Terrence Lauerhohn (1960) is geboren in Den Bosch en woont nu in Zeeland. Op zijn 51ste is hij gestart met schrijven. Noptula was zijn eerste boek, een science fictionroman. Hij schreef meerdere boeken en verhalen, die ook in Amerika zijn uitgegeven. Hij wil zich niet tot één genre beperken, zijn fantasie is zijn uitgangspunt, waarbij raakvlakken zijn met horror, thrillers, fantasy en science fiction. Blauwe bonen is zijn zesde boek (lees hier onze eerdere recensies van zijn werk). Deze valt in de categorie 'psychologische thriller'.

Blauwe bonen heeft een overwegend zwarte omslag, met op de voorkant een foto van een man op de achterzijde gezien, met een vuurwapen in de hand, achter zijn rug. In witte letters staan titel en schrijver vermeld. Het motto van het boek geeft toelichting op de titel: ‘Daer gy in ’t geraes en gedonder van ’t geschut moet staen, dat u de blauwe bonen om de ooren vliegen’ (Desiderius Erasmus).

In Blauwe bonen wordt een periode uit het leven van De Crooner beschreven. Hij is een huurmoordenaar, met vele connecties in de onderwereld. Als er bij een gepleegde moord wat mis is gegaan wordt hij gezocht door een belangrijke figuur uit deze wereld. De Prikker wordt op hem afgestuurd…

Het knappe aan Blauwe bonen is dat het verhaal, geschreven vanuit de hoofdpersoon, ervoor zorgt dat de lezer direct meekrijgt wat er gebeurt, maar tegelijkertijd ook in het hoofd van deze man kruipt. Dat maakt dat er af en toe (misschien ongewenst) een glimpje van sympathie en medeleven voor hem ontstaat. Lauerhohn gebruikt daar soms wat ‘verheven’ taalgebruik voor. Dit is als lezer wennen, maar klopt na een tijdje lezen wel bij de denkwereld van De Crooner.

‘Ditmaal gidst het onderbuikgevoel mijn geestelijke souvenirs naar mijn bewustzijn, begeleid door de reden van mijn soberheid. Naar de meest deplorabel bestraatte paden van mijn verleden. Mijn voorkeur voor hoeren heeft een begrijpelijke oorzaak. Oprechte genegenheid, liefde. Ze zijn voor mij niet weggelegd.’

Blauwe bonen is een spannend boek, want het plan van De Crooner om te ontsnappen aan de Prikker is een gewaagd plan. Hij besluit de dochter van de onderwereldbaas te ontvoeren, om die zo tot andere gedachten te brengen. Dit gaat absoluut niet zonder slag of stoot. Het is maar de vraag of het allemaal lukt en dat zorgt voor een continue spanningsboog.

‘Wegweg….Weg van hier. Ik trap het gaspedaal in tot het de mat raakt. Twee scooterrijders slippen net op tijd onderuit en verhinderen daarmee dat ze onder mijn wielen terechtkomen. Vier fietsers moeten daarmee kiezen voor gevaarlijke capriolen en het omver fietsen van voetgangers om een erger ongeluk te voorkomen. De motor ratelt. Ik prijs de auto de hemel in, scheld het vehikel naar de hel. Ik beloof het zaken waar auto’s niks aan hebben. Zolang hij maar blijft doorrijden. Voldoende tijd om in een van de spiegels te ontdekken of een hufter van de gangsterbaas klaarstond om mij sluiks te achtervolgen, mocht achtervolgen nodig zijn, en dat nu doet, heb ik niet.’

Hoe verder het verhaal vordert, hoe meer betrokkenheid er bij de lezer ontstaat, doordat er steeds uitvoerig aandacht blijft voor de Crooners gedachtegang. Daarbij worden af en toe flashbacks naar zijn verleden gemaakt. De ontvoerde gangsterdochter komt in het verhaal ook steeds meer tot leven, doordat ook over haar achtergrond meer bekend wordt in de gesprekken die ze samen voeren. Het wordt lastig om het boek weg te leggen, omdat de spanning in het nu opgevoerd wordt. De ontvoering, maar ook de daarna noodzakelijke vlucht, de achtervolging en de gepleegde moorden onderweg, het tempo komt er goed in. Het laatste hoofdstuk geeft een passend en verrassend einde van dit verhaal.

Kortom: Blauwe bonen is een spannende thriller voor lezers die niet bang zijn om zich in een huurmoordenaar te verplaatsen!