Een tekenend kenmerk van de huidige succesvolle thrillers is met name de korte hoofdstukken met aan het einde een cliffhanger, waardoor de lezer uitgedaagd wordt om steeds maar weer verder te lezen.

Met name Matthew Arlidge en Robert Bryndza maken daar heel handig gebruik van. Het is niet nieuw maar wordt steeds meer gebruikt. Volgens Arlidge heeft dit vooral te maken met de snelheid waarin de maatschappij zich beweegt leeft. Als de aandacht spanne ook maar even afneemt haken lezers af.

Ook Jan van der Cruysse heeft dit concept ter harte genomen en zowel in zijn Bling Bling serie als in het nieuw verschenen boek Boem Boem 1 maakt hij handig gebruik van deze manier van het opbouwen van zijn verhalen.

In Boem Boem 1 slaagt de Vlaamse auteur ruimschoots in zijn opzet. Boem Boem 1 is minimaal net zo goed als de boeken uit zijn Bling Bling serie. Met dit nieuwe verhaal is Van der Cruysse weer gegroeid als auteur en is stilaan een schrijver die niet meer weg te denken is uit de top van de Vlaamse thrillerauteurs.

Jan van der Cruysse heeft in zijn eerste serie (Bling Bling) gebruik gemaakt van zijn kennis die hij heeft opgedaan in zijn toenmalige werkomgeving, Zaventem. Hij kon ruimschoots gebruik maken van zijn ervaring en wist dit prachtig over te brengen in zijn verhalen. Daarom was even afwachten of hij zijn niveau kon behalen als hij uit zijn comfortzone moest komen en een verhaal ging schrijven over een materie waar hij minder is thuis was. Dat is zeker gelukt en er is geen moment in het boek dat de auteur blijk geeft dat hij niet voldoende bagage heeft om dit verhaal geloofwaardig te kunnen schrijven.

Tijdens een marathon ter herinnering van de Olympische marathon van 1920 wordt in Antwerpen een aanslag gepleegd met handgranaten. Dit eist een gruwelijk tol onder de deelnemers en hulpverleners. IS weet niet hoe snel ze de aanslag moeten opeisen en de paniek onder de bevolking in België is groot. Met name de politie krijgt als heel snel de volle laag als ze niet op korte termijn een verdacht kunnen arresteren. Want ondanks de massale inzet van specialisten en middelen zijn de daders onvindbaar.

Wanneer kort na de eerste aanslag een nieuw bloedbad wordt aangericht onder wachtende ouders bij een Brusselse school, staat België in het negatieve middelpunt van de internationale belangstelling. De stukjes van de puzzel kunnen maar moeilijk bij elkaar worden gebracht maar geleidelijk lijkt er een link te zijn met de Belgische strijdkrachten die in Duitsland zijn gestationeerd.

In de jaren tachtig zijn in Duitsland twee Belgische militairen beschuldigd van diefstal en spoorloos verdwenen. Deserteerden zij of werden ze opgepakt? Het blijkt dat België geconfronteerd gaat worden met een van zijn echtste nachtmerries.

Van der Cruysse heeft twee grote verhaallijnen die centraal lopen door het verhaal heen. De aanslagen van 2020 in Antwerpen en de gebeurtenissen in 1986 in het Duitse Ludenscheid, waar het Belgische leger gelegerd is. De verhaallijn van 1986 is in het begin van het boek leidend en overschaduwt het verhaal uit 2020. Maar naarmate het boek vordert merkt de lezer dat de aandacht in de verschillende verhaallijnen kantelt. De auteur doet dit professioneel en bijna geruisloos. De auteur weet, zoals ook bij zijn vorige boeken, zijn personages bondig en filmisch in het verhaal te brengen. De humor die hij ook in zijn vorige verhalen gebruikte, is ook in Boem Boem 1 aanwezig en hij weet dit goed te doseren. Zijn personages die in 1986 de hoofdrol opeisen weet hij zo neer te zetten dat de lezer, ondanks hun criminele activiteiten, sympathie kunnen opbrengen voor deze twee soldaten.

Veel thrillers geschreven door Vlaamse auteurs gaan tegenwoordig om aanslagen die in België worden gepleegd. Dat is op zich niet onlogisch, maar heeft wel het gevaar in zich dat de overkill kan toeslaan. Van der Cruysse heeft echter een verrassende draai aan zijn verhaal gegeven die de lezer nooit ziet aankomen, waardoor hij op vakkundige wijze zich wegduwt van de aanslagen hype in de thrillerscene.

Boem Boem 1 is een aparte titel voor een boek, maar ligt in de lijn die de schrijver heeft ingezet. In zijn eerste serie heeft hij eigenlijk niet veel moeite gedaan om zijn titel terug te laten komen in het verhaal, naast dat er veel diamanten worden gestolen. Maar bij Boem Boem 1 is wel degelijk meer de titel in het verhaal terug te vinden, omdat de titel de bijnaam is van de vrouwelijke hoofdpersonage die door het gehele verhaal een belangrijke rol speelt.

Jan van der Cruysse heeft een onderhoudend en mooi verhaal geschreven en het einde van het boek geeft hij een startsein voor het tweede deel. Hij heeft echter niet het gemakkelijkste voorschot genomen en staat voor een enorme uitdaging om de lijn die hij heeft gekozen aan het einde van het boek om deze overtuigend in het tweede deel uit te werken. Als hij Boem Boem 2 net zo overtuigend weet te brengen als deel 1 dan kan hij bogen op een indrukwekkend verhaal.