Na een aantal komische boeken debuteerde de Vlaamse Toni Coppers in 2008 als volbloed thrillerschrijver met Niets is ooit, het eerste deel in een thrillerreeks rondom Liese Meerhout. Inmiddels zijn we zo’n 16 delen verder en de Liese Meerhout-serie blijft onverminderd populair. Zijn boeken zijn meerdere keren genomineerd voor diverse prijzen en wonnen onder andere een aantal maal de Hercule Poirot Prijs. Ook is er een televisieserie gemaakt van de Liese Meerhout-serie die in 2016 werd uitgezonden op de VTM. Het pas verschenen Val is het tweede deel met privédetective Alex Berger.

In Londen wordt een jonge studente vermoord aangetroffen. Op haar buik laat de moordenaar een sneeuwbol met daarin het Atomium achter. Sara, agente bij Interpol, krijgt de zaak toegewezen en ze roept de hulp in van Alex Berger. Sinds de dood van zijn vrouw leeft Berger een teruggetrokken bestaan en Sara is één van de weinigen met wie hij nog contact heeft. Een tweede slachtoffer wordt in Vlaanderen gevonden en de steenrijke familie Bonard, met aan het hoofd David Bonard komt in beeld. Berger belooft wat research te doen en als hij van Bonard een uitnodiging krijgt voor een verblijf in zijn mythische landhuis, is toekijken voor Berger geen optie meer.

Vaak is het bij vervolgdelen zo dat het aan te bevelen is de eerdere delen eerst te lezen, echter bij dit boek hoeft dat niet. Val functioneert prima als standalone. Coppers geeft genoeg informatie over het verleden van Alex en Sara om het boek te kunnen volgen. Beide hebben ze een traumatische gebeurtenis achter de rug en dat maakt dat ze het zo goed samen kunnen vinden: ze vinden steun bij elkaar.

De eerste helft van het boek verloopt traag, want Coppers neemt de tijd om alle personages te introduceren en alle verhaallijnen op te zetten. Hoewel dit dus wel ten koste van het tempo gaat, is het niet storend. De personages zijn interessant en doordat er veel aandacht is voor de privélevens van zowel Sara, als Alex, leren we ze goed kennen. Halverwege het boek komt de zoektocht naar de dader pas echt los. Alle lijntjes komen uiteindelijk mooi en overtuigend bij elkaar.

De schrijfstijl van Coppers is prettig: korte, goed leesbare en verzorgde zinnen en veel aandacht voor de plekken en de omgeving waar het boek zich afspeelt. Val heeft bovendien een maatschappelijk tintje: de schrijver laat doorschemeren dat hij zich zorgen maakt over de klimaatverandering in de wereld. Één van zijn personages is klimaatactiviste.

Dit boek moet het vooral hebben van de goed uitgewerkte personages, want spanning is minimaal aanwezig. Desalniettemin leest dit boek als een trein en is Coppers gewoon één van de beste (thriller)schrijvers van onze zuiderburen.