Ruth Ware heeft in een vrij korte tijd een grote reputatie opgebouwd, wat haar de bijnaam Queen of Suspence heeft opgeleverd en met name in Groot-Brittannië wordt zij regelmatig vergeleken met Agatha Christie. Vooral de manier waarop zij het verhaal en de karakters typeren is vergelijkbaar. Om na drie boeken vergeleken te worden met zo’n grootheid legt natuurlijk wel een bepaalde druk op de schouders om met het volgende verhaal die belofte in te lossen. Met De Dood van Mevrouw Westaway laat Ruth Ware zien dat ze nog niet in staat is om deze belofte gestalte te geven.

Ruth Ware is geboren in 1977 en groeide op in Lewes. Ze studeerde Engels aan de Universiteit van Manchester waar ze gefascineerd raakte door de oude Engelse taal en teksten uit Midden Engeland. Voordat ze als Ruth Ware haar boeken zou gaan schrijven, heeft ze in de jaren 2013 en 2014 vijf boeken geschreven onder de alias Ruth Warburton. Deze Young Adults boeken verschenen alleen maar in de Engelse taal als The Winter Trilogy. Vanaf 2015 schrijft zij onder haar eigen naam en komt In een donker donker bos uit, gevolgd door De vrouw in Suite 10. De recensies zijn goed en de boeken verkopen ook prima. Na Huis te koop en Leugenspel, verschijnt in 2019 De Dood van mevrouw Westaway.

Op de achterflap van het boek laat A.J. Finn, de schrijver van De vrouw in het raam optekenen dat ‘de dood van mevrouw Westaway is Ware 's beste thriller; donker en dramatisch, deels moordmysterie deels familiedrama en volledig onweerstaanbaar’. Door dit commentaar krijgt men als lezer toch een bepaalde verwachting van het verhaal. Ruth Ware kan deze verwachtingen zeker niet waarmaken. De dood van mevrouw Westaway is zelden spannend en kan ook als familiedrama niet boven de middelmaat uitkomen.

Als Harriet ‘Hal’ Westaway een bericht ontvangt van een notaris dat haar grootmoeder is overleden en dat er een flinke erfenis op haar wacht, is dat prachtig nieuws voor haar. Ze zit namelijk diep in de schulden. Het enige probleem wat tussen haar en die flinke erfenis is staat is de waarheid. Haar grootouders zijn namelijk al jaren eender overleden.

Vanaf het moment dat Hal besluit om toch af te reizen naar het landgoed van de Westaway ‘s om zich voor te doen als de kleindochter steekt ze haar hand in een wespennest en kan ze niet meer terug. Ze raakt steeds verder verstrikt in haar opgezette leugens en de duistere voorgeschiedenis van de familie, en iemand wil koste wat kost voorkomen dat de grimmige waarheid aan het licht zal komen, al moeten daar slachtoffers voor vallen.

Ruth Ware kan heel goed een verhaal vertellen. Haar taalgebruik is buitengewoon goed en ze weet erg goed om de kilheid die in de familie heerst weer te geven in de tekst. De beschrijvingen van de personages zijn prima en ze zijn vrij fijn voor de geest te halen van de lezer. In deze punten kent dit boek geen enkele zwakte.

Maar dit verhaal is allerminst een thriller. Het komt eigenlijk neer op een wat uitgekauwd concept van een Engelse familie met oud geld (geld dat voor het grootste deel is opgedroogd in het Interbellum) waarbij de dominante moeder komt te overlijden, een oud groot huis achterlaat waarbij het onderhoud uit de vorige eeuw stamt en er toch nog wel een aardige som geld is om te verdelen. Kinderen die verlekkerd wachten op de erfenis en dan komt er een totaal onbekende jongedame die er met de buit vandoor gaat.

Met dit thema zijn al boekenkasten vol geschreven en zelfs Ruth Ware kan geen nieuw elan geven aan dit toch uitgemolken thema. Daarbij komt dat in het verhaal door de schrijfster het hoofdpersonage als een twijfelachtige jongedame wordt neergezet die telkens weer twijfelt over haar oprechtheid ten opzichte van de familie. Dat is op zich een te prijzen streven maar Ruth Ware gaat net even te ver door met deze tweestrijd dat het te dominant in het verhaal gaat worden en dat maakt boek er niet spannender op. Eigenlijk is het grootste deel van het boek een aaneenschakeling van gesprekken tussen familieleden en Hal die zich constant schuldig blijft voelen. Men wil als lezer dat er meer vaart in komt maar het blijft hangen tussen toenemende spanning en teleurstelling.

Als thriller is dit boek echt niet geschikt, maar voor lezers die een familieroman willen lezen is dit prima te doen. Maar voor een schrijfster die de bijnaam The Queen of Suspence krijgt is dit absoluut onvoldoende.

Het zou voor Ruth Ware beter zijn om deze bijnaam ver van zich te werpen en zich te concentreren op wat zij echt wil doen. Thrillers of familieromans. Haar schrijfstijl is in ieder geval perfect voor beide genres.