De Amerikaanse Josh Malerman is naast schrijver ook zanger en songwriter van de band The High Strung. Zes jaar lang heeft hij het hele land rond getourd en veel van zijn boeken schreef hij tijdens deze tours. In 2014 kwam zijn eerste boek Bird Box uit, dat in het Nederlands verschenen is onder de titel De Kooi (lees hier de recensie). Grote bekendheid kreeg dit boek echter pas nadat de verfilming op Netflix, met in de hoofdrol o.a. Sandra Bullock, was verschenen. Daarna heeft Malerman nog een aantal boeken geschreven maar die zijn nooit in het Nederlands vertaald. Maar nu, zes jaar later, is daar Malorie, het vervolg op De kooi. 

Twaalf jaar nadat Malorie en haar kinderen de rivier op voeren op zoek naar veiligheid, zijn blinddoeken nog steeds het enige wat de mensheid kan behoeden voor een gruwelijk einde. Eén blik op de wezens die de wereld bevolken zal iemand immers tot onuitsprekelijk geweld drijven en na al die jaren is er nog steeds geen verklaring of oplossing voor deze gebeurtenissen. Dan krijgt Malorie verbijsterend nieuws: iemand van wie ze heel veel houdt is misschien nog in leven. Malorie staat voor nu een onmenselijke keuze: blijft ze in haar veilige, beschermde omgeving? Of begeeft ze zich in de duisternis, op weg naar een hoopvollere toekomst? 

Ondanks dat er twaalf jaar zitten tussen de gebeurtenissen in De kooi en Malorie, gaat het laatstgenoemde boek verder waar het eerste deel is geëindigd. Het is dus ook sterk aan te bevelen om eerst De kooi te lezen, dit voor een beter begrip van de gebeurtenissen die ertoe hebben geleid dat Malorie en haar kinderen zijn waar ze nu zijn. 

In dit deel komen we veel meer te weten over het verleden van Malorie en dit zorgt ervoor dat je als lezer nog meer met haar gaat meeleven en je leert haar weer een stuk beter kennen. Ook de kinderen zijn ouder en inmiddels echte pubers: vooral Tom is erg nieuwsgierig, wil de wereld leren kennen en neemt niet zomaar alles aan wat Malorie hem vertelt. 

Het is knap dat Malerman zo’n onheilspellende en spannende sfeer weet op te roepen, zonder dat hij de wezens ooit beschrijft. Maar misschien is het juist deze subtiliteit die het boek zijn creepy sfeer meegeeft: hij laat de fantasie van zijn lezers het werk doen. Het taalgebruik van Malerman is kort en bondig, soms zelfs bijna staccato. Hierdoor leest het boek snel weg maar soms wordt een mooie volzin wel een beetje gemist. Klein minpuntje is dat het einde een beetje wordt afgeraffeld, maar het is wel een einde dat hoop geeft en dat kan iedereen in deze tijden wel gebruiken. 

Je kunt je afvragen of een tweede deel per se nodig was: De kooi kende een afgerond en bevredigend einde. Echter, nu het tweede deel er eenmaal is, kunnen we concluderen dat we misschien niet wisten wat me misten. Tuurlijk, Malorie heeft niet de impact die het eerste boek had, en dat kan ook bijna niet anders, maar er zit een goed verhaal in, het is onheilspellend en de karakters zijn geloofwaardig.