‘Ze kan niet navertellen waarover hij het daarna nog heeft, weetjes over stambomen, families en archieven; haar kop zit vol met oma. Tussen al die strepen informatie ontwaart ze de vage contouren van iets monsterachtigs’

Een leven dat voor een belangrijk deel in het teken stond om, als docent, jonge mensen meer kennis bij te brengen, dat kenmerkt Herman De Jonghe wel. Het was dan ook pas in 2008 dat hij zijn debuut lanceerde, Koppenbergblues. Inmiddels kunnen zijn schrijfsels onderscheiden worden in romans, thrillers en werk voor het toneel. Voor Ondergrond ontving hij in 2016 een nominatie voor de Hercule Poirotprijs. Inhoudelijk kan worden gesteld dat zijn verhalen altijd goed zijn doordacht en ook wel een suggestieve waarheid bevatten of op waargebeurde feiten zijn gebaseerd. Zijn onlangs verschenen roman Een ongewenste erfenis, spreekt al voor het lezen tot de verbeelding van de lezer en activeert de verwachting dat het om een tocht door het verleden zal gaan.

Mien Ooms ontvlucht in 2016 in paniek het Vlaams-Limburgse Hasselt en overschrijdt de grens met buurland Duitsland. Na onenigheid met haar partner Marc, besluit ze dat het beter is om een tijdje onder de radar te verdwijnen. Ontslag als actrice, haar oma onlangs overleden en haar partner die schulden heeft die zomaar niet zijn af te betalen. Hoeveel meer kan een mens nog verdragen? Ze ontmoet Belle Gladrow en zij zorgt voor tijdelijke huisvesting in een huisje van haar zus Käte, in Sassenhagen, in Noord-Duitsland.

Een toevallige ontmoeting met Geert Spaepen uit Gent maakt een diepere indruk op haar dan ze zichzelf laat geloven. Spaepen is daar voor aankoop van een kasteel dat hij wil ombouwen tot een gasthuis.

Een jaar later blijkt Geert Spaepen in de Gentse gevangenis NieuweWandeling te zitten op verdenking van de moord op Marnix Piesseurs. Mien Ooms is inmiddels terug in Vlaanderen en woont in het huisje dat ze heeft geërfd van haar oma. Haar leven neemt een onverwachte wending als ‘het huisje’ wat van zijn geheimen aan haar prijsgeeft….

‘De werkzaamheden aan het kasteel waren bezig, een graafmachine brulde, zwarte rook spoot uit de uitlaat, de schop ging diep de aarde in en klauwde moeizaam een hoop grond omhoog; uit de buit stak een bleek skelet’

Een ongewenste erfenis bestaat feitelijk uit twee verhaallijnen. Enerzijds krijgt Mien Ooms als gevallen actrice de aandacht hoe zij haar leven weer op de rails probeert te krijgen. Anderzijds speelt het leven van Geert Spaepen zich af in het Gentse gevang. Zijn verhaal krijgt vorm middels de gesprekken die hij voert met zijn raadsman Paul Hendrickx.

Als lezer is het vrij snel te concluderen dat beide verhaallijnen grotendeels door dialogen gedreven worden wat impliceert dat er zich nauwelijks onverwachte en/of verrassende situaties voordoen.

Met Een ongewenste erfenis heeft De Jonghe een verrassend en andersoortig verhaal op papier gezet dan dat van hem gewend is. Inhoudelijk zeer nauwkeurig tot in het kleinste detail opgebouwd en ook zo op papier gebracht, dempt dat alle snelheid tot minder dan wandeltempo. Veel personages worden genoemd waarbij het voor de meeste niet verder dan benoemen blijft en voor een enkele ook een lijfelijke rol is weggelegd. Toch is het aan de lezer om dit allemaal tot zich te nemen en in samenhang met elkaar te brengen wat op zich een hele kluif zal zijn maar ook uitdagend is. Intriges winnen het in deze roman van de spanning en zal de grootste nieuwsgierigheid van de lezer ook uit gaan naar; hoe zit het nu feitelijk met deze twee (Mien en Geert) personages in relatie tot hun voorouders in elkaar? Met aan het einde van de regenboog de gewoonlijk aanwezige pot goud of een volle emmer desillusie….