Bureau MaRiT is een basis van veiligheid op het Noordereiland in Rotterdam. Detective Marit Johansen zwaait er al enige jaren de scepter. Het bureau is fictief, de personage is fictief maar de pen en hand van de auteur is dat zeker niet. De in Barendrecht woonachtige Esther Vermeulen heeft voor ieder deel een paar belangrijke voorwaarden waar het aan moet voldoen. Ieder verhaal moet naast ernstig en spannend, vooral aantrekkelijk en ontspannen zijn om te lezen (lees hier onze recensies). Nadat ze zelf voor de uitgifte van vijf delen verantwoordelijk was, kruiste Veltman Uitgevers haar pad wat een kleine renovatie betekende voor de lay-out. Maar tussen de cover en achterflap is het de wil van de auteur die wet is en dat moet zo maar blijven, ook na deel 7; Het kattenpension.

Ontredderd klampt de alleenstaande Roza Pastel haar buurtgenoot Marit Johansen aan als haar kater Tobias plotseling is verdwenen. Normaal keert het beest wel terug maar dit keer niet. Marit belooft de ontdane vrouw eens rond te kijken. Een avondwandeling levert haar een vreemde situatie op die ze niet goed thuis kan brengen. Ook blijken er meer katten plotseling te verdwijnen in de buurt en uit de Maas wordt zelfs een zak met katten opgevist. Bij een bezoek aan Happy Cat, een pension voor gevonden katten, vindt ze de verloren Tobias en ze besluit het beest de volgende dag op te halen. Maar de volgende dag is de kooi waarin Tobias was opgesloten, vreemd genoeg verdwenen. En dat is niet het enige wat vreemd is aan het opvanghuis…

++ ‘De weeïge geur die ze ook al rook voor ze de deur ook maar had opengedaan en die ze zich waarschijnlijk inbeeldde. De dode lichamen die overal verspreid lagen, de ogen en de bek wijd opengesperd’ ++

Binnen de kennissenkring van Marit keren de vertrouwde namen natuurlijk weer terug. Natuurlijk is er meer dan voldoende aanleiding om collega en lover Jack Stevens en rechercheur en goede vriend Dix Boeks weer redelijk frequent langs te laten komen. Naast de hun bekende eigenaardigheden zijn ze deskundig genoeg om ook toegevoegde waarde te hebben in de zaak naar de verdwenen kater. Vermeulen leeft zo intens met haar protagonisten mee dat het voor haar ook moeilijk lijkt te worden om een favoriet te kiezen. Leuk om die onderlinge strijd om Marit steeds te zien ontbranden maar jammer dat het zo’n groot aandeel in het verhaal opeist. De detective Marit moet het in dit avontuur te vaak afleggen tegen de onzekere en besluiteloze Marit wiens gevoelens heen en weer klotsen tussen beide mannen.

Wel is de sociale betrokkenheid van de auteur herkenbaar terug te vinden in Marit, haar hoofdpersonage. Dat alles maakt dat Het kattenpension de lezer weer datgene geeft wat wordt verwacht. De auteur moet er voor waken door de serie heen niet teveel in herhaling te vallen met de wispelturigheid in de gevoelens van Marit. Ook al is herkenbaarheid belangrijk voor de auteur, het zou wellicht de serie goed doen om het spannende deel meer te laten overheersen en de romantiek wat meer ondergeschikt te maken. Nu lijkt het vleugje romantiek uit te groeien tot een (te) flinke vleug.