‘Ik was op mijn zevende op gunstige en ongunstige voortekenen gaan letten- eerst omdat mijn moeder dat ook deed, en later omdat ik een methode wilde hebben om te kunnen voorspellen wat er met me zou gebeuren. Wanneer we in de wachtkamer bij de dokter zaten, had ik altijd hetzelfde zenuwachtige gebonk in mijn borst.’In de hoofdstukken die vanuit Patty verteld worden, wordt het ‘nu’ weergegeven. Na haar vrijlating smeekt Patty haar dochter om bij haar te mogen wonen. Ze wil een positief contact met haar opbouwen en haar vergeven voor haar getuigenis. Rose Gold staat haar moeder toe bij haar te komen wonen, tot angst van de mensen om hen heen. Maar, zij is inmiddels volwassen en kan zichzelf goed redden en bovendien kent ze haar moeder heel goed …
‘Ik ga wat sneller lopen en probeer mijn gedachtes te verzetten door het gesprek met Mary nog een keer in mijn hoofd af te spelen. Het komt allemaal neer op één vraag: is Rose Gold ziek of niet? Zo niet, wat voor baat denkt ze erbij te hebben door te doen alsof ze een eetstoornis heeft? Wat wil ze? Aandacht? Medeleven? Ervoor zorgen dat de buren een nog grotere hekel aan me krijgen?’Door die uitgebreide weergave van wat er in de hoofden van Patty en Rose Gold omgaat, word je snel meegenomen in het verhaal. Dat is een verdienste van het schrijftalent van Stephanie Wrobel, die met een beeldende schrijfstijl de lezer aan zich weet te binden. Dan is er nog de verhaallijn over de vader van Rose Gold. Haar moeder heeft haar altijd verteld dat die overleden is, maar is dat wel zo? Het wordt extra spannend als Rose Gold ook bijzondere dingen gaat doen. In de laatste hoofdstukken komt het tot een verrassende ontknoping, waarin pas duidelijk wordt gemaakt hoe de vork werkelijk in de steel zit. Hiermee laat Wrobel zien, naast een begenadigde pen te hebben, ook oog te hebben voor een goed plot. Ze laat haar personages de verhaallijnen rustig uiteenzetten, om op het laatst met een spetterende climax te komen. De spanningsboog blijft hierdoor tot het laatst gespannen.
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
All author reviews‘Ik was op mijn zevende op gunstige en ongunstige voortekenen gaan letten- eerst omdat mijn moeder dat ook deed, en later omdat ik een methode wilde hebben om te kunnen voorspellen wat er met me zou gebeuren. Wanneer we in de wachtkamer bij de dokter zaten, had ik altijd hetzelfde zenuwachtige gebonk in mijn borst.’In de hoofdstukken die vanuit Patty verteld worden, wordt het ‘nu’ weergegeven. Na haar vrijlating smeekt Patty haar dochter om bij haar te mogen wonen. Ze wil een positief contact met haar opbouwen en haar vergeven voor haar getuigenis. Rose Gold staat haar moeder toe bij haar te komen wonen, tot angst van de mensen om hen heen. Maar, zij is inmiddels volwassen en kan zichzelf goed redden en bovendien kent ze haar moeder heel goed …
‘Ik ga wat sneller lopen en probeer mijn gedachtes te verzetten door het gesprek met Mary nog een keer in mijn hoofd af te spelen. Het komt allemaal neer op één vraag: is Rose Gold ziek of niet? Zo niet, wat voor baat denkt ze erbij te hebben door te doen alsof ze een eetstoornis heeft? Wat wil ze? Aandacht? Medeleven? Ervoor zorgen dat de buren een nog grotere hekel aan me krijgen?’Door die uitgebreide weergave van wat er in de hoofden van Patty en Rose Gold omgaat, word je snel meegenomen in het verhaal. Dat is een verdienste van het schrijftalent van Stephanie Wrobel, die met een beeldende schrijfstijl de lezer aan zich weet te binden. Dan is er nog de verhaallijn over de vader van Rose Gold. Haar moeder heeft haar altijd verteld dat die overleden is, maar is dat wel zo? Het wordt extra spannend als Rose Gold ook bijzondere dingen gaat doen. In de laatste hoofdstukken komt het tot een verrassende ontknoping, waarin pas duidelijk wordt gemaakt hoe de vork werkelijk in de steel zit. Hiermee laat Wrobel zien, naast een begenadigde pen te hebben, ook oog te hebben voor een goed plot. Ze laat haar personages de verhaallijnen rustig uiteenzetten, om op het laatst met een spetterende climax te komen. De spanningsboog blijft hierdoor tot het laatst gespannen.
Write your review!