Pech en Smithy.

In De val maakt de lezer kennis met een fictief Politbureau. Oftewel, een regering in een Oostblokland waar het communisme hoogtij viert. Degene die aan de macht is, wordt gewipt maar heeft dit zelf in eerste instantie niet door. Bijzonder in het verhaal is dat er niet met namen wordt gewerkt, maar met letters uit het alfabet. Zo is de Voorzitter A, de minister van Defensie B etc. In Pech maakt de lezer kennis met meneer Traps. Traps is een vertegenwoordiger die veel langs de weg zit. Zijn auto krijgt pech en hij moet in een dorpje overnachten. Dat lukt; hij mag slapen bij een gepensioneerde rechter. Sterker nog, hij wordt uitgenodigd om een herenavond mee te maken. Er komen een paar vrienden op bezoek; een oud-officier van justitie, een oud-jurist; de hele rechtbank is aanwezig. Wat Traps niet weet, is dat hij onderwerp van gesprek is. Een gesimuleerde rechtszaak heeft verregaande gevolgen…

Als laatste verhaal in de bundel is Smithy toegevoegd. Smithy is een arts die in dienst van de New Yorkse maffia zorgt dat bepaalde lijken ‘verdwijnen’. Als hij op een dag een opdracht niet accepteert, tekent hij zijn eigen doodsvonnis.

De drie verhalen zijn in de jaren ’50 door Friedrich Dürrenmatt opgetekend en zijn kenmerkend voor zijn schrijfstijl. Hij weet ogenblikkelijk onder de huid te kruipen van de lezer, die aan zijn water kan voelen dat dit niet goed gaat aflopen met de hoofdpersoon. De opmerking dat de verhalen van Dürrenmatt ‘verontrustend’ zijn, is dan ook op zijn plaats. Het is maar weinige auteurs gegeven op deze manier de lezer een verhaal in te trekken maar Dürrenmatt verstond deze kunst als geen ander.

De verhalen op zich zijn goed en interessant genoeg. Het grote risico bij bundels is dat je altijd verhalen met elkaar gaat vergelijken. In deze bundel ontkomen we daar ook niet aan. Op de vraag welk verhaal dan het beste is, is het antwoord volgens ons; Pech. Dat verhaal zuigt de lezer een neerwaartse spiraal in tot een punt waarop Pech tot een verbijsterende climax komt. Hoe heeft het zo ver kunnen komen? De andere twee verhalen zijn overigens ook van hoge kwaliteit en dat is een groot compliment, want het zijn slechts korte verhalen.

Voor de liefhebbers van klassieke, verontrustende en spannende verhalen is het werk van Friedrich Dürrenmatt verplichte kost. En daar hoort dan onherroepelijk ook deze bundel bij!