De Noorse schrijver Gunnar Staalesen is een oude rot in het vak. Al in 1967 schreef hij zijn eerste boek, maar zijn grote bekendheid heeft hij te danken aan de serie rondom privédetective Varg Veum. In 1977 verscheen het eerste deel en inmiddels zijn we 42 jaar en 20 delen verder. Een aantal boeken zijn succesvol bewerkt en verfilmd met Trond Espen Seim als Varg Veum. Ook is Staalesen werkzaam in Den Nationale Scene, het grote theater in Bergen waar de auteur ook woont. Laat de kinderen tot mij komen is zijn nieuwste boek dat in Nederlandse vertaling in de winkel ligt. In vrijwel alle boeken van Staalesen speelt Bergen een grote rol. Volgens de auteur -in een interview met ons- is 'Bergen een opzichzelfstaand karakter in mijn boeken'. 

Op een ochtend wordt privédetective Varg Veum van zijn bed gelicht, op verdenking van betrokkenheid bij een pedofielennetwerk. Het wordt nog erger als er op zijn computer daadwerkelijk kinderporno wordt gevonden en foto’s waarop hij in een compromitterende houding te zien is. Veum weet echter dat hij onschuldig is. Helaas kan hij de politie hier niet van overtuigen en dus blijft hij vastzitten op het bureau. Om zijn onschuld aan te tonen zit er niks anders op dan te ontsnappen uit het politiebureau en op zoek te gaan naar degene die hem erin wil luizen.

Varg Veum is een rauwe detective: hij drinkt te veel en gaat regelmatig zijn boekje te buiten. Hij heeft al veel meegemaakt en lezers die hem van het begin af aan hebben gevolgd, hebben hem ouder en harder zien worden. Doordat Veum zo’n interessant personage is blijven de boeken keer op keer boeien. Staalesen heeft met Varg Veum dan ook een detective geschapen die zich mag en kan meten met Kurt Wallander van Henning Mankell en Harry Hole van Jo Nesbø.

Staalesen verstaat de kunst om ieder boek als een standalone te schrijven. Hierdoor kan de lezer op ieder moment in de serie instappen. Zijn boeken zijn meestal erg actueel en gaan over onderwerpen die op dat moment in de samenleving leven. Zo komt in Laat de kinderen tot mij komen de vluchtelingencrisis en kindermisbruik aan bod. Dat laatste is geen prettig onderwerp om over te lezen, maar het is wel nodig dat dit onder de aandacht wordt gebracht en dat doet Staalesen op een voortreffelijke manier.

Verwacht in Laat de kinderen tot mij komen geen wilde actiescènes of bloederige taferelen. Dit boek moet het hebben van een onderhuidse spanning, die tot aan het onverwachte einde aanwezig blijft. De plot zit ontzettend goed in elkaar, want raden hoe dit verhaal in elkaar zit is bijna onmogelijk. Dit is een ouderwetse detective die het moet hebben van gedegen speurwerk. Jammer dat dit genre tegenwoordig een beetje met uitsterven wordt bedreigd, het is zo’n genot om te lezen. Dus een oproep aan alle lezers: ga Laat de kinderen tot mij komen lezen. Je zult er geen spijt van krijgen!