We geven het je te doen. Na drie ontzettend goed ontvangen boeken, een vierde thriller schrijven. Weet je dan het hoge niveau vast te houden, of vindt er verval plaats? De Britse auteur C.J. Tudor kan er over meepraten; zij is behept met een groot schrijverstalent en na kleppers van thrillers als De Krijtman, De terugkeer en De Anderen is ze terug met Brandende meisjes. Weet ze haar reputatie van ‘de Britse Stephen King’ nogmaals waar te maken?

Maak kennis met Jacqueline (Jack) Brooks en haar dochter Flo. Ze verhuizen van het drukke Nottingham, met enige tegenzin, naar het plattelandsdorpje Chapel Croft. Het ligt in het groene, glooiende East Sussex. Jack is pastoor en ze heeft de opdracht gekregen om, na de zelfmoord van haar voorganger aldaar, de gemeente voor te gaan.

In het dorpje aangekomen merken de twee al direct een hoop weerstand. Wanneer Jack kennismaakt met Simon Harper blijkt er direct meer aan de hand te zijn. Harper is de rijke boer uit het dorp, die nagenoeg alle sociale activiteiten sponsort en zo een dikke vinger in de pap heeft. Zo ook in de lokale kerkgemeenschap.

Flo maakt op niet al te zachtzinnige wijze kennis met de dochter van Simone; deze Rose terroriseert samen met het neefje. En ook nieuwkomer Flo wordt op de proef gesteld. Zij maakt op haar beurt kennis met de wat duistere jongen Wrigley, waar ze langzaamaan een band mee opbouwt.

De twee hebben het echter niet gemakkelijk in Chapel Croft. En dat is logisch, want het dorp lijkt op een sluipende wijze duistere geheimen te herbergen. Zoals de martelaarsdood van een stel protestanten, vijfhonderd jaar geleden. Daar eindigden toen acht martelaren, waaronder twee jonge meisjes, op de brandstapel. En dat is niet het enige; dertig jaar geleden verdwenen de meisjes Merry en Joy spoorloos. Sindsdien is er geen teken van leven meer gegeven...

Het is C.J. (Caz) Tudor wel toevertrouwd om een gemeenschap neer te zetten die op het eerste oog open en sociaal blijkt, maar met een iets nadere blik de nodige geheimen herbergt. En dat is ook weer het knappe vertrekpunt in Brandende meisjes. Chapel Croft, met alle bijzondere personages die er wonen, wordt door Tudor uitstekend tot leven geroepen. Tot aan de wat zonderlinge ouderling aan toe; alle details worden goed, maar met snelheid, uitgewerkt door de auteur.

Tudor neemt de tijd om de plot neer te zetten. Het lijkt zelfs een tijdje uit te draaien op een ‘dertien-in-een-dozijn’ thriller, maar na op ongeveer de helft van de thriller geeft Tudor vanuit het niets opeens een dot gas en is het vasthouden én genieten geblazen. Brandende meisjes wordt met name verteld vanuit het oogpunt van de Brooksen; Jack en dochter Flo. Jack vanuit de ik-variant, Flo vanuit de derde persoon. Hun gezichtspunten worden afgewisseld met andere verhaallijnen, die allen hun meerwaarde blijken te hebben in de plot.

Chapel Croft heeft geheimen, dat weet de lezer vanaf het begin. Maar gaandeweg het verhaal weet Tudor er steeds meer aan te voegen, totdat niet meer duidelijk is hoe de verhoudingen nou echt liggen en wie wat heeft gedaan. Dat maakt Brandende meisjes tot een thriller van het hoogste niveau. Voeg daarbij de ingrediënten die het tot een echte Tudor maken -snelheid, wat horror, een duistere geschiedenis, genoeg spanning en een onverwachtse plottwist- en je weet het; de lezer zit de komende avonden gekluisterd aan dit geweldige, Kingiaans aandoende verhaal. Tudor zet de hoge standaard die ze voor zichzelf heeft gezet door!