Kai Erik is het pseudoniem van de in 1983 in Finland geboren Kaj Korkea-aho. Naast het schrijven van boeken is hij ook werkzaam als columnist en schrijft hij toneelstukken en hoorspelen. In 2014 werd Kai Erik geprezen als één van de meest talentvolle schrijvers uit Finland. In Nederland is Het Boek Des Onheils onze eerste kennismaking met het talent van Kai Erik.
De kaft van het boek is even onheilspellend als de titel: “Het Boek Des Onheils”. Op de kaft is de hoofdingang van een oud schoolgebouw zichtbaar. De groene kleur van de toegangsdeur en de toren steekt af tegen de grauwe uitstraling van het schoolgebouw en de sombere, regenachtige lucht op de achtergrond. De lucht wordt geteisterd door opvliegende, zwarte vogels. Deze vogels versterken de duistere sfeer.
“Een onheilspellend boek? Hoe bedoel je?... Dat je in de hel komt als je het leest.” Hiermee is de toon gezet voor de sfeer van het boek. De plot wordt gevormd door een oud manuscript met onheilspellende gedichten dat nooit is uitgegeven. Eén ieder die het manuscript onder ogen krijgt ziet het leven vervolgens zo somber in dat zij een eind aan hun leven willen maken. Op hoofdlijnen volgt het boek de levensweg van een docent literatuurwetenschappen, Mickel Backman, en twee van zijn studenten, Pasi Maars en Calle Hollender. Op een dag informeert Mickel bij zijn studenten naar de onderwerpen die zij willen kiezen voor hun proefschrift. Als Pasi besluit zijn proefschrift te wijden aan een ongepubliceerde dichtbundel van de schrijver Leander Granlund dreigen de gruwelijke gebeurtenissen die zich hebben afgespeeld in de studietijd van Mickel aan het licht te komen. Mickel kent de ongrijpbare krachten van Granlund’s gedichten en wil voorkomen dat de geschiedenis zich herhaald.
Het is opmerkelijk hoe neerslachtig de verhaallijnen in Het Boek Des Onheils zijn. De personages worden van begin tot eind blootgesteld aan negatieve ontwikkelingen, denk hierbij aan relationele ontrouw, afwijzingen en zelfs seksueel misbruik. Hoofdzakelijk worden er twee separate verhaallijnen gehanteerd die slechts sporadisch in elkaar zijn verweven en geleidelijk aan het mysterie van de dichtbundel van Leander Granlund onthullen. Kai Erik heeft uitzonderlijk veel tijd gestoken in het beschrijven en uitdiepen van de karakters van de personages. De emoties die zij ervaren zijn daardoor ook voor de lezer goed herkenbaar en zelfs voelbaar. Het nadeel hiervan is dat de dichtbundel van Leander Granlund van ondergeschikt belang is, waardoor de lezer zich regelmatig zal afvragen welke kant het verhaal op gaat. Omdat er ook geen verrassende ontwikkelingen of plotwendingen worden gebruikt leest Het Boek Des Onheils weg als een roman, terwijl het boek toch wordt aangeprezen als een angstaanjagend spannend verhaal.
De schrijver maakt graag gebruik van lange zinnen met niet alledaags woordgebruik, waardoor het voor de lezer erg lastig is om in het verhaal te komen. Verder is de gehanteerde beeldspraak op enkele punten misplaatst, bijvoorbeeld: “De papierversnipperaar in de hoek was al ingeschakeld, de donkere spleet stond open en was klaar voor gebruik – als een gewillige vagina”. Niet echt een aanrader, dus...
De kaft van het boek is even onheilspellend als de titel: “Het Boek Des Onheils”. Op de kaft is de hoofdingang van een oud schoolgebouw zichtbaar. De groene kleur van de toegangsdeur en de toren steekt af tegen de grauwe uitstraling van het schoolgebouw en de sombere, regenachtige lucht op de achtergrond. De lucht wordt geteisterd door opvliegende, zwarte vogels. Deze vogels versterken de duistere sfeer.
“Een onheilspellend boek? Hoe bedoel je?... Dat je in de hel komt als je het leest.” Hiermee is de toon gezet voor de sfeer van het boek. De plot wordt gevormd door een oud manuscript met onheilspellende gedichten dat nooit is uitgegeven. Eén ieder die het manuscript onder ogen krijgt ziet het leven vervolgens zo somber in dat zij een eind aan hun leven willen maken. Op hoofdlijnen volgt het boek de levensweg van een docent literatuurwetenschappen, Mickel Backman, en twee van zijn studenten, Pasi Maars en Calle Hollender. Op een dag informeert Mickel bij zijn studenten naar de onderwerpen die zij willen kiezen voor hun proefschrift. Als Pasi besluit zijn proefschrift te wijden aan een ongepubliceerde dichtbundel van de schrijver Leander Granlund dreigen de gruwelijke gebeurtenissen die zich hebben afgespeeld in de studietijd van Mickel aan het licht te komen. Mickel kent de ongrijpbare krachten van Granlund’s gedichten en wil voorkomen dat de geschiedenis zich herhaald.
Het is opmerkelijk hoe neerslachtig de verhaallijnen in Het Boek Des Onheils zijn. De personages worden van begin tot eind blootgesteld aan negatieve ontwikkelingen, denk hierbij aan relationele ontrouw, afwijzingen en zelfs seksueel misbruik. Hoofdzakelijk worden er twee separate verhaallijnen gehanteerd die slechts sporadisch in elkaar zijn verweven en geleidelijk aan het mysterie van de dichtbundel van Leander Granlund onthullen. Kai Erik heeft uitzonderlijk veel tijd gestoken in het beschrijven en uitdiepen van de karakters van de personages. De emoties die zij ervaren zijn daardoor ook voor de lezer goed herkenbaar en zelfs voelbaar. Het nadeel hiervan is dat de dichtbundel van Leander Granlund van ondergeschikt belang is, waardoor de lezer zich regelmatig zal afvragen welke kant het verhaal op gaat. Omdat er ook geen verrassende ontwikkelingen of plotwendingen worden gebruikt leest Het Boek Des Onheils weg als een roman, terwijl het boek toch wordt aangeprezen als een angstaanjagend spannend verhaal.
De schrijver maakt graag gebruik van lange zinnen met niet alledaags woordgebruik, waardoor het voor de lezer erg lastig is om in het verhaal te komen. Verder is de gehanteerde beeldspraak op enkele punten misplaatst, bijvoorbeeld: “De papierversnipperaar in de hoek was al ingeschakeld, de donkere spleet stond open en was klaar voor gebruik – als een gewillige vagina”. Niet echt een aanrader, dus...
Image
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
De kaft van het boek is even onheilspellend als de titel: “Het Boek Des Onheils”. Op de kaft is de hoofdingang van een oud schoolgebouw zichtbaar. De groene kleur van de toegangsdeur en de toren steekt af tegen de grauwe uitstraling van het schoolgebouw en de sombere, regenachtige lucht op de achtergrond. De lucht wordt geteisterd door opvliegende, zwarte vogels. Deze vogels versterken de duistere sfeer.
“Een onheilspellend boek? Hoe bedoel je?... Dat je in de hel komt als je het leest.” Hiermee is de toon gezet voor de sfeer van het boek. De plot wordt gevormd door een oud manuscript met onheilspellende gedichten dat nooit is uitgegeven. Eén ieder die het manuscript onder ogen krijgt ziet het leven vervolgens zo somber in dat zij een eind aan hun leven willen maken. Op hoofdlijnen volgt het boek de levensweg van een docent literatuurwetenschappen, Mickel Backman, en twee van zijn studenten, Pasi Maars en Calle Hollender. Op een dag informeert Mickel bij zijn studenten naar de onderwerpen die zij willen kiezen voor hun proefschrift. Als Pasi besluit zijn proefschrift te wijden aan een ongepubliceerde dichtbundel van de schrijver Leander Granlund dreigen de gruwelijke gebeurtenissen die zich hebben afgespeeld in de studietijd van Mickel aan het licht te komen. Mickel kent de ongrijpbare krachten van Granlund’s gedichten en wil voorkomen dat de geschiedenis zich herhaald.
Het is opmerkelijk hoe neerslachtig de verhaallijnen in Het Boek Des Onheils zijn. De personages worden van begin tot eind blootgesteld aan negatieve ontwikkelingen, denk hierbij aan relationele ontrouw, afwijzingen en zelfs seksueel misbruik. Hoofdzakelijk worden er twee separate verhaallijnen gehanteerd die slechts sporadisch in elkaar zijn verweven en geleidelijk aan het mysterie van de dichtbundel van Leander Granlund onthullen. Kai Erik heeft uitzonderlijk veel tijd gestoken in het beschrijven en uitdiepen van de karakters van de personages. De emoties die zij ervaren zijn daardoor ook voor de lezer goed herkenbaar en zelfs voelbaar. Het nadeel hiervan is dat de dichtbundel van Leander Granlund van ondergeschikt belang is, waardoor de lezer zich regelmatig zal afvragen welke kant het verhaal op gaat. Omdat er ook geen verrassende ontwikkelingen of plotwendingen worden gebruikt leest Het Boek Des Onheils weg als een roman, terwijl het boek toch wordt aangeprezen als een angstaanjagend spannend verhaal.
De schrijver maakt graag gebruik van lange zinnen met niet alledaags woordgebruik, waardoor het voor de lezer erg lastig is om in het verhaal te komen. Verder is de gehanteerde beeldspraak op enkele punten misplaatst, bijvoorbeeld: “De papierversnipperaar in de hoek was al ingeschakeld, de donkere spleet stond open en was klaar voor gebruik – als een gewillige vagina”. Niet echt een aanrader, dus...