Lina Bengtsdotter bracht laatst haar derde boek uit in de reeks met de eigenzinning epolitie-inspecteur Charlie Lager in de hoofdrol: De man die een vreemde was. Wij stelden haar wat vragen!

Vertel onze lezers eens iets over jezelf?

Ik ben leraar Zweeds en Psychologie en tegenwoordig ook auteur. Ik groeide op in het kleine dorpje Gullspang, wat jullie ook kunnen kennen als de setting voor mijn thrillers.

Als je terugkijkt naar je eerste thriller; waar ben je dan het meest trots op?

Ik ben trots dat ik durfde te denken dat het ging lukken, dat ik het afmaakte en vervolgens naar een uitgever stuurde.

Welk boek van jou is, volgens jezelf, het beste?

Poeh, dat is een moeilijke vraag. Ik denk dat het lastig is om je eigen boeken te beoordelen. Het is een beetje als met mijn kinderen, die me regelmatig vragen wie ik het liefst vind. Met mijn eerste, zowel boek als kind, was het natuurlijk erg speciaal en nieuw. Maar met de tweede had ik geleerd en was ik meer vrij en relaxed. Ik denk ook dat mijn tweede boek meer mijn type novel is en met de derde zit ik nog steeds in die modus. Ik denk, nogmaals, dat het moeilijk is om iemands eigen werk te beoordelen. Dus eigenlijk is mijn antwoord op de vraag; ik weet het niet.

Hoe kwam Charlie Lager, je hoofdpersoon, tot leven?

Het was eigenlijk Annabelle die als eerste in mijn hoofd ontstond. Ik ‘zag’ haar lopen in de hete zomerstraten van Gullspang. Ik zag dat ze kapot was, bloedde, verdrietig en dronken. En toen begon ik haar vragen te stellen: ‘waar ben je geweest’, ‘waar ga je naartoe’, ‘wat is er gebeurd’ enzovoort. Maar ik kreeg geen antwoorden en toen kwam Charlie Lager en nam het over. Ok, het klinkt een beetje gek, maar ik denk dat mijn fantasie gewoon zo werkt.

Hoe moeilijk is het om origineel te zijn in de uitdijende wereld van de ‘Scandi-thriller’?

Ik had dat niet als doel toen ik begon met schrijven, origineel zijn in dit genre. Sterker nog, de plot van het eerste deel is allesbehalve origineel; een jonge, getormenteerde politieagente die terugkeer naar het dorpje waar ze opgroeide, om daar een verdwijningszaak op te lossen.

Ik dacht trouwens helemaal niet zoveel na over zaken toen ik schreef. Het voelde meer als een soort koorts; steeds maar willen door schrijven.

Ik hoopte alleen maar dat mijn stem, en manier van vertellen, iets was wat de lezers zou bekoren. Het is moeilijk om goed te kunnen schrijven, wanneer je teveel nadenkt over de originaliteit. Je moet gewoon vertrouwen op jouw manier van verhalen vertellen.

Lees je ook werk van andere auteurs? En zo ja, welke dan?

Ik ben eigenlijk helemaal niet zo’n thrillerlezer, maar natuurlijk lees ik wel van anderen; om te kijken hoe zij dingen doen, of om van anderen te leren.

Ik lees graag boeken van Alice Munroe, Lucia Berlin, Otessa Mossfegh, Suzanne Brogger en Syliva Plath.

Wat karakteriseert jouw boeken?

Ik hoop dat ze meer in zich hebben dan alleen maar het oplossen van een misdaad. Ik ben heel geïnteresseerd in wat mensen drijft om dingen te doen en hoe vrij onze wil werkelijk is.

Mijn boeken zijn vaak erg duister, maar ik wil wel dat lezers er hoop uit putten.

Is het moeilijk om na een eerste goed thriller, vervolgboeken te schrijven?

Ja, dat is het zeker. Toen ik startte met mijn tweede boek was ik een beetje bezorgd over hoe dat zou gaan. Maar toen herinnerde ik me weer waarom ik schrijf; omdat ik ervan hou om in een verhaal op te gaan en zo de ‘echte’ wereld buiten te sluiten. En toen ging ik aan de slag.

Ben je momenteel bezig met nieuw werk?

Jazeker. Ik schrijf momenteel een stand alone novelle over een jonge vrouw die terugkeert naar haar geboortedorp om daar de begrafenis van haar beste vriend te bezoeken.

Door de gebeurtenissen uit haar jeugd is ze nooit meer teruggekeerd naar het dorp. Nu moet ze omgaan met de demonen uit haar verleden en de gebeurtenissen tegemoet treden die haar lieten vertrekken.