De manier waarop iemand zich beweegt is net zo uniek als een iris, de vorm van een oor of een vingerafdruk, en het heeft een naam: Gait. Gait is het thrillerdebuut van Ron Poplar. Ron Poplar heeft het nodige gezien van de wereld. In zijn jonge jaren is hij liftend door de Verenigde Staten getrokken en heeft hij veel gereisd in zowel Europa als Azië. Tijdens zijn reizen ontmoette hij allerlei mensen: van smokkelaars en drugdealers tot goeroes en geheim agenten en alles daar tussen in. Volgens de beschrijving op de achterzijde van het boek is Gait tot stand gekomen zonder enige vorm van research. Ron Poplar meende voldoende te hebben aan zijn opgedane kennis en levenservaring. Wij hopen dat dit niet ten koste gaat van de kwaliteit.

“Een korte tijd kan Hans denken dat hij zijn verleden achter zich heeft gelaten. Maar zoals iedereen weet, kan je je verleden begraven, ergens diep in je geest, maar daar blijft het wel op de loer liggen, als een stille, geduldige vulkaan.”

Hans Delighte is een jonge twintiger die werkt als pakketbezorger en zeer behendig is in de vechtsport Muay Thai. Hans heeft een getraumatiseerde jeugd doorgemaakt in jeugdinstelling Zorg en Kracht. De directeur en begeleiders binnen deze jeugdinstelling waren minder begaan met de zorg voor hun cliënten, maar hielden er een eigen agenda op na. De veelal jonge cliënten werden gedrogeerd en misbruikt door vooraanstaande figuren uit de samenleving, en dat onder het toeziend oog van de directeur en begeleiders. Hans heeft echter besloten het recht in eigen handen te nemen en zint op wraak.

De stagiair rechercheur Disha Tarhal raakt betrokken bij het onderzoek naar de moord op één van de begeleiders van de jeugdinstelling Zorg en Kracht. Haar onderzoek wordt echter bemoeilijkt door de racistische en corrupte cultuur binnen de politieorganisatie. Zij doet echter wel een ontdekking. Op de beelden van een beveiligingscamera herkent zij de wijze waarop de dader zich voortbeweegt. Als door een noodlottig ongeval haar partner om het leven komt wordt zij, als allochtone nieuwkomer, daarop aangekeken. Zij wordt van het onderzoek gehaald en overgeplaatst naar een ander bureau. Disha is echter vastberaden het te maken tot rechercheur en haar zoektocht naar de dader voort te zetten.  

“Nu, de laatste jaren zijn die varkens ook vlees gaan eten. Ik weet ook niet waarom, dat hebben ze mij niet verteld. Dus zo nu en dan krijgen ze een zak met slachtafval, dan wordt hun vlees ook lekkerder en daar komen wij in de picture: wij hebben een lekker hapje voor de zwijnen in onze kofferbak en morgen is daar niets herkenbaars meer van over!”

Wat Gait anders maakt dan de gemiddelde thriller is het feit dat je als lezer, niet op zoek gaat naar de dader of het motief. Ron Poplar ‘verstopt’ zich niet achter een ingewikkeld en doordacht plot, maar legt direct al zijn kaarten op tafel. Deze strategie is niet bepaald bevorderlijk voor de spanning, maar desondanks weet Ron Poplar je van begin tot eind te boeien.

Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van de dader en van de betrokken rechercheurs, en dan met name de jonge politievrouw Disha Tarhal. De twee verhaallijnen komen steeds dichter bij elkaar en dit resulteert in een climax zodra de twee verhaallijnen samenkomen en Hans en Disha ontdekken dat zij meer gemeenschappelijk hebben dan op het eerste gezicht lijkt. 

Ron Poplar heeft een prettige schrijfstijl zonder veel opsmuk. Met behulp van korte, vlot lopende hoofdstukken houdt hij de snelheid in het verhaal waardoor het lastig is om het boek weg te leggen. Een opmerkelijk detail is dat Poplar in zijn verhaal ook ruimte laat voor de “verteller”. De verteller geeft zo nu en dan een toelichting op het verhaal en de hoofdstukken worden regelmatig beëindigd met een woord van de verteller waarin een tipje van de sluier wordt gelicht. De auteur zal dit bedacht hebben als cliffhanger, maar het heeft eigenlijk geen enkele toegevoegde waarde.  

De thrillers die worden uitgegeven door Beefcake Publishing zijn vaak net een beetje anders dan andere. De auteurs hanteren vaak een directe schrijfstijl en de inhoud is op zijn tijd rauw en confronterend te noemen. Dit alles wordt overgoten met een gezonde dosis humor en op deze wijze ontstaat een onderscheidende stroming aan thrillers. Ook Ron Poplar’s Gait past hier wat ons betreft goed tussen: een beetje vreemd, maar wel lekker.