Samantha Stroombergen is thrillerauteur en debuteerde in 2018 met De witte kamer. Dat was het begin van een drieluik over Léon Coeur en zijn nichtje Hanna Gosselaer. Met dit debuut won Stroombergen auteur de Gouden Strop. Het tweede deel met het duo in de hoofdrol, Zij die zwijgt, hebben we bij Thrillzone niet gelezen. Ondanks dat zijn we erg nieuwsgierig naar het laatste deel De dwalenden. Naast het auteurschap werkt Samantha Stroombergen als copywriter bij een multinational.

Net als Léon Coeur vanwege gezondheidsredenen het roer om wil gooien wat betreft zijn carrière, valt er op de deurmat een polaroid foto van een angstig meisje liggend in een weiland. Als Léon de foto omdraait treft hij op de achterkant coördinaten. Direct flitsen zijn gedachten terug naar tien jaar geleden. Toen werd Lena Delfosse, de beste vriendin van zijn nichtje Hanna Gosselaer, op soortgelijke wijze voor dood achtergelaten. Helaas konden ze voor haar niets meer betekenen.
Om dat voor te zijn, stapt Léon direct in de auto. Maar ook nu blijkt bij aankomst het meisje te zijn overleden. 

Ondanks het voorgenomen besluit het rustiger aan te doen, kan Léon het niet laten rusten. Adam Rooijmans, de moordenaar van Lena Delfosse, zit achter slot en grendel. Dus de grote vraag is; wie probeert hem te kopiëren en bovenal waarom?

In het debuut De witte kamer maakt de lezer kennis met Léon en Hanna en wordt er af en toe gerefereerd aan het verleden waarin Hanna haar beste vriendin kwijtraakte. Een prominente rol nam het echter niet in het verhaal. In De dwalenden krijgt de verdwijning van Lena Delfosse een grote rol en leren we Léon en Hanna nog beter kennen. Dit maakt dat de delen prima los van elkaar te lezen zijn. Het eerste deel van De dwalenden vertoont hierdoor wat minder spanning en wordt de lezer nieuwsgierig gehouden door het antwoord op de vraag: “wie is de dader”?

De auteur weet De dwalenden te starten met een spannende proloog. Vanuit verschillende personages wordt het verhaal daarna rustig verder opgebouwd. Léon kampt met een slechte lichamelijke conditie en zou het eigenlijk rustiger aan moeten doen. Toch kan hij het niet over zijn hart verkrijgen om dit te laten voor wat het is. Er moet een antwoord komen op de vraag; wie speelt er een spelletje met hen en waarom? Ondanks dat hij van zijn leidinggevende zich niet met de zaak mag bemoeien, omdat het te dichtbij staat, lijkt Léon moeilijk uit het veld te slaan te zijn. Hij zet met gevaar voor eigen leven alles op alles om de moordenaar te ontmaskeren.

Hanna had de dood van haar vriendin steeds meer een plekje gegeven, totdat alles door deze zaak weer wordt opgerakeld. Ze wil dan ook alles op alles zetten om te achterhalen wie achter deze daad zit. Waarom krijgt haar oom een polaroid foto? En wat wil de dader hen duidelijk maken? Hanna is de enige waarmee Adam Rooijmans wil praten. Regelmatig reist Hanna daarom met haar collega’s af naar Vught waar Adam verblijft. De gevangene heeft de touwtjes strak in handen en bepaalt de koers van de gesprekken. Langzaam maar zeker krijgt het duo meer info over het verleden die hen verder helpt naar de waarheid. De auteur weet vanaf dit punt de spanning in het verhaal te brengen en voert het tempo daarna steeds verder op. Doorgewinterde thrillerlezers zullen niet verrast worden door de uitwerking van de plot, maar dat mag de pret zeker niet drukken. In de climax wordt de spanning opgevoerd en kan de puzzel worden gelegd waarmee het drieluik op een passende manier wordt afgerond.

Samantha Stroombergen weet met haar vlotte, beeldende schrijfstijl een thriller te schrijven die fijn leesbaar is. De personages worden goed neergezet en krijgen in dit deel een nog diepere lading; hiervoor neemt de auteur goed de tijd en daardoor worden de hoofdrolspelers steeds aansprekender. 

Wat betreft verhaalopbouw en spanning zou Stroombergen nog meer gebruik kunnen maken van plottwists, waardoor de lezer meermaals op het verkeerde been wordt gezet en de spanning gedurende het hele boek aanwezig is. Dit zal haar werk op een nog hoger niveau tillen.

Al met al is De dwalenden een leuke en goed geschreven thriller, waarmee Stroombergen laat zien een auteur te zijn die de stijgende lijn doorzet. De schrijfstijl is toegankelijk en als je eenmaal begint, laat het verhaal je niet meer los; daar doet het ontbreken van echte plottwists niet aan af.