Manchester, 1867. Er heerst onvrede in de stad. De Noord-Ierse Fenians zijn ontevreden over de Engelse overheersing van hun land en proberen die overheersing te ondermijnen. Door demonstraties, maar ook door sabotages en zelfs aanslagen. Stephen Doyle is een van die Fenians. Hij heeft gevochten in de Amerikaanse Burgeroorlog en komt vanaf dat continent naar Manchester om ‘De Zaak’ te helpen.
Aan de andere zijde staat de Ierse politieagent James O’Connor. Hij is vanuit Dublin in Manchester gearriveerd om de Engelse politie te helpen in hun strijd tegen de Fenians. Hij draagt echter een duister verleden met zich mee. Het is een kwestie van tijd dat de twee de degens kruisen…
Ian McGuire kennen we van het geweldige Het noordwater (lees hier onze recensie). Dat boek was zo’n succes, dat het inmiddels door de BBC wordt omgebouwd tot zesdelige tv-serie.
De weigeraar is eigenlijk net zo’n heftige roman als Het noordwater. Het speelt zich af in een tijd waarin romantiek ver te zoeken is. In Manchester is het vies, goor en ongezond. McGuire weet dit uitstekend tot leven te wekken voor de lezer. Hij schrijft expliciet, laat geen details weg en zorgt er op die manier voor dat Manchester in al zijn lelijkheid voor je ogen realiteit wordt.
De onderkant van de 19de eeuwse Engelse maatschappij is geen plek voor tere zieltjes, of pacifisten. Het is letterlijk strijden om te overleven. Tegen die achtergrond worden Doyle en O’Connor door Ian McGuire in de straten van Manchester gedropt. Er zijn net drie Noord-Ierse mannen veroordeeld tot de dood, met allemaal rumoer tot gevolg. Er gaan geruchten van tegenbewegingen door de Ierse Fenians, maar niemand weet waar of wanneer. O’Connor moet daar achter zien te komen. Maar dat gaat niet zonder slag of stoot, want de politieagent draagt een verleden met zich mee die zwaar op hem drukt. Eigenlijk is Manchester voor hem een tweede kans, maar door de Engelsen wordt hij niet als vol aangezien.
Aan de andere kant moet de mysterieuze Stephen Doyle de Engelse ‘overheerser’ een slag toebrengen. In een stad die nieuw voor hem is, moet hij zijn weg zien te vinden. Ook Doyle draagt een verleden met zich mee; als veteraan van de Burgeroorlog zag hij veel. En als jongetje werd hij door zijn oom mishandeld. Het tekende hem. Ian McGuire laat zijn protagonisten als twee volleerde stijldansers om elkaar heen dansen. Het is een onbewust kat-en-muis spel die de twee met en voor elkaar spelen. Maar uiteindelijk kan er maar een aan het langste eind trekken in dit spel dat alleen maar verliezers zal kennen.
De schrijfstijl van McGuire is zoals gezegd expliciet. Maar hij wordt nergens banaal, of plat. De auteur hanteert een bewuste maar tegelijkertijd ook schone pen; zijn zinnen zijn vol en prachtig opgezet. Soms is het net alsof je een gedicht leest, maar dan wel eentje waarin je schoenen onder de modder, poep en andere vuiligheid komt te zitten. Dit maakt het lezen van De weigeraar niet per definitie gemakkelijk, maar wel een bijzonder aansprekende leeservaring.
Eigenlijk klopt alles aan De weigeraar. De tijdsgeest van de late 19de eeuw wordt op een prachtige, doordringende manier tot leven gewekt. De personages zijn goed uitgediept en komen tot leven op papier. De duistere sfeer spat van de pagina’s af en de lezer zal zich afvragen; voor wie loopt deze pirouette op leven en dood niet goed af? Gaat het beleven, gaat het ervaren; dompel je zelf onder in het vuile Manchester en kom er met een ervaring rijker weer uit!
Aan de andere zijde staat de Ierse politieagent James O’Connor. Hij is vanuit Dublin in Manchester gearriveerd om de Engelse politie te helpen in hun strijd tegen de Fenians. Hij draagt echter een duister verleden met zich mee. Het is een kwestie van tijd dat de twee de degens kruisen…
Ian McGuire kennen we van het geweldige Het noordwater (lees hier onze recensie). Dat boek was zo’n succes, dat het inmiddels door de BBC wordt omgebouwd tot zesdelige tv-serie.
De weigeraar is eigenlijk net zo’n heftige roman als Het noordwater. Het speelt zich af in een tijd waarin romantiek ver te zoeken is. In Manchester is het vies, goor en ongezond. McGuire weet dit uitstekend tot leven te wekken voor de lezer. Hij schrijft expliciet, laat geen details weg en zorgt er op die manier voor dat Manchester in al zijn lelijkheid voor je ogen realiteit wordt.
De onderkant van de 19de eeuwse Engelse maatschappij is geen plek voor tere zieltjes, of pacifisten. Het is letterlijk strijden om te overleven. Tegen die achtergrond worden Doyle en O’Connor door Ian McGuire in de straten van Manchester gedropt. Er zijn net drie Noord-Ierse mannen veroordeeld tot de dood, met allemaal rumoer tot gevolg. Er gaan geruchten van tegenbewegingen door de Ierse Fenians, maar niemand weet waar of wanneer. O’Connor moet daar achter zien te komen. Maar dat gaat niet zonder slag of stoot, want de politieagent draagt een verleden met zich mee die zwaar op hem drukt. Eigenlijk is Manchester voor hem een tweede kans, maar door de Engelsen wordt hij niet als vol aangezien.
Aan de andere kant moet de mysterieuze Stephen Doyle de Engelse ‘overheerser’ een slag toebrengen. In een stad die nieuw voor hem is, moet hij zijn weg zien te vinden. Ook Doyle draagt een verleden met zich mee; als veteraan van de Burgeroorlog zag hij veel. En als jongetje werd hij door zijn oom mishandeld. Het tekende hem. Ian McGuire laat zijn protagonisten als twee volleerde stijldansers om elkaar heen dansen. Het is een onbewust kat-en-muis spel die de twee met en voor elkaar spelen. Maar uiteindelijk kan er maar een aan het langste eind trekken in dit spel dat alleen maar verliezers zal kennen.
De schrijfstijl van McGuire is zoals gezegd expliciet. Maar hij wordt nergens banaal, of plat. De auteur hanteert een bewuste maar tegelijkertijd ook schone pen; zijn zinnen zijn vol en prachtig opgezet. Soms is het net alsof je een gedicht leest, maar dan wel eentje waarin je schoenen onder de modder, poep en andere vuiligheid komt te zitten. Dit maakt het lezen van De weigeraar niet per definitie gemakkelijk, maar wel een bijzonder aansprekende leeservaring.
Eigenlijk klopt alles aan De weigeraar. De tijdsgeest van de late 19de eeuw wordt op een prachtige, doordringende manier tot leven gewekt. De personages zijn goed uitgediept en komen tot leven op papier. De duistere sfeer spat van de pagina’s af en de lezer zal zich afvragen; voor wie loopt deze pirouette op leven en dood niet goed af? Gaat het beleven, gaat het ervaren; dompel je zelf onder in het vuile Manchester en kom er met een ervaring rijker weer uit!